Birkaç gün oldu yokluðun.
Dün gece sessizliðinden kesilen biletle, benim hüznüm baþka þehre, senin özgürlüðün kim bilir kimlere çýktý yola.
Düþtük ayrýlýðýn peþine.
Zamanlaman harikaydý. Ne diyebilirdim ki. Keþke susmasaydýn. Belki benim düþündüðüm gibi deðildi.
Belki baþka bir sevda peþinde, yeni bir aþk peþinde yürümüyordun yolunu.
Susmuþluðun bana bunlarý haykýrmamýþ olsaydý, kendi ellerimle kesmezdim biletlerimizi.
Benim hüzünlerim, senin özgürlüðün.
Hayatýmýn en ilk, en çaresiz koþturmacasýndayken ben. Neredeydin sen.
Hisset diyordun, “yanýndayým, hisset ..”.
Nasýl bir yanýmdalýktý bu? Ben mi kayboldum sensizlikte, tutunamadým iþte, hoþ gör.
Tam bir hafta olmuþ hastanelerle, filmlerin çekildiði mekanlar arasýndaki maratonum.
Yarýþ sürüyor, bitiþ –ölüm- deðil elbet ama bilinmezlik yazan, bir pankart hayali görüyorum arasýra.
Cerrahlarým oldu, ameliyatýmýn erkeðini arýyordum sanki. Gülüyorum, yok yok gülümseyebiliyorum ..
Hiç birine içim ýsýnmýyor. Hepsi farklý cevaplar sunuyor ellerime. Ýlki ameliyat derken, baþýnýn üstündeki, yeþil banknotlarla dolmuþ, düþünce baloncuklarýný görebiliyorum. Diðeri ameliyat derken daha güven verici.
Ya bugünkü? Ah diyor; bu ameliyat çok riskli, omurilik diyor ...
Ufak bir yanlýþ sonrasý ya kol ya bacak diyor, felç diyor. Bekleyelim diyor.
Yani 2-3 ay “sen meraklarla yaþa”, ne olacaðýmlar ile dolu sorularýn olsun, normal yaþamýna devam et böylece.
Omurilikte büyüyecek sývý, “sende his kaybý yapacak” diyor.
Ýçimdeki acýyý da bu mu yapýyor doktor bey? Kalbimdeki aðrý? Zaten hissedilmiyor. Kalbim acýyor..
Nasýl da aniden çýkmýþtý ortaya. Hayatýma nasýlda sorgusuz girmiþ ve bunca hasretin arasýna sýkýþmýþtý bu maraton ve sen. Yarýþta daha nice insan vardý. Benden daha zor durumda olanlarý görmek, bekleme salonlarýnda dinlemek diðer yarýþanlarý, bu yarýþta birinci olamayacaðým demekti.
Yarýþ ki; Ýnsan þanslý sayýyordu kendini, hem birinci olamayacak hem de üzülmeyecekti buna insan.
Ben seni seyirciler arasýnda hayal ettim günlerce. Orada oturduðunu düþünmüþtüm.
Hani bundandý sýk sýk ellerimi tut deyiþim. Tutuyorum, yanýndayým diyordun, ama ben hissetmiyordum. “Hislerim EX olmuþ”tu benim. Hoþ gör bir tanem. Bunca beni arayan soran arasýnda sadece beni hisset demen yetmedi, ýsýnamadým.
Þimdi bir martýnýn kanadýna tutunup umuda sürükleyeceðim kendimi. Kendimde koþarým elbet. Ama özgürse martýlar, onlara sýðýnmak bana huzur verecek. Rüzgarlara dokunacaðým arada, belki hissedersin sevgimi.
Yaðmurlara dinerim bazen de, her damlasýnda yüzüne deðerim belki. Ve zaman alýp baþýný giderken, ben biraz daha yavaþ koþacaðým. Biraz daha yavaþ ki; bitiþ pankartýnda –son- yazdýðýný görmek istemiyorum.
Seninle koþmak, seninle varmak isterdim bu hayatýn sonuna. Oysa gördüm, çok insan yalnýzdý.
Bazýlarý aþmýþtý ayrýlýk engelini, çok azý ..O engelden elele geçen sayýlýydý.
Demek ki az aþk vardý bu dünyada, yani sonuna kadar süren.
Yani benim düþlediðim gibi.
“Bana biraz süre ver” demiþsin. Zaman senin, süreler senin, gidiyorum þimdi, istediðin gibi.
Gel dediðin zaman, dostluktur mekan.
Sen yaðmursun ömrümde.
Bilmiyorum mekan dostluk olur mu ; Gel dediðin zaman.

Ýçinde birazcýk sevgin olsaydý; Bana dair,
Bilseydin içimde kalan özlemini; Sana dair,
Böylesi kolay yalnýz býrakmazdýn beni, Bize dair.
Dostluk bize ölü þimdi.

Biz`dik ölümlü; 2miz.
Ben deðil ...

Elveda umut.

-=-
19.MarT.2oo2