Senelerin emeði var üzerimde... Bir bebeði büyütmek kolay mý? "Doðuran mý, bakan mý annedir?" diye boþuna tartýþýyorlar... Emek kiminse, vefa onadýr.
Zor olmamýþ doðumum; annemi çok üzmemiþim. Birkaç gün içinde Allah rýzkýmý da göndermiþ; annemle babamýn evlenirken yaptýðý tüm borçlar kapanmýþ.
Büyüdükçe daha çok emek isteyen bir çocukmuþum. Yaramazlýklarým annemini canýný yakýp onu aðlatacak kadar kötüymüþ. Biraz daha büyünce ona karþý gelmeye ve belki de söylediklerimle yüreðinin derinliklerini incitmeye baþlamýþým. Buna raðmen annem hep yanýmdaydý.
Annem, yalnýzca anne deðildi; vefalý bir evlattý. Yaþamýn þartlarý onu iki çocuðunun yanýnda, annesine de annelik etmeye mecbur býraktý. Annemin þefkati üçe bölünmedi; üç kat arttý.
Çalýþan bir kadýn; hem de mali müþavir... Muhasebede iþler gayet yoðun... ve de gayet yaramaz, hatta yaþadýklarý ortamdan dolayý sorunlu iki çocukla en az onlar kadar ilgi ve þefkat bekleyen bir anne...
Zaman ilerledikçe çocuklarýn sorunlarý sebebiyle anneannenin baþka bir ortamda yaþamasý gerektiði çýkýyor açýða... Çocuklar delirmek üzere... Anneanne felç ve iyileþmeye niyeti yok... Üstelik bakýcýdan dayak yemiþ; fakat felçli hastaya bakan baþka biri yok...
Sorunlar, sorunlar, sorunlar... Annem muhasebe bürosunu kapattý; çocuklarýyla ve annesiyle ilgilenebilmek için. Babamýn iþleri iyi gitmedi ve de durum yemeyip yedirmek deðil; yemeyip okutmaktý. Üstelik çocuk okumak istemiyordu; özel derse gönderilse bile kaçýyordu... Borçlar gittikçe artsa da, gerekirse merdiven silinip para kazanýlacak ve de çocuk okutulacaktý. Þükürler olsun ki Allah çok büyüktü; son iki hafta çalýþtý ve girdi lisenin birine.
Fedakarlýklar yapýldýklarý ortamda deðer kazanýrlar. Annem her fedakarlýðýný yüreðinden yaptý. Belki de yýllarca onu anne gibi görmeyen bir çocuk için çýrpýndý.
Benim annem yaptýklarýyla "caným annem" olmayý baþardý... ve bence o, hiçbir zaman "yýlýn annesi" olmayý hak etmedi... O, YILLARCA YAPTIÐI FEDAKARLIKLARIYLA YILLARIN ANNESÝYDÝ...