Yalnýzdým. Yalnýz kalmak ne kadar mümkünse o kadar yalnýzdým. Gözlerimi açtýðýmda eskiyi hatýrlamadýðýmý farkettim. Uzansam yakalayacaktým geçmiþimi, arkamdaydý ama çok uzakta deðildi. Uzanmadým. Niye uzanmadýðýmý sorsanýz çeþitli cevaplar verebilirim. Sanýyorum aralarýnda en tatmin edicisi þu olurdu, eðer dile gelmiþ olsalardý. " Geride kaldýysa, ne uzanarak bugünden çalarým, ne hatýrlayarak yarýnlardan çalarým." Durum deðerlendirmesi yapmaya çalýþtým. Önce bana neler olduðunu sordum kendime. Sorunun cevabý arkamdaydý. Uzanmadým ama tahmin ettim. Bitmiþtim ya da bitiyordum buraya gelmeden evvel. O yüzden bitmemek için buraya gelmiþtim. Peki nasýl gelmiþtim ? Büyük ihtimalle ben gelmiþtim ama getirmiþlerdi. Daha doðrusu getirtmiþlerdi. Fakat bunlardan daha önemli bir soru daha vardý. Burasý neresiydi ? Hmm, etrafýma bakýndým. En basit tabirle bir ormandaydým, burada bile yalnýz kalamadýðýmý gördüm, aðaçlar vardý. Yýllar evvel merak ettiðimi yine merak ettim. Tamamiyle boþ bir yerde olsam, boþlukla beraber olduðumdan dolayý yine yalnýz kalamazdým deðil mi? Herþey bitmiþken ya da herþey sýfýra yaklaþtýðýnda bile yalnýz kalamamýþ olmamý bana farkettirenin yalnýz kalmam olduðunu düþündüðünüzde sanýrým bir takým ironilerle karþýlaþýyoruz. Varsýn olsun, biraz ironiden kime zarar gelmiþ ki ?

Evet, ne diyordum ? Hah, bir ormandaydým. Issýzdý orman, ya da henüz benden korktuðu için içindekileri ifþa etmiyordu. Ýþin kötüsü ben de ondan korkuyordum. Ýçindeki tehlikelerden deðil, ölmekten korksaydým, yalnýzlýktan korkardým. Ben yalnýzca yalnýzlýðý sevmiyordum, bu sebeple mümkünse ölmeyeydim. Tabii asýl yalnýzlýða çarenin ölüm olduðu gerçeðini bir süreliðine pas geçiyorum malum dini itikatlar kiþiden kiþiye deðiþiyor. Ormanla bakýþtýk bir süre. Ondan da bir ses çýkmadý, üzerime yýrtýcý hayvanlar göndermedi, ya da uysal hayvanlar. Ben de ona saldýrmadým, bir baltam yoktu ama yine de saldýrmadým, bir baltam olsaydý da saldýrmazdým. Belki sýrf halim yok diye, belki hala yaþarken yalnýz kalmamama giden tek seçeneði parçalamamak için belki de buna gerek görmediðim için. Sonuçta bakýþtýk. Zaman hakkýnda bir fikrim yok. Güneþ pek uðramýyordu anlaþýlan bu ormana. Uðruyorsa bile aðaçlar engelliyor. Etraf zifiri karanlýk deðil ama sanki etraftaki aydýnlýðýn sebebi güneþ de deðil. Ormanýn kendisi aydýnlatýyor, kendisini. Hayran oldum, tanýþmak istedim ormanla. Düþünsenize kimseye ihtiyacý yok, en azýndan ilk bakýþta yok gibi duruyor. En önemlisi kendi kendini aydýnlatabiliyor !!! Ne büyük bir erdem.

Duruma alýþýyordum. Rahattým sanýrým, düþünsenize baþlayacaktým. Baþlamak sandýðýnýzdan daha zordur, baþlamanýn kendi zorluklarýný bir yana býrakýyorum, þimdilik. Baþlayabilmek için bitirmek gerekir ki genelde bitmezler. Bitmiþ gibi yaparlar ama. Bitmez, hep bir daha baþlar. Eski sevdalar, eski nefretler, eski tutkular ... Bitmezler, biter gibi yaparlar. Fakat bu defa bitmiþti ya da çok sahiciydi, bittiðine inandým, geriye ne kaldý ki ? Bitmesine bitmiþti fakat baþlamak için yeni gereçlere ihtiyaç vardý. Ýsmim ne olacaktý ? Ya karakterim ? Koþmayacaktým onu biliyordum. Yürümeye baþladým, ismimi düþünüyordum. Eskiden kullandýðýmý kullanabilirdim, uzanmak istemedim. Elimde kullanmadýðým bir tane vardý. Meriç. Yürümeye baþladým.

Korkuyordum diyemem, insan bilmediði birþeyden korkmaz, korkamaz. Bilinmezlikten korkulabilir belki ama bu da çok mantýklý gelmiyor bana týpký ölümden korkmak gibi. Ne olacaðýný bilmiyorsun, korkmanýn manasý yok. Akýllý olmak yeter. Akýllý olmanýn yettiðini biliyordum, beni neyin beklediðini bilmiyordum. Akýllý oldum, gelecek herhangi bir þeyi önemsememeye karar verdim. Yeni baþlamýþtým, hemen bitmezdi. Sessizdim, yürüdüm. Yön kaygým da yoktu, korkmuyordum da sadece tedirgindim. Hayýr, hayýr, geleceklerden korkmuyordum. Baþlamasýndan korkuyordum, bittiðimi biliyordum, baþlamam gerektiðini de ama þu orman beni varlýðým tasdik edip, karþýma bir þey çýkartýncaya kadar baþlamayacak olduðunu da. Baþlamasýndý. Baþlayacaktý ama.

Bir yere ulaþmaya çalýþmýyorsanýz, ki ben çalýþmýyordum, ne kadar yürüdüðünüzü farkedemiyorsunuz. Yaklaþmadýðým için uzaklaþmýyordum da baþladýðým noktadan. Hep ayný yerde olduðumu bile iddia edebilirdim, orman bana hala tepki vermiyordu. Orman hala aydýnlýktý. Karným acýktý. Korktum, yaþadýðýmý bir kez daha farkettim. Tam bu sýrada orman ilk tepkisini verdi. Suratýma üfledi nefesini. Vuuuvvv. Onlarýn kokusunu aldým. Ormandaydým ama yalnýz deðildim. O sýrada baþladým ...

Baþladýðýmý farkettiðimde kaçmaya baþladým.Refleksti sanýrým. Kaçarken þaþtým kendime, durdum. Nefes nefeseydim, bir daha bunu yapmayacaðým, kaçmayacaðým, kovalamayacaðým dedim. Kovalamayacaktým. Kaçarlardý sonra. Uzun süredir koþmayan ben, eski performansýmý yitirmiþtim. Eskiden 5000 metre Olimpiyat Yarýþlarýna katýlabileceðimi iddia ederken, þimdi iki depar yormuþtu beni. Dinlenmek üzere çöktüm, ormanda sýradan gözüken bir aðacýn dibine. Etraf aydýnlýktý, nefes alýþveriþim normal dönmüþtü. Karným hala açtý, ama yemek yemeden yaþar gibi duruyordum, aþýk olmadan da yaþardým. Kaçmadan da kovalamadan da. Kaçmayacaktým.

Yemek yedim. Orman beni kabul etmiþti, tanýþmýþtýk. O ormandý, ben Meriç. O onlardý, ben yalnýz deðildim. Onlarlaydým. Toplamýn içindeydim, yakýnda yükümlülüklerim olacaktý. Bitiþimin sevinci içimden sürgün etmeye baþladý. Vakit yine sorumluluk vaktiydi. Yalnýz deðildim.

Yanýma geldi. Gelmesin ister miydim ? Sanmýyorum, ilk geldiði anda anlamýþtým demek isterdim. Ama hayýr anlamamýþtým onun özel olacaðýný. Hatta olamayacaðýna ya da olmayacaðýna bahse girerdim. Gelmesin isteseydim, yine kaçardým, kaçmadým. Kaçamadým deðil, kaçmadým, o bana bir adým attýðýnda ona mukabele etmekten zevk aldým. Ona doðru koþmadým, yürüdüm, ama ona ulaþtým. Ulaþmak istedim. Sahibini seven, sahipsiz bir kediydi. Yaralý patisiyle beni izliyordu. Yarasýný iyileþtirebilirdim, kudretliydim o kadar. Vesvelakin onla koþmamý istedi. Yaralý olmasýna raðmen, koþmak isteyen bir kedi ve saðlam olmasýna raðmen koþmaya mecali olmadýðýna inanan bir insan. Anlaþtýk sonra. Beraberdik ama koþmayacaktýk, o sahibini ararken yanýnda olacaktým. Belki sahibini bulduktan sonra da görüþürdük. Asla öðrenemedim.

