Tenim kadar yakýnsýn bana; nefesini yüreðimde hissediyorum... ve o yürek seni hissettikçe, seni hissetmek için atýyor... Buna raðmen ben, seni sevdiðimi bile bile kaçýyorum senden uzaklara; yüreðimi senden kaçýrýyorum...
Ne kadar istesem de söyleyemeyeceðim bir aþk... Dudaklarýmýn ucunda þekil almayý bekleyen bir ses ve de senin için alýnýp verilen nefes...
Cezalarýn en büyüðünü hak ediyor bu beden seni üzdüðü için; iþkencelerin en acý verenini bu ruh... Senin için yaþadýðýný bile bile senden koparýlmalý; yaþam kaynaðýndan uzaklaþmalý ve belki de ruh acýlar içinde sonunu bulmalý... Sevmenin neyi ifade ettiðini öðrenemedi çünkü aþklarýn en yücesini yaþarken bile...
Söyleyemem seni sevdiðimi aþkýn dudaklarýmdan taþsa bile... Göze alamam seni bir daha üzmeyi... Ne olur yüreðimden uzak dur; ne olur sevdiðim, bu yüreðin senin için atmasýný durdur...
Parçalansýn ruhum, hayat bulamasýn bir daha... Uyanamayayým umutla senin için yarýnlara... Ne olur sevdiðim sonsuza gitmesin bu sevda; korkuyorum ya dayanamayýp söylersem aþkýmý sana...
Kaným gibi dolaþýyor aþk bedenimde; hücrelerime kadar dolup taþýyor... ve ben gözlerimin ardýna hapsediyorum sevgimi... Söyleyemeyeceðimi bile bile umutla uyanýyorum sabahlara... Güneþle birlikte doðup batýyor umutlarým; efkarla kapanýyor yaþama kapýlarým...
Beni affetmeni dilemeye bile yüzüm yok... Sevmekten yorulmasam da yorulamasam da seni sevmeye artýk hakkým yok...