Þu bizim dünya tatlýsý çocuklarýmýzýn dünyasýna gidelim. Bakalým neler duyacaðýz, neler göreceðiz:

Birinci sýnýfý okutuyorum. Okullar açýlý henüz iki ay kadar olmuþ. Bir gün duvara bir levha asmam gerekiyor. Levhanýn iyi görünebilmesi için de çocuklarýn göz hizasýna asmam lâzým. Ancak bir türlü asamýyorum. Öðrenciler baþýma toplandýlar, levhayý görmek istiyorlar. Ben de göstermiyorum, göstermek istemiyorum. Kendilerinde merak uyandýrmak, levhaya ilgi çekmek için.

Asmaya çalýþýrken kimi koluma dokunuyor, kimi elime. Hatta bazýlarý, neredeyse bacaklarýmýn arasýndan geçecek. Kýsacasý, levhayý bir türlü doðru asamýyorum. Her ne kadar yapmayýn – etmeyin desem de, söz dinletemiyorum. Levhayý düzgünce asacaðým sýrada biri gelip koluma dokunuyor, levha yamuluyor. Daha sonra bir baþkasý.Tekrar yeni baþtan…Sonunda sinirlendim ve “Çekilin çocuklar!” diye baðýrdým. Ama dinleyen kim!
Ýþte tam bu sýrada Murat adýndaki öðrencim, baktý ki zor durumdayým; metreyi eline alýp havaya kaldýrdý. Neredeyse birinin kafasýna indirecek. Kendini uyarmama fýrsat vermeden, arkadaþlarýna þöyle baðýrdý:
“Çekilin beeeee! Ne toplanýyorsunuz öðretmenimizin baþýnda? Ayý mý oynuyor burada!”

Sýnýfta öðrenciler, haftada bir yer deðiþtirirlerdi. Hep ayný kiþiler soba baþýnda olmasýn veya hep ayný öðrenciler pencere kenarýnda kalýp üþümesin ya da tahtaya uzak kalýp, tahtaya yazýlanlarý okumakta zorlanmasýn diye. Ýþte çocuklar böyle yer deðiþtirdiklerinden dolayý, boyu kýsa bir öðrenci, uzun boylu birinin arkasýnda kalabiliyor ve tahtayý görmekte zorlanabiliyor.
Gözde adýndaki, civciv gibi küçük bir öðrencim, Seval adýndaki iri yapýlý bir öðrencinin arkasýnda kalmýþtý. Derken bir gün Gözde parmak kaldýrdý. Suratýný ekþiterek; ”Öðretmenim, Seval’in kafasýndan tahtayý göremiyorum,” dedi. Bir çare düþünüyordum ki, Murat atýldý:
“Ne yapalým göremiyorsan? Seval’in kafasýný keselim mi yani?”

Soðuk bir sonbahar sabahýydý. Yoðun bir sis vardý. Öyle ki, görüþ mesafesi ancak iki metre. Yine birinci sýnýfý okutuyorum. Baktým Murat yok sýnýfta. Dersin sonuna doðru Murat geldi. Sýk sýk geç kaldýðý için, sert bir ses tonuyla sordum “Nerde kaldýn?” diye. Bana;
“Dýþarýda çok is var öðretmenim,” dedi.
“O is deðil, sis. Hem sana ne zararý var?” dediðimde, gözlerini ovuþturmaya baþladý:
“Vayyhhhhh! Ýs gözüme kaçtý öðretmenim, hiçbir yeri göremedim.”

Yine birinci sýnýfý okutuyorum. Soðuk bir kýþ günü. O gün nöbetçiyim. Teneffüste bahçedeki çocuklarý gözlüyorum. Öðrenciler buz üzerinde kayýyorlar uçacak gibi. Biri düþecek, bir kazaya uðrayacak diye huzursuzum. Derken Murat geldi yanýma. Öne buzda kayan arkadaþlarýna çýkýþtý:
“Kaymayýn lan!Valla ayakkabýlarýnýz yalama(kaygan) olur.”
Sonra , arkadaþlarý için duyduðu endiþeyi, bana þöyle dile getirdi:
“Öðretmenim ! Bunlar buzda kayýyola ama, bubalarýna masraf çýkaracaklaaa. Kayarken düþecekleee, kolu - bacaðý kýracaklaaa; doktor parasý verecekleee. Bi de beton(alçý) atacaklaaa, beton parasý verecekler. Cýk cýk cýk!”

Rahatsýz olduðum bir gündü. Çocuklarýn sesi, kulaklarýmda yankýlanýyor; baþým çatlayacak gibi aðrýyordu. Sýnýfta bir gürültü, bir gürültü ki sormayýn gitsin. Susturamýyorum. Birinci sýnýn öðrencileri olduklarý için, pek de üstlerine gidemiyorum. Zaten yeni yeni okula alýþýyorlar.Baktým olmayacak, duygu sömürü yapmaya karar verdim.Çünkü o an için baþka çarem yok.
“Çocuklar” dedim.”Sizin annenizi birileri böyle üzse, hoþunuza gider miydi?”… Sýnýfta çýt yok. Sonra devam ettim:
“Rapor alýp gideceðim. Bir hafta gelmeyeceðim…Bakalým kim okutacak sizi o zaman.”
Hemen atýldý Murat:
“Ýyi olmuþ! Ne vardý zaten öðretmen olacak! Bi' polis olacaktýnýz; basacaktýnýz sopayý, basacaktýnýz sopayý, bakalým o zaman çocuklarýn hiç sesi çýkar mýydý!”
Ay ben yerim bu çocuðu yaaaa!