Ok cnm bn sana hbr verirm.Sen eðlnmne bak.Sonr grsrz öptm.Bye :)

Mýzmýz insanlardan nefret ederim. Sürekli þikâyet edecek birþey bulurlar. Baþlarýna gelen hiçbir þeyden memnun deðillerdir. Hayatlardýnda hep bir eksik vardýr. Ýnsanlar iþlerini güçlerini býrakýp bunlara eziyet etmeye çalýþýyor sanýrsýnýz. Hiçkimse bunlarýn verdiði emeði, sevgiyi, dostluðu, parayý vesaire haketmiyordur. Hep arkalarýndan býçaklanýrlar. Piþmiþ tavuk bunlarýn ne vaziyette olduðunu görse hâline þükreder herhalde.

Bunlarýn bir de yazar sýfatýna sahip olanlarý vardýr ki hiç çekilmezler. Kendilerini âvam kamarasýndan sayan bu beylerle bayanlarýn sorunlarý tebaanýnkilerden farklý olacaktýr elbette. Toplumcudurlar. Ýnsanlýðýn kirlenmesinden, özgürlüklerin kýsýtlanmasýndan, ýrkçýlýðýn yaygýnlaþmasýndan falan yaka silkerler. Bir de romantiktirler. Eskiden herþeyin daha güzel, insanlarýn daha yardýmsever, daha anlayýþlý olduðundan; coþkunun, neþenin, sevincin, sevginin daha farklý paylaþýldýðýndan dem vururlar. Topuklarýndan vurasým gelir ya, ceza yemekten týrsýyorum.

Bir entellektüelle bir entel arasýndaki farkýn en iyi örneði bu takým yazarlara göre herþeyin suçlusu teknolojidir. Cep telefonlarý yüzündendir mektuplarýn geçerliliðini yitirmesi. Yahut, video kameralarla internetin suçudur özel hayat diye birþeyin kalmayýþý. Kadýnlarýn seviþmekten korkar hâle gelmesi hep bu yüzdendir.

Çok merak ediyorum, bu kiþiler hiç yukarýdaki gibi bir kýsa mesaj almadýlar mý acaba? Aldýlarsa -ki muhakkak aldýlar- neler düþündüler? Kelimelerin orasýndan burasýndan kýrpýlmasý hiç dikkatlerini çekmedi mi? Bir kýsa mesajý dahi kýsaltmaya uðraþan bir nesil teknolojinin yan etkilerinden dolayý mý bu hale geldi?

Tam üstüne geldi söylemeden geçemem. Þu an Ali Kýrca’nýn yorumuyla Ah Bir Ataþ Ver’i dinliyorum. Bu türküyü her dinlediðimde aklýma iki þey gelir: o denizaltýda boðularak ölen askerlerin hayallerinin ve umutlarýnýn olduðu, bir de Jülide Gülizar gibi konuþan insanlarýn azaldýðý gerçeði. O askerler öldüler, hayalleri ve ümitleri de onlarla birlikte öldü. Sevdikleri arkalarýndan ölüp ölüp dirildi, yýllar boyu bu acýyý yüreklerinde taþýdýlar. Buna raðmen onlarý teselli eden “hüzünlü ama baþý dik” bir türkü vardý arda kalan. Ölüme bile tevekkülle gidebilmenin gururu vardý.

Ya biz? Türkçe’yi Jülide Gülizar kadar güzel konuþan insanlarýn birer birer azalmasý dolayýsýyla doðmadan ölen biz neyle avunacaðýz? Bunun hüznünü yaþarken baþýmýzý dik tutabilecek miyiz? Koskoca bir dili tarihe gömmeye kalkarken gurur mu duyacaðýz?

Merak ediyorum. Yeni neslin bu halde oluþundan þikâyet edip sürekli teknolojiyi suçlayan romantik entellektüeller(!) dildeki bu tahribat için ne düþünüyorlar? Hiç paylarýnýn olmadýðýný mý?