Denize bakýyorsam yani bir teknede veya sahildeysem yüzüme çarpan rüzgârý severim. Çünkü bu tür rüzgârlarda gözünüze kaçacak toz olmaz. Gerçi çöllerdeki kumlarýn devasa kum fýrtýnalarýyla binlerce km yol aldýðý ve mesela Büyük Sahra çölüne özgü kumun (tozun) Ýngiltere'de yaðmurla birlikte topraða karýþmasýyla, beraberinde taþýdýðý Afrika'ya özgü bir tür ÞAP hastalýðýnýn Ýngiliz koyunlarýný öldürdüðü bilimsel bir gerçektir. Ancak bu tür toz bulutlarý gerçekten de bulutlara özgü yüksekliklerde yol aldýðý ve çok ince olduðundan dolayý rahatlýkla denize boþ boþ bakmaya devam edebilirsiniz.
Özellikle mevsim deðiþiklikleri sýrasýnda esen rüzgârý sevmem. Çünkü gözüme sürekli, geçen mevsimden kalan þeyler kaçar. Ve gözüme birþey kaçýnca birçok diðer þey de dikkatimden (gözümden?) kaçar. Yani tozlar bir tür dikkat daðýtýcýdýr, ÞAP hastalýðý daðýtýcýsý olmalarýnýn yaný sýra...
Dün de böyle oldu. Yolda gider ve herþeyin yolunda olduðunu düþünürken, yer köpeði misali yerden aldýklarýný savuran bir esintinin taþýdýðý küçük bir toz parçasýnýn hedefi oldum. Bilincim bu durum üzerinde yoðunlaþmýþ ve vücudumun bu tür durumlarda otomatik olarak iþleme koyduðu prosedürlerin, baþarýya ulaþýp ulaþmadýðýyla ilgilenirken (göz yaþarmasý, göz ovuþturma vb.) o sýrada gitmek istediðim yerin yolun karþý tarafýnda olduðu gerçeði, bir þekilde araya girmiþti. Sinir bozucu bir reklamýn (bkz. reklam) yaptýðýný yapan bu anlýk düþünce, dikkatsizliðimle birleþince, o an gözümde olup bitenle meþgul olan vücudum, kendisini karþýdan karþýya geçirmek üzere araç yoluna indirmiþti.
Camlarý kapalý arabasýnda gözüne toz kaçma ihtimali olmadýðýndan dikkati daðýlmýþ olmamasý gereken ama belli ki yola aniden birinin fýrlamasý olasýlýðýný dikkate almayan sürücü ile koordinatlarýmýz kesiþmiþti iþte... Bana neyin çarptýðýný anlayamadým. Þoför de birþeye çarptýðýný anlamamýþ olacak ki durmadý. Ya da anlamak istemedi. Veya durmak... Hepsi ayný.
Ölmem fazla zaman almadý. Sanýrým. Tam bilmiyorum. Çünkü teorik olarak ölüm, bir süreç deðil noktasal bir sonuçtur. Noktasal dememin nedeni boyutlarla ilgili. Ölüm ve yaþam arasýndaki sýnýr bir tür alan (2 boyutlu) deðil bir nokta (boyutsuz) dýr. Dolayýsýyla, yaþadýðýmýz sürece aslýnda ölmüyoruzdur. Öldüðümüzü ise bilemeyeceðimiz için (bkz. Lucretius) tüm bunlar üstünde düþünmezsiniz. Çünkü o sýrada yerde yaralý yatýyorsunuzdur. Yerde can çekiþen hiç kimsenin "ölümünün ne kadar süreceði" ile ilgileneceðini sanmam. Gereksiz bilgi diye tek bir bilgi varsa o da budur her halde...

Benim aklýmdan geçenlerse sýrasýyla þöyleydi:
"Ah! Hey! Ne oldu? Araba çarptý! Durumum kötü. Buraya kadarmýþ. Annem çok üzülecek... Ýnsanlar toplanýyor baþýma... Neyse ki gözümdeki þey çýktý. Umarým etrafýmdakiler aðladýðýmý sanmýyordur. Gözüme biþey kaçtý! Aðlamýyorum HEEY! Konuþuyorum ama dudaklarým kýmýldamýyor sanýrým. Beni duymuyorlar. Neyse... Eþhedü... Amaaan boþver!"

Daha önce de ölüme yaklaþmýþ biri olarak (ayrýntý vermeye gerek yok) ölümün nasýl bir þey olduðu hakkýnda; "uykuya dalýp uyanamamak ve bu sýrada rüyâ falan da görmemek" þeklinde tahminler yürütüyordum. Ama yanýlmýþým. Aslýnda ölüm bir tür "cevap anahtarý" gibiydi ve bana yanlýþtan baþka birþey yapmadýðýmý söylüyordu. Çünkü asla inanmadýðým "öteki dünya" karþýmda duruyordu. Oradaydým. Elbette Tanrý, melekler, cennet ve en kötüsünü sona sakladým, cehennem de...
Bense yaþamým boyunca bunlarýn gerçek olup olmadýðý ile ilgili tüm sorulara "hayýr" yazan seçeneði iþaretleyerek yanýt vermiþtim. "Bilinemez" þýkký bana þaþýrtmaca gibi gelmiþ, olumlu yanýtýn ise "öylesine" konduðunu sanmýþtým.

Araf'da, kýyametin kopmasýný ve ilahi yargýnýn baþlamasýný bekliyordum. O sýrada yalnýz olmadýðýmý farkettim. Milyarlarca insaný farketmemin bu kadar zaman almasý, dikkat konusunda oldukça kötü bir gün geçirdiðimin bir diðer kanýtýydý.
Söylenenler (bkz. Ýncil, Tevrat, Zebur, Kuran) doðruysa, doðruca cehenneme gidecektim. Dolayýsýyla sevdiðim ünlülerden imza istemek ve onlarla tanýþmak için son þansýmdý Araf'da geçireceðim bu süre... Gerçii bir çoðuyla cehennemde birlikte olacaktýk ama alevler içinde yanarken, hayranlarýna karþý ilgi ve sabýr göstermeleri beklenemezdi.
Madem acý dolu bir gelecek beni bekliyordu o halde anýn tadýný çýkarmalýydým. Her ne kadar cehnneme gidecek olmamýn altýnda buna benzer bir düþünce þekli yatýyorduysa da bu noktadan sonra neyi deðiþtirebilirdim ki? Sadece ilginç bir ironiydi bu durum. Ben de ironik (Ýngilizce'den Türkçe'ye çevirirsek; Demirimsi) olmaya karar verdim. Hem demirin ergime noktasý yani ýsýya dayanýmý yüksekti. Gideceðim yerde iþime yarayabilirdi.
Fakat bu yazýda daha önce rastladýklarýnýza benzer (bkz. araba çarpmasý, ölmem vb.) garip bir þey oldu. Tanýþmak üzere Elvis özentisi þiþko bir adamla (bkz. Elvis) konuþan Douglas Adams'ýn yanýna giderken, üzerime hapisanelerdekine benzer bir tür ýþýk tutuldu.
Aslýnda bu ýþýklar (bkz. ruhani ýþýk hüzmesi) her tür hapisane projektöründen daha eski olduðundan, kronolojik olarak hapisanedekilerin onlara benzediðini söylememiz gerekir.Ama boþ verin. Hem bu tür iddalar (benzerlik iddalarý) hapishanelerde yeni, tuhaf tarikatlarýn oluþmasýna veya kaçmaya çalýþan mahkûmlarýn, ilahi bir deneyim yaþamakta olduðunu sanýp, planlarýnýn suya düþmesine neden olabilir. Ben, çay kaþýðýyla 10 yýl uðraþarak tünel kazan birinin hayallerini yýkma riskine giremem.
Neyse... Ruhani projektörün altýnda bekler ve ne olduðunu anlamaya çalýþýrken aklýma, karþýdan karþýya geçerken, yaklaþan arabanýn farlarýna baka kalan hayvanlarýn hikâyeleri geldi ve bugün yaþadýðým benzer deneyimin de etkisiyle kafamý hafifçe, ellerimle koruyacak pozüsyona getirdim.
Ama birþey (Allah, Kurân, kamyon vs.) çarpmadý. Bu iyiye iþaretti. Daha da iyisi yükselmeye baþlamam oldu. Iþýðýn kaynaðýna doðru yükseliyordum. Yükseldim, yükseldim... Sanki Tanrý bana "Yüksel ya kulum!" demiþti. Biraz sonra bu düþüncemin tam olarak doðru olduðunu anladým.

Onun huzurundaydým! Huzurunu kaçýrmayacak ürkek adýmlarla yaklaþtým. Neye benzediðini ya da benim karþýma hangi þekilde çýktýðýný anlatmayacaðým. Muhtemelen saçma bulursunuz. (bkz. 42) Espiri anlayýþý olduðunu görünce bir parça rahatladým.
Ýlk o konuþtu. Hem de bir soru sordu. Burada sorularý o soruyordu ki bu normaldi.