Konuþtuk önce, patisine batan dikeni araþtýrdýk beraber. Dikeni çýkardým önce, daha doðrusu nasýl çýkaracaðýný söyledim. Bir baþkasýnýn hayatýna bu kadar etki etmek istemiyordum. Onlarýn hayatlarýnda deðilken mutluydum ben, ya da huzurluydum diyeyim. Sahibini geri istiyordu, o minik bir kediydi, yalnýz yaþardý ama yaþamak istemiyordu. Ýlle sahibini istiyordu. Biz konuþuyorduk, bir yandan gidiyorduk.Nankör deðildi kedicik, ona "önce ben" demeyi anlattým.Nankörlük deðildi "önce ben" demek.Anladý beni.

Alýþýyordum ona, hani koþmaya baþlasa az daha koþacaktým peþinden. Koþamayacaðýmý biliyordum, istiyordum ki koþmasýn. Hem patisi yaralýydý, diken çýkmýþ olsa bile hala acýmýyor muydu ki ? Koþmayacaktý deðil mi ? Ne güzel yürüyorduk beraber, ne gerek var þimdi koþmaya falan ...

Önce sahibini unuttu, unutmalýydý, onu düþünmeyeni o niye düþünsündü ki ? Yaralý patisiyle baþkalarýndan yardým arayan minik kediyi ( ki aslýnda aslanýn ta kendisiydi, minikliði yüreðinde þefkatten gelmekte ) ortada býrakan sahibine müstehak deðil miydi ? Minik kedi artýk mutlu olmak istiyordu, ne patisindeki yarayý umursuyordu, ne sahibinin suretini özlüyordu. Ona benim olur musun dedim. Sormadým bunu ama oraya getirdim, yanýnda mutluyum dedi bana. Ben de mutluydum. Hala yürüyorduk, bir hedefimiz yoktu, yürümediðimizi iddia edebilirdik. Buna tahammül edemedi minik kedi. O koþmak, ulaþmak, uzanmak istiyordu. Varlýðýn tadýný çýkarmak istiyordu, madem yaþýyorum o halde koþmalýyým diyordu. Ben yaþamak istemiyordum, var olmak istemiyordum ki. Hadi dedi koþalým. Koþamadým.

Yol ayrýmýna geldik. O hala koþmak istiyordu, ben onu istiyordum ama koþmayacaktým, koþamazdým. Gel benimle dedi. Koþalým sonuna kadar. Gitmedim. Koþmayacaðýmý, koþamayacaðýmý bir kez daha bitemeyeceðimi, o kadar mecalim olmadýðýný biliyordum. Anlamadý beni, ya da anlayamadý. Býraktý, ve gitti. Koþarak uzaklaþtý, arada baktý arkasýna, ama dönmedi. O koþarken ben çöktüm. Ne kediciðin arkasýndan yürüdüm, ne diðer yoldan. Sadece çöktüm. Aðlayabilirdim, hatta aðladým bile. Bilmiyorum, aðlamak dediðimiz þey gözyaþý dökmek mi ? Aðlamadým o zaman. Çaresizliði kabul etmek mi, yorulmak mý, kabullenmek ve istememek mi ? Aðladým. Bir gün geri gelir diye bekliyorum. Koþmaktan yorulur diye, belki ben yine koþabilirim diye. Mutluydum onunla, ama gitti. Kedilerden de korkuyorum artýk, onlarda býrakýyorlar. Ama kediye bencil olmasýný ben öðrettim. Doðrusunu yaptý, üzüldüm ama piþman deðilim. Ben yalnýzým ya da yalnýzmýþým gibi yaparken o mutlu. Ben beklemeye baþladým yine, maalesef baþladým ....

Yalnýzdým. Yalnýz kalmak ne kadar mümkünse o kadar yalnýzdým.