FAÝLÝ BENÝM
'Hýrsýzlýk yaptým. Beni hiçbir zaman suçlamadýlar; çünkü malý çalýnanlar bir hýrsýzýn çaldýklarýna sahip olmak istediðii vrsayýyorlardý...'
Ingrýd Noll, ergenlik çaðýndaki bir kýzýn aðzýndan yazmýþtý bu cümleyi; nereden bilebilirdi ki, aslýnda bu coðrafyanýn kaderini kanattýðýