Mum ýþýðýnda aramak gibi sonsuzluðu…
Adýmlayarak gelirken, yýlsonunda, sonbaharýn sonuna doðru görmek gibi onu…
Ve ilerlerken yýlbaþýna doðru koþar adýmlarla kýþ baþlangýcýnda beklemediðin bir anda sessiz bir Ýtalyan müziðiyle tatlý bir rüyanýn varlýðý içine girmek…
Ve derinliðine doðru süzülmek gibi…
… … … …
Hissetmek, mum ateþi titrediðinde…
Ve mum alevinin içinden çýktýðýnda mýsralaþmaz mý sözcükler kendi kendine?
O baktýðýnda, bakamamak mý?
Çekingenliði hala atamamak gibi o baktýkça…
Ve bilememek, onun, seni gözlerinin iki kirpiði arasýnda resimleþtirdiðini sen döndüðünde arkaný…
… … … … …
Zamkla zamklandýðýnda dudaklarýn, yani tam konuþurken söyleyememek gibi iki mýsrayý!
Ýstediðinde o, ya da senden beklediðinde o veya arzuladýðýnda o, kapatmak mýdýr kendini?
Ve hala deðiþmediðini görmek…
… … … …
Geçen her zaman dilimi seni ona karþý yabancýlaþtýrýr mý?
Nasýl?

     MUHAMMED AKBAÞ