Bitmiþ bir savaþýn ardýndan sabah çiyi ile kaplanmýþ çimenlerin üzerine yýðýlýrcasýna oturuyorum. Þafak kýzýlý henüz yeni parlýyor. Kaçýnýlmaz biçimde aklýmda düþünceler birbiri ardýna geçit resmine katýlýyor. Böyle zamanlardan nefret ediyorum. Sýk sýk kýçý kýrýk elfler gibi derinlere daldýðým þu günlerde bir yaným gülümseyerek eski günlerimi arýyor.. Cüceler gibi sadece küpümü doldurmakla uðraþtýðým; daha az düþünce ve daha çok hareketle dolu olan amaçsýz, basit zamanlarý..
Ateþin baþýna oturmuþ geçen günü ve olanlarý düþünürken içimde bu gün bu savaþ meydanýnda ölen her iki taraftaki iyi kiþiler için hüzün duyuyorum.. Keder deðil sözünü ettiðim þey.. Ben buna hüzün diyorum. Ama hüznüme raðmen olmasý gerekenin bu olduðunu biliyorum ve bunun bir parçasý olmaktan huzur da duyuyorum. Huzur.. Bu önümde yatan ve bana sonsuzmuþ gibi gelen kana, ateþe, ölüme boyanmýþ savaþ alanýnda bu sözcük garip geliyor.. Garip, garip ama bir o kadar da doðru. Týpký bir doðumun sancýlarý gibi yaþanmasý gereken bir þey bu yaþadýklarýmýz. Yeni bir yaþam için mücadele ediyoruz. Ona deðer biçiyoruz. Onu kýymetlendiriyoruz. Onu hak ediyoruz.. Yeni bir yaþamý kanlarýmýzla kutsayarak kazanýyoruz. Güzel günleri yaþamayý, güzel bir yaþamý delicesine isterken o günlere ulaþmak için ölüyoruz. Güzel günleri istiyoruz.. Ve güzel günleri en deðerli varlýklarýmýz olan yaþamlarýmýz pahasýna istiyoruz. Bu týpký ilahi bir þaka gibi.. Yada bir ceza.. Bunca zaman kötülüðe göz yummanýn bir bedeli belki de. Bilmiyorum. Benim bildiðim uzun yýllardýr ilk kez gerçekten yaþýyor gibi hissettiðim ve sanýyorum ki buradaki herkes de buna benzer þeyler hissediyor. Yoksa ne diye bütün bu ölüm ve acýlara raðmen, bu karanlýða ve gözyaþlarýna raðmen hala ayakta ve hala savaþa hazýr durabiliyoruz ki.. Ben bunun nedenini biliyorum.. Nedeni umut. Güzel günler umudu.. Ýþte bu umut bizi ayakta tutan þey.. Ýþte bu umut hüznümüze raðmen bizi yolumuzda yürüyor tutan þey. Ýþte bu umut yiten güzel dostlara, iyi hayatlara, kaybettiðimiz bütün iyilik ve güzelliklere, yitirdiðimiz deðerlere raðmen bizi karanlýk derinlerde boðulmaktan alýkoyan þey..
Buz gibi esen soðuk yayla rüzgarýnda; ateþin karþýsýnda, düþman daðlara doðru pipomu tüttürüp çayýmý yudumlarken bir þarký söylemeye baþlýyorum. Ve bu þarkýyý bize umudu geri getiren kiþiye, dostuma adýyorum. Büyücü’ye.. Yaþam çiçeðini canlý tutmanýn yegane yolunun, canlarýmýzý ve kanlarýmýzý onun uðrunda akýtmak olduðu bu günde, ölümü kutsayarak, mutlulukla söylüyorum bu þarkýyý. Ölüm, ölüm, ölüm, ölüm.. Hoþ geldin, sefalar getirdin..