Hayatýmda, her þeyin kontrolünün bende olduðunu düþündüðüm anda çaresizliðe, habersizliðe, güçsüzlüðe sürükleyen bu duyguya kapýlýp gitmek istemek bana ne veriyor olabilir ki midemden boðazýma doðru yükselen yumuþak pembe acý tohumcuklarý dýþýnda…
Hem de bu duyguyu reddetmeye, kendimi aksine inandýrmaya çalýþtýkça…Diðer yandan o kiþi olduðunun farkýna varýp kristal tanecikleri gibi daðýlmaya baþlar kalbim.

Ardýndan gözlerine bakar ve soðuk bir okyanusun sularýna düþerim çok yükseklerden.. serinletir beni, nefes aldýðýmýn farkýna varmamý saðlar, küçük bir naneli þeker atmýþým gibi sanki aðzýma, ardýndan nefes alýrým boðazýmdan geçer derinlere doðru gitmeye çalýþýr ama yok olur bir süre sonra pembe parçacýklarýn arasýnda.

Karþýlaþtýðým için, bizim tesadüf sandýðýmýz gerçekleri kusursuz zamanlarýna oturtan tanrýya nasýl þükredeceðimi düþünürken bir yandan, sadece tanýmýþ olmak yetti bana inan diyerek kendime karþý dürüst olabiliyor muyum acaba?

Ve bir köþeye çekilir sessizce kývrýlýrým gözlerim açýk inkar etmeye çalýþýr gibi onun bulunduðu dala eriþebilmek için uzanýþlarýmý.

Ve o anda beni hiç düþünmemiþ olsa bile eðer beni sevebilirse gerçekten, ne kadar eþsiz ve sýra dýþý bir hayatý paylaþacaðýmýzýn farkýna varýr, belki bir gün beni sevmesini saðlayabilirim diye dondururum göz yaþlarýmý henüz damlamadan.