Yalnýzlýðýmý kitaplarla gezindiðim çýkmaz sokaklarda gideriyorum. Açýp okumasam çýldýracaðým! Uzun yýllardýr içimde; neden, niçin, nasýl nerede sorularý birikmiþ. Þimdi onlarla hesaplaþma zamanýnýn geldiðini düþünüyorum. Kendimle baþ baþa kalacaðým buralarda. Günlük sýkýntýlarým artýk sýradanlaþýyor. Çok yalýn bir yerdeyim. Her yaným bom boþ. Karlý kýþ aylarýnda gibiyim. Aymazlarým ayýyor bu soðuk aylarda.
     Ne yana baksam, usumda bir baþka yere gidiyorum. Ýçimdekiler içime sýðmýyor. Büyüttüklerim, korkularým beni yalýnlaþtýrýp, giyindiklerimden soyunduruyor. Kendimle yeniþemiyorum, içimdeki “ben” ile ben arasýnda savaþ açmak istiyorum. Bu savaþý ancak böyle soyunarak kazanabileceðime inanýyorum.
     Bir yaprak gibi boþluða düþüyorum. Hem boþluða düþüp hem de aþaðýda ayaklarým yere basmýþ kendi iz düþüþümü izliyorum. Uzun süre boþluða düþmek ya da düþmeyi düþünmek bile zor geliyordu. Bedenim son demlerini yaþýyor. Onu çok zorladýðýmý biliyorum. Beni biraz daha böyle taþýmasýný istiyorum. Ama insan bu, bir yerinden çatlýyor iþte!
     Soylu aileden gelmiyorum. Dedem; Tiflis’te tutsak olduðu sýrada cezaevi yýkýlmýþ ve orada ölmüþ. Paþa çocuðu deðilim.Özel ders alamadým,özel okullara gidemedim. Boþ zamanlarýmda Beyoðlu’nda Sarýyer’de aylak aylak dolanýp vitrinlere bakamadým. Parayý ancak, babama-tekelin ürettiði-tütün paketlerini satýn alýrken gördüm. Sarayburnu sefalarým olmadý. Paþa babam ve onun çevresinden ötürü, nüfuzlu olan birileriyle tanýþma olanaðým olmadý. Benim için özel oda düzenlenmedi. Hizmetçilerim olmadý. Düzenli olarak saðlýk kontrolüne, özel psikaytýrlara gidemedim. Kendi tinimi kendim terbiye etmeye çalýþtým. Baþka ýrk, dil, dinden insanlarla tanýþma olanaðým olmadý. On yedi yaþýmda ilk turisti gördüm. Onlarýn duygularýný ve nasýl yaþadýklarýný kitaplarýn dýþýnda baþka yerlerden, dostluk ve düþmanlýklardan öðrenmedim? Boþ zamaným olamadý.
     Kelli, felli , etkili , yetkili dostlar edinemedim. Ortak dille konuþtuðum dostlarým benim gibi, benim sýnýfýndan insanlar. Gezilerimi, seyirlerimi Ardahan’ýn daðlarý’nda koyun, kuzu güderken yaptým. Gençliðim, askeri cuntalarýn elinde geçti. Özgürlük kavramýný; çocukluðumda kýrlarda at koþtururken duyumsamýþtým. Baþkaca da bilmem tadý nasýldýr? Gazetelerde televizyonlarda fuhuþ, cinayet, sokak infazlarý, aydýnlara yapýlan saldýrýlar, insanýn içini kavuran kent manzaralarý,, bu güzelim ülkede vurgun ve talanlarýn haberlerini okumak, izlemek. Televizyon ve gazetelerinde bu olanlarý nasýl kendi ekonomik çýkarlarýna dönüþtürdüðünü duyumsamak, görmek istemediðimdendir. Kendimi mutlu saydýðým anlar, karnýmýn yeterince doyduðu, gazete okumadýðým, televizyon izlemediðim anlardýr.
     At koþturmak istediðim alan da bu olamadýklarýmýn alanýdýr. Bu baða yeni geldim. Amacým baðcýyý kovmak deðil. Bütün bu yokluklarý, dövüþkenliði, mülayimliði, yalýnlýðý, karmaþýklýðý, çirkinlikleri iyi bir seçkiyle yaþamýmda varsýl hale dönüþtürmeyi düþünüyorum. Size anlatacaklarým da; sizin yaþadýklarýnýzýn bir baþka anlatýmýdýr. Saraylardan, Paris’ten, Viyana’ da ki yazýn dünyasýndan söz etmeyeceðim. Oralarý, o dünyayý da bilmeyi çok isterdim -onlarýnda olacaðýný umuyorum- yoklarýmýn bir gün varlýklarým haline geleceðini düþünüyorum.
      Sakat bir çocuk gibi hiç büyümüyor içim. Ürün için çabalayan yorgun, güneþ fukarasý kýrlar gibiyim. Her yaným boþ -Bu boþluk her gün biraz daha korkusunu artýrýyor içimde- Ýçimde demiþken bu güne deðin içimde büyüyenlerin sayýsýz olduðu kanýsýndayým. Bunlarýn içinde biri var ki çocukluðumun geçtiði yerlerde, yetiþkin olarak yaþamak.
     Yaþamak; neresinden ne kadar yakalayabildiysek o kadar iþte. Rüzgarlarýn önünde savrulup gidiyorum. Artýk bir yerde kök salmak istiyorum. -Her kök salacaðýmý düþündüðüm yer öleceðim yer olacaðý oturuyor içime- bu yüzden kalýcý mülk edinmek istemiyorum.
     Açýlan yaralarýmýn kapandýðýný sanýyordum. Oysa her yara gördüðümde yeniden açýldýklarýný duyumsuyorum. Ýlkokuldan baþlayarak kýrk üç yaþýma kadar beslemiþtim onlarý. Kendi ellerimle boðdum düþlerimi. Artýk kimseye diyecek bir þey kalmadý. Bu ülkede doðmamalýymýþým, ya da bu kadar içten ve duygusal olmamalýymýþým. Ýnsanlarý seviyorum. Onlara güvenmekten baþka þey düþünemiyorum. Doðal olarak bu da beni sayýsýz yanýlgýlara uðrattý.
     Bunca üç kaðýtçý, dolandýrýcý, fýrsatçý, iki yüzlü, batakçý, aldatýcý, kovcu, karacý gibilerinin yaþamayý becermesi içimi kavuruyor. Bunlarý görüp gözlerimi kapatmak yakýyor içimi. Þimdi, bir zamanlar insanlara ateþ püskürtmüþ olan Divlit Daðý üzerime oksijen döküyor. Alýþýk olmadýðým temiz hava, sýk sýk yaðan yaðmurlarla içime dolup dolup boþalýyor. Boðduklarýmý yeniden et kemiðe büründürmeyi düþünüyorum. Et kemik. Evet yaþamýn tam da bittiði yerde yeniden ete kemiðe büründürmek geliyor, oturuyor içime.
Bir yaným Antep’te kaldý bir yaným Koçhisar’da. Bir yaným Toroslarýn soðuk pýnarlarýnýn kaynadýðý tepelerinde ateþlenip kül oldu. Bir yaným Maraþ’ta, Bir yaným Ardahan ovasýnda yanýp durur…
Ankara! Ah Ankara bulvarlarý! Bir yaným Ankara’nýn kaldýrýmlarýnda elimden sökülüp alýndý. Þimdi bu parçalarýn baþýna oturmuþ kaldýðý yerlerden toplamaya çalýþýyorum. Onlarý istiyorum. Yeniden bezeyeceðim alýndýðý yerlerine koyacaðým. Mektuplar yazýp dostlarýma; buralarda kardelenlerin açtýðýný, bensiz boyun büktüklerini görüyorum diyeceðim. Yakýnda iðde aðaçlarýnýn ilk yazýn kokularýnýn yatak odama getiriþlerini þimdiden duyumsuyorum diyeceðim. O binlerce doðadan gelen kokulardan duygularýmýn da deðiþtiðini, kentlerde beton yýðýnlarý arasýnda araçlarýn egzoz kokularýndan içime sinenlerin yerini karanfillerden, gülerden, hanýmeli çiçeklerinden gelen kokularla aþkýn aldýðýný anlatacaðým..
Gözlerimi baðlayýp atsalar Antep’in içine, on beþ yýl oldu geleli oralardan, bilirim Düllük Baba’dan gelen kebap kokularýnýn baþýnda yapýlan dostlarýn söyleþmelerini. Billur bir damla gibidir her söz, sohbetler sonunda içinizde kocaman bir ýþýk piramidi oluþur. Leziz Antep kebaplarýndan sonra o sofrada anlatýlanlar sözcüklerin içinizde eriyip gittiði gibi damaklarýnýzda da tadý kalýr, o içtenliklerin.
Son yazda baðlasalar gözümü býraksalar bað bozumunda Koçhisar’a gurbetçilerin içindeki çýðlýklardan, pazar yerlerinde pazarlýk bozdururken, biçer döverlerin tarlada kaldýrdýðý toz duman arasýnda, Avrupa’dan izine gelmiþ gurbetçilerin çýðlýklarý yirmi yýldýr içime aslýlý durur. Toros’larýn tepelerinden Çukurova’da çeltik, pamuk toplayan iþçilerin Çukurova’nýn geceleri sýcaðýndan bunalýp çýkardýklarý ses hala kulaklarýmda durur.
Son yaz da elleri çeltik, pamuk kýnasý. Çocuklarýn gözlerinde harman sonu ýþýk hala gözlerimin ferinde saklýlar. Ve geride, gerilerde býraktýðým Ýstanbul! Harç koyup gençlik terlerimle suladýðým gecekondular. Silahtaraða, Alibeyköy, Kaðýthane, Eyüp ve Berec orada kaldý umutlarým. Gecekondular yýkýlýrken yetmiþli yýllarda oralarda kaldý.
Þimdi gençliðimi geride kalan uzun senelerimi, mahpusluklarmý geri topluyorum Divlit Daðý’nýn üflediði oksijenle birlikte inatla…
Buralarda hiç mevsim deðiþmiyor. Hep üþüyorum, yaz yok. Kar yaðdý, toprak ilk yaza binlerce canla geldi gitti. BENSÝZ!
Divlit: Manisa da sönmüþ bir yanardaðýn adý. Turgay DELÝBALTA