Hiç kendimi bu gece olduðum kadar cesur hissetmemiþtim.

Ellerim bile titremiyor bu yazýyý yazarken… Bir türkü sesi var sadece kulaklarýmda, bana seni anýmsatan. Bir de masamda resmin…

Soruyorum kendime, niye böyle oldu her þey? Niye ben bu noktadayým? Niye son gecemi yaþýyorum bu gece? Bilmiyorum dünya kaç son gördü böyle.. Kaç tanesinin ardýndan üzülen olmadý? Kaçý piþman oldu bu sonu yaþamaktan? Bu dünyada göremem artýk seni, bu son gecem dedim ya, ölümden sonrasý da yok bize gülüm. Bu gece kapýyorum cennetin kapýlarýný kendime…

Çok sorguladým kendimi bu gece, veremedim türlü hesabýný yaptýklarýmýn. Bütün suçlarýn hepsi benim çýktý. Ama utanmýyorum. Cezasýný kesiyorum her günahýmýn, hak ettiðimi bulmak istiyorum bu gece.

Aðlar mýsýn arkamdan, adýmý anar mýsýn dinlediðin þarkýlarda bilmiyorum. Sözümü eder misin dost meclislerinde, kestiremiyorum. Ya da adým geçtiðinde en alakasýz cümlelerde, aklýna gelir miyim? “Ýyiydi” demesen de olur, sevmediðini söylemen yaralamaz beni… Affettiðini bilseydim keþke… Ateþlerin ortasýnda da olsam duyarým sesini, o tek kelimeni… “Affettim” demeni…

Vakit doluyor, gece bitmeden bitmem lazým benim… Hani derler ya, film þeridi gibi geçer gözlerinden insanýn ölüm anýnda, benim gözlerimin önünde sen olacaksýn. Belki 3-5 saniye sürecek parça parça olmam ama son gördüðüm sen olacaksýn.

Açýk pencere beni bekliyor.

Hiç kendimi bu gece olduðum kadar cesur hissetmemiþtim.

Seninle vedalaþmadan, bir hoþça kal demeden gidiyorum.

Bu gece bilet aldým cehenneme…