- Ýlahi Yargý nedir, bilir misin?
- Evet efendim...
- Neymiþ o halde anlat!

Okulda sözlüye kalkmaktan korkar mýydýnýz? O korkuyu alýn ve Tanrý ile "çarpýn!" Ne durumda olduðumu gözünüzde canlandýrabildiniz mi?

- Þey... Ýnsanlarýn bir bütün olarak yani düþünce, duygu, niyet ve istekleriyle, davranýþlarý, yaptýklarý ve yapmadýklarýyla ve en önemlisi ÝNANÇLARI ile Tanrý huzurunda yani sizin huzurunuzda yargýlanmasýdýr efendim...

- Yazdýnýz mý? Tamam... O halde sana durumu açýklayayým. Yargýlanma aslýnda akýl balið olduðunda baþlar. Buradaki görevli melekler, omuzundaki meslekdaþlarýnýn geçtiði verileri derler ve AMEL dosyana yazarlar. Bu sýrada yargýnýn sonucu da yavaþça belirir. Öldüðünde dosyan kapanýr ve hakkýnda verilecek hüküm yazýlýr. Tanrý yani benim önümdeki yargý, iþin "þov" kýsmýdýr. Senin dosyanda ise durum biraz karýþýk.

- Benimkinde mi?

- Kötü biri deðilsin. Düþünce ve isteklerin de bir kötülük yok. Davranýþlarýn da koyduðum kurallara uygun. Ancaaak! Senin de dediðin gibi ÝNANÇ konusunda...

- Tahmin etmiþtim!

- Sözümü mü kestin?

- Affedin, özür dilerim...

- Önemli deðilmiþ.

- "Miþ" mi?

- Ýlk kez oluyor da... Her neyse... Ýnancýn zayýf bile deðil. Tamamen yok! Yani hiçbir þeye inanmýyormuþsun. Hatta tuttuðun futbol takýmýnýn þampiyon olmasý gibi konularda bile "inanmak" denen fiilden uzak durmuþsun. Ýstemiþ, umudetmiþ, tahmin etmiþsin ama inanmamýþsýn. Açýkla!

- Örnek verebilir miyim?

- Ver!

- Mesela bir çikolata var. Arkadaþýnýzla siz onu yemek istiyorsunuz. Ama paylaþmak yerine, kazanan hepsini alýr diyerek yazý/tura atmaya karar veriyorsunuz. Þimdi diyelim ki ben "yazý" dedim.

- Niye yazý?

- Tamam tura olsun.

- Niye deðiþtirdin?

- Siz dediniz ki...

- Birþey demedim! Sordum. Bilmediðimden deðil kayda geçsin diye.

- Peki efendim. Þimdi diyelim "yazý" dedim. Çünkü birini seçmezsem parayý atamayýz. Bu noktada yazý gelmesini isteyebilir, umudedebilir veya atýþ pozüsyonu vs. gibi deðiþkenleri düþünerek tahmin edebilirim gelecek belli bir sonucu... Ama "yazý" geleceðine inanmam! Bu çok akýl dýþý ve mantýksýz. Ben "inancý" daha çok histerilerin (aþýrý-fanatik duygularýn) beyinde yarattýðý; algý, saðduyu ve akýl yürütme bozukluðu þeklinde tanýmlýyorum.

- Sorun da bu noktada çýkýyor zaten! Ýnançsýz birini cehenneme atmalýyým. Ama seni bütün olarak yargýladýðýmda bu sonuca bir türlü ulaþamýyorum. Ýnançsýz deðilsin. Fakat inanmýyorsun. Kendi içinde öyle tutarlýsýn ki ilahi yargýmýn dýþýnda gibisin. Bu imkânsýz. Çünkü seni ben yarattým. Dýþýnda olamazsýn. Sen ne düþünüyorsun? Gerçi ne düþündüðünü biliyorum ama kayýtlara geçsin!

- Þey sanýrým bir cevap buldum efendim. Bunun tek olasý açýklamasý var: Siz beni deðil, ben sizi yarattým!

Bunlarý söylerken, bir anda herþey bulanýklaþtý. Sonra da tam tersi oldu ve berraklaþtý. Aydýnlýk bir yerdeydim. Hastane gibi kokuyordu. Birinin seslendiðini duydum:

- Hastamýz uyandý!

- Oh! Tanrýya þükür!

The End