Ne zamandý ilk elbisem? Ýlk plastik topum, ipim?
Hatýrlayamamam doðal diyelim. Hayatýmýn ilk zamanlarýydý ve aný kutum henüz hazýr deðildi belki. Belki ben asýllý deðildi bana alýnanlar. Oyuncaklar, elbiseler...
Bir þeylerin ilk olduðuna karar verdiðimiz, beynimize resmedilen anlarý bu kutulara doldurduk. Ýçine önce ne koyduk?

Kim bilir Ankara'nýn hangi puslu seksen küsürleriydi. Hayatýmýn en uzun yolculuðu olsa gerek, Ankara' nýn Aydýnlýkevler semtinden Kýzýlay semtine geliyoruz. O zamanlar dünyanýn en güzel koltuðu olan babamýn dizleri beni uykuya almýþ. Göz kapaklarým her sert frende aralanýrken bulanýk yol ýþýklarý, caddeler, camda kafasý zýplayan yorgun insanlar hayal gibi görünüp kayboluyor.
Birden uzun süre kaybolmayan ýþýklarýn arasýna giriyoruz. Daha kalabalýk, daha aydýnlýk bir yerlerdeyiz. Ovuþturduðum gözlerimin arasýndan bir de bakýyorum ki Tom ve Jerry birbirlerini kovalamakta. Koca bir apartmanýn cadde yüzünde dev gibi bir televizyon! Babama dönüyorum heyecanla " baba bak bak baakkk". Gözleri yorgunluktan süzülmüþ babam aniden heyecanlanýyor. "Kalk haným kalk gelmiþiz!" .
Apar topar otobüsten aþaðýya iniyoruz. "Aslan kýzým" diyor babam "cin gibi cinn".
Zamanla anlýyorum ki buna övgü ve gurulanmak deniyor.
Tom ve Jerry evde yeni alýnmýþ siyah beyaz televizyonumuzda da var. Ama bu his her yerde yok ki...