Adam aðlýyordu; ama göstermiyordu da, gözlerinin kýzarýklýðýndan belliydi herhangi bir yerin her hangi bir köþesinde kimseye göstermeden aðladýðý. Ateþin en kor haline benziyordu gözleri esmer teninde. Þaþkýn; ama her þeyin farkýnda bakýyordu etrafa gözleri, zaten koca adam olmuþtu, aðlamýþtý belki ama o an küçük bir çocuktu, çocukluðuna gelmiþti belki de?

Hep ayný sözü duyuyordu kulaklarý. Ya saðýr olmuþtu, ya da olmak istiyordu. Herkes anlaþmýþ gibi ayný sözleri tekrar ediyordu. ‘’Baþýn sað olsun’’ oysa o içinden ‘’baþým sað falan olmasýn babam sað olsun yeter’’ diyordu. Kimse duymuyordu, ondan ve babasýndan baþka.

Gelenekler, görenekler, adetler, komþular, akrabalar... Aslýnda kimdi onlar, birkaçý hariç neredeydi bu zamana kadar diðerleri. Çok sevdikleri dayýlarý, amcalarý, eniþteleri þimdi mi gelmiþti akýllarýna? Gerek yoktu gözlerini bir yere sabitleyip el kol kavuþturmaya aslýnda. Ölüm sen ne büyüksün diyordu sürekli içinden. Bir sürü küçük insaný nasýlda toparladýn bir araya büyüklüðünle.

-Çok iyi insandý rahmetli...
-Bende geçenlerde arayým diyordum, hissettim mi ne?
-Biz öyle çok samimi deðildik ama duyunca üzüldüm.
-(suskunluk)
-(suskunluk)
-(suskunluk)

Yaþarken konuþtunuz bari öldükten sonra konuþmayýn arkasýndan iyi ya da kötü diyemediði gibi; madem arayacaktýn, hissettin neden aramadýn,neden erteledin de diyemiyordu, suskunlara ise en güzel cevabý tabutun içindeki aslýnda hala yaþayan beden veriyordu. Susarak ve giderek.





Dünyaya gözlerini açmak kadar sancýlý deðildi kimileri için gözlerini kapatmak. Basittir o zaman gitmek. Arkasýna baka baka kimse görmese de el sallaya sallaya. Gözyaþlarý içinde dualar içinde. Omuzlarda, ama kimseye yük olmadan.

Kime olduðunu neye olduðunu bilmeden kýzýyordu birþeylere. Belki kendine belki babasýna belki yaradana. Kýzgýnlýðý kendineydi zaman zaman hiç birþey yapamamasýna, bencilliðine,sonra babasýna kýzýyordu gittiði için, ve yaradana; ona babasýný veren babasýna onu armaðan eden ve yine babasýný alan yaradana.

Yaþamak? Bunun anlamýný hiç düþünmemiþti aslýnda. Ama þimdi anlýyordu yaþamanýn sadece nefes almak olmadýðýný. Nefes; kontrolsüz, istem dýþý olan bir þeydi belki de? Alýþkanlýk? Yaþamaya alýþmak? Ama insan asýl nefes alamadýðý, nefesi kesildiði zamanlarda anlýyordu yaþadýðýný. Bazen mutluluktan, bazen acýdan kesildiði zamanlarda...Evet bugün gerçekten yaþýyordu, kesilmiþti nefesi.
Ama nefes alacaktý yine.O eczanelerde satýlmayan herþeyin ilacý ZAMAN yardým edecekti.Aslýnda acýsýnýn hergün daha çok artacaðýný düþünsede o an itibari ile baþlamýþtý lanet olasý zaman ona herþeyi alýþtýrmaya, belkide en çok koyan alýþmazlýða alýþmaktý kimbilir.

Aylar geçecek o da baba olduðu vakit düþünmeyecekti hiç bi acýyý, dünyanýn en mutlu insaný olacaktý. Belkide onun için yaþamalýydý.

Sevdiklerimiz bizi hiç bir zaman terk etmezler, sadece bir süreliðine giderler, belki özlenmek, belki ders vermek, belki anlaþýlmak, belki gitmek zorunda olduklarý için.Ama mutlaka bir gün bir yerlerde karþýlaþacaðýzdýr. Ben artýk bu dünyada kimseyle karþýlaþmak istemiyorum, çünkü gerçek olan aslýnda burasý deðil, ben bunu daha ölümü çok yakýnýmda hissetmeden anlamaya çalýþýyorum. Sanýrým gidenler daha mutlu.O yüzden huzurluyum gidenler için.