Ellerim sürgünde sevgilim
Þiir yazma dedi en son gördüðüm varlýk
Karþýyaka’da küçük bir þizofrenim
Bir yangýnda yandý ruhum, bedenimde yok artýk

Düþlerimden bir tren alýr beni her gece
Son istasyon sevgilimin elleri
Duydum isyan etmiþ daðlardaki her hece
Söyle hala utanmadan nasýl yazarým þimdi

Burnu kalmýþ camekânda yoksul çocuðun
Adresi belli olmayan bir hüzün kaplamýþ mahalleyi
Benim suçum deðil tüm kabahat gördüðüm halüsülasyonun
Önce siyahý terk etmiþ sonra beyazý gözlerimi

Telefonumdaki bir ses her þey yazý için diyor
Allah kahretsin neye yarar sadece yazmak
Ýyi bak köþe baþýnda bir kedi içgüdülerine kýzýyor
Ah be insancýklar bazen bir kedi kadar bile olamýyor