Yürekleri daðlayan bir çýðlýkla baþlar her þey. Ýnce mi ince, yanýk mý yanýk bir sestir bu. Kimine kavuþma ümidini muþtular, kimine en acý ayrýlýk þarkýlarýný fýsýldar. Sýcacýk umutlarýn, soðuk tren raylarýna nasýl meydan okuduðunu ve ölümsüz þarkýlarýn ne zaman, nerede ortaya çýktýðýný haykýrýr bütün istasyonlarda, bütün dünyaya. Bir trenin umuda yolculuðunu haber veren sirenidir bu. Eskilerin "þimendifer" dediði, günümüzde ise Türkçe karþýlýðýný bulmak için âdeta yýrtýndýðýmýz, þarkýlara konu olmuþ ' kara tren'in gökkubbeyi inleten o acý çýðlýðýdýr.

Gecenin gözlerime vurduðu mührü, iþte bu çýðlýk söküp aldý. Ýstasyonun buz gibi bankýndan hafifçe doðruldum. Uykulu, biraz da heyecanlý gözlerle baktým bekleme salonunun yarýsýna kadar ilan yapýþtýrýlmýþ camýndan dýþarý. Raylardan gelen ve benim ilk kez bu kadar yakýndan duyduðum ses, benimle birlikte salonda bulunanlarý da hareketlendirmiþti. Tatlý bir telaþ baþlamýþtý herkeste. Sanki onlar da benim gibi ilk kez bineceklerdi bu hasret yüklü demir yýðýnýna.

Trenin durmasý ve kapýlarýn açýlmasýyla telaþ ikiye katlanmýþtý. Vedalaþanlar, kavuþanlar... Sonradan düþündüm de aslýnda her ikisi de ayný gibi. Sevgi ve özlemin rol aldýðý, çift kiþilik bir oyun iþte... Ve ben...
Yalnýzlýðýmý düþünerek yürüdüm kapýya, oradan da kompartýmana...

Yine ayný çýðlýkla yerinden kalkarken tren, az önce onca insaný ve beni misafir eden bekleme salonuna kaydý gözlerim. Bomboþtu... Büyük bir demir yýðýnýyla aldatmýþtý herkes onu. Sabahý bekleyen ruhlar, büyük bir demir yýðýnýyla kaçmýþtý geceye... Kim bilir, belki hayat ona da bu görevi -aldatýlmak- vermiþti hepimize bir görev verdiði gibi...

Kompartýmana girdiðimde içeride iki kiþi vardý. Geç bir saat olmasýna raðmen uyumuyor, baygýn gözlerle camdan dýþarýyý seyrediyorlardý. "Merhaba" der gibi baþýmla hafifçe bir selam verip oturdum.

Ýçerisi oldukça sýcaktý. Ya da heyecan ve telaþtan terlemiþtim de bana öyle geliyordu. Yanýna oturduðun tahminen de benden bir kaç yaþ büyük olan genç yüzüme baktý. Bir þey soracaðýný hissetmiþtim:

-Öðrenci misin? dedi kýsýk bir sesle.

-HI hý !

-Kaçýncý sýnýf?

-Hazýrlýk. Siz?

-Ýki
...

Kilometrelerce sürecek koyu bir sohbete bu sözlerle baþlamýþtýk. Ýstasyonun hediyesi yalnýzlýðý, bu iki yol arkadaþýyla uðurlamýþtýk yani. Ne tuhaftý? Az önce selam vermeye tereddüt ettiðim iki yabancýyla, bir kaç saat sonra þakalaþa þakalaþa ve iyi dileklerde bulunarak ayrýlacaktýk. Kim bilir, belki de hayat bizlere de bu görevi lâyýk görmüþtü: kaynaþma...

Raylardan gelen annenin miniðini pýþpýþlamasýný andýran o büyülü ses, yol arkadaþlarýmý da büyülemiþti bir süreliðine. Beþer dakika arayla ikisi de uykuya, geceye esir olmuþlardý. Ve ben... Gene yalnýz kalmýþtým. Az önce yolcu ettiðimiz misafir, pencereden selam veriyordu tekrar... Ama bu sefer biraz farklýydý. Kalabalýk bir yalnýzlýðýn içindeydim. Acaba zaman yalnýzlýðý da mý deðiþtirmiþti?...

Çantamýn ön gözünden bir defter çýkardým, yanýmda duran kalemi de alýp geceye bir hatýra býrakmaya karar verdim...

Üç-beþ saatlik bir "þimendifer" yolculuðundan arta kalan mýsralar olacaktý bunlar. Ýlk kez bindiðim hasret yüklü demir yýðýnýna gönderilmiþ sessiz bir "iyi þanslar" dileði... Kim bilir, belki de hayat hepimize bir görev daha vermiþtir: þimendiferlik...

"Bir tren kompartýmaný
Toplam dört kiþiyiz.
Muhabbeti de artýrmýþýz,
Uykusuzluðun verdiði hevesle
Anlatýyoruz bir þeyler iþte...
Rahatýz.
Kompartýman boþ sayýlýr.
Uzatmýþýz ayaðýmýzý da
Bir sýcak kahve edâsýyla
Yudumluyoruz geceyi ruhlara...
Görevli baðýrýyor:
-Yeni binenler! Bileti bakýlmayanlar!
Herkeste bir bilet sevdâsýdýr almýþ gidiyor.
Küçük bir kâðýt parçasýyla alýnan
Küçük bir kâðýt parçasý iþte...
Ýlerleyen saatlerde uyku gâlip.
Üç kiþiden hepsi aldanmýþ
-Ben dýþýnda-
Trenin sahte ninnilerine...
Hayat denen bu sahte oyunda ise
Aldanmýþýz hepimiz
Gidiyoruz iþte..."