Gözüm,

Irak memleketteki yakýn insan,

Yalnýzým demiþsin...

Yorgunum demiþsin...

Anlat bana halim nice olacak demiþsin...

Dostluk ne demiþsin...

Yarama basmýþsýn aslýnda bilmeden.

Yýlda bir iki kez yazýþtýðýmýz halde yarama bastýðýný bilmiþsin sanki...

Anlatayým da dinle o halde...

Dostluk ne biliyor musun?

Sen sormadan anlayan demek halini ve en baþýndan anlatmana gerek olmadan ortasýndan baþlayarak anlatman olaylarý, yaþadýðýn stresi. Zaten dostunun olayýn baþýný bilmesi demek, zaten bunlarý konuþmuþ olmanýz demek. Sana çözümler üretmese bile "aslýnda þöyle" diye baþlayan cümleler kurmadan anlatman demek, illa derman olmasýna gerek olmadan böyle monologlar yapmana gerek olmadan seni anlayabilmesi demek.

Kime dönsem aslýnda yoklar.

Ya da kime dönsem aslýnda ben var deðilim.

Ben gibi deðilim.

Onun yanýnda en çok bunu seviyordum iþte.

Bendim.

Kocaman.

Ben gibi.

Ne maske ne kan kusarken kýzýlcýk þerbeti.

Acýmla da bendim sevincimle de…


ama o da herkes gibi ve hatta herkesten önce gitti.


Hem de arkasýna bile bakmadan.


Bencil ve tekil bir duygu, dostluk. Sen anlattýðýnda yanýnda olan ve onlar anlattýðýnda yanýnda olacaðýn... Her ne kadar iki kiþilik görünse de aslýnda deðil ve ben bunlarla baþa çýkamýyorum en çok.

Þimdi yeni birisi olsa hayatýmda, nereden baþlayacaðým? Her geçen gün her yaþadýðýn þey arttýkça hikâyenin baþýkabul edilecek, anlatacaklarýn da artacak ve tabii dinleyeceklerin de... Kocaman bir zaman gerekecek bunlar için. Belki koca bir ömür sýrtlaman gerekecek sýrlarýn olacak ne belli aslýnda hikâyeni anlattýðýn kiþinin senin doðru insanýn olacaðý... Belki de bu yüzden bu koca boþluk, belki de bu yüzden alsýnda bunca üzülmem.

Ne zamaným var bunca þeyi yapmak için ne de hevesim kaldý artýk.

Peki, çözemediðim zaman ne yapmalýyým sanýrým çözemediðim zaman yapacaðým tek þey var o da yazmak; en azýndan kendime durup durup acýmayý býrakarak yazmak, içimden geldiði gibi sýrlarýmý açýða çýkartarak, kimseden korkmadan, çekinmeden, çözüm bulamayarak;, ama en azýndan sorunlarý en baþýndan anlatmadan bilen birine anlatarak. Sonuçta “dost” dediðine anlatacaksýn deðil mi? Hem de bilmiyorsa, en baþýndan anlatman gerekmiyor mu? Üstelik sen anlattýkça ne kadarýný anlayacak acaba? Anladýðý kadarýný deðil mi?

Anlayacaðýn darmadumaným.

Yalnýzlýk demiþtin deðil mi?

Yalnýzlýðýna çare olabilirim.

Kendi yalnýzlýðýmý katar da içine çeþni bile yaparým, ama dindirir miyim arttýrýr mýyým iþte orasýný bilmem.

Bildiðim þu kadar olduðum. Þunca... Aslýnda ne biricik olduðumu düþünüp sonra da kendime benzerler bulamadýðýmdan yakýndýðým...

Yalnýzlýðýný anlatmak dedin deðil mi?

Yalnýzlýðýný çok güzel anlatabilirim anlatmak iþim.


Kendimi bunca yabancýlaþmýþ hissetmem her þeye karþý. Artýk tadýný alamamam hiçbir þeyin. Bir sürü filmler seyretmek, bir sürü müzikler dinlemek, bir sürü kitaplar sipariþ etmek koca bir devin aðzýymýþým da doymak bilmezmiþim gibi hepsini yemek, yutmak... Ama yok hiçbiri yetmiyor.


Yalnýzlýðýný anlatmamý istiyorsun deðil mi?

Kuþlar sürüler halinde göç eder. Mevlana Mesnevi'de bir öyküsünde anlatýyor ki:
“Bir gun, bir bilge, kendi turleriyle ucmayi reddeden iki ayri cins kusa rastlar yol kenarinda.
Hayli merak eder bu iki farkli yaratigin nasil olup da kendi aileleriyle, ait olduklari yerlerde yasamak istemediklerini, nasil olup da bir 'yabanci'yi kendi kardeslerine yeglediklerini. Biri karga, biri leylek...
O kadar farklidir ki kuslar ihtimal veremez birbirlerini sevdiklerine, turdesleriyle degil de birbirleriyle ucmayi yeglediklerine. Oyle ya, karga dedigin kargalarla ucmalidir, leylek dediginse leyleklerle. Yaklasir ve merakla inceler kuslari.
Ta ki her ikisinin de topal oldugunu kesfedinceye kadar.
O zaman anlar ki, birlikte kacar, birlikte ucar, birlikte yasarlar beklenenlerin yaninda tutunamayanlar. O zaman anlar ki, sahip olduklari degil, sahip olmadiklaridir kimilerini birbirlerine yakin kilan. Topal kuslar birbirlerinin 'ariza'larini bilir ve somurmek ya da ortmek yerine kabullenirler oylesine. En sahici dostluklar ortak varliklar uzerine degil, ortak yoksunluklar uzerine kurulanlardir. Ayni sekilde zengin, ayni sekilde mesut olanlarin ortak paydalari sabun kopugu gibidir ucar, söner.
Ortak aci, ortak huzun, ortak puruzdur esas yakinlastiran, yaklastiran..."

Yaralý kalpleri sarmak için kendi sürülerimiz yetmiyor bazen ayný sorunlara sahip kiþileri arýyoruz belki bizi daha iyi anlarlar diye, ama ne olursa olsun, ne kadar anlatýrsak anlatalým, kendimize bile itiraf edemediklerimiz varken neyi ne kadar anlatabileceðiz deðil mi?

Yalnýzlýk dedin deðil mi?

Yalnýzlýðýnda bir topal karga istiyorsun bu benim.

Ne kadar uçarýz bilinmez ama ne topallýðýmýzý tedavi edebiliriz ne de farklý türlerden olduðumuzu.

Sanýrým en iyisi alýþmak olduðu gibi kabul etmek.

Belki de sorun orada baþlýyor olduðu gibi kabullenemekte çoðu þeyi.

Bu taþ bu aðaç bu kitap ve bu da insan.

Eli var, kulaðý var... Ýnsan.

Duygularý var mý?
Var.

Ne kadar var?
Olmasý gerektiði kadar ötesini sorgulama kurgulama

Kafaný binbir düþünceyle daðýtma.

Ya da kýsaca sen olma.

Yoruldum ve bulandým yine durulmak niyetim.

Seni çok fazla üzmeyeceðim.

Düzeleyim gelirim.

Iþýkla...