Rüyanýzýn gerçekleþmesini istiyorsanýz, önce uykudan uyanmanýz gerekir.
   Benjamin Franklin

   Uyandým… Bir anlýk dalgýnlýkla uyanývermiþim iþte. Alýþkanlýktan olacak elim önce sigara paketine uzandý. (Mahmurluk anlarý da uykuya dâhil mi acaba?)
   Hep hayalini kurduðum bir uykuya yatmýþtým dün gece. Hani yastýða baþý koyar koymaz gelenlerden. Gece seslerimi ahþap kutuma doldurup mum kokularýnýn yanýna býraktým. Gündüz görüntülerini penceremden dýþarý saçtým. Hiç benim olmadýlar ki…
   Geçen yýllardan birinin iki baharýndan kahverengi olanýydý. Çocukluðumun masallarýnda yeri olmayan bu kül rengi þehrin kýyýlarýna bir kez daha geldiðimde anlamýþtým: “Bir masal en güzel çocukken yazýlýr...”
   Gözlerim saati arýyor duvarda. Tuhaf… (En son gözler uyanýyordu deðil mi uykudan?) Oysa saatlerle aram hiç iyi olmadý ki. Hem de duvar saatleri. Daha neler.. Benim odalarým duvarlarla örülmedi ki hiç. Gözlerim bakýþlarýmý mý terk etti bu sefer? Yoksa onlar da mý bir baþkasýna verildi?
   Yine geldi ötüyor bak. Pencerenin soluna yine atmýþ kendini. Gece kuþum rüya þarkýlarý bestelemiþ yine. “Düþtesin” diyor, “uyanma sakýn, düþersin..” Peki, o zaman sen söyle bakalým görünmeyen besteci, karþýmda gerçek bir saatin ne iþi var öyleyse? Sen demez miydin “düþler, akrebin bile yelkovandan gizlediði durulmasý imkânsýz anlardýr” diye? Peki, o zaman sen söyle; durduk mu, yoksa düþüyor muyuz yine?
   Hep hayalini kurduðum bir uykuya yatmýþtým dün gece. Gece seslerim ve gündüz görüntülerim uyanmamý beklediler baþucumda sessizce. Kar yaðýyor dedi dýþarýdan bir ses. Kardan adamlarý çýkarýn dolaptan. Buzdan kadýnlarý da getirin penceremin altýna. Ne kaldýysa bahardan seyredelim birlikte. Dýþarýda kýyametin provasý yapýlmakta..
   “Bir masal en güzel çocukken yazýlýr…” Bir kere büyüdün mü, gerisi hikâye. Öyle ya, pamuktan sanýrdým hep Pamuk Prenses’i, Rapunzel de peruk takýyormuþ meðer. Bahçedeki aðaçla konuþtuklarýmý annem bile bilmezdi.
   En son gözler uyanýyordu deðil mi uykudan? Bazen aklýma gelmiyor deðil: “Daha mý erken kalkarým acaba gözlerimi aldýrsam?”
   “Düþtesin” diyor gece kuþum, “uyanma sakýn, düþersin.. Gerçekle düþü ayýramaz haldesin.” Farkýndayým Vivaldi, sen çalmana devam et.. Durursan uyanýrým bilirsin. Sen bilirsin sadece ne kadar yükseklere çýktýðýmý düþlerimde. Durduðun vakit, sonsuzluða düþerim. Düþlerim öyle gerçekçi, gerçeklerim öyle “düþ”kün ki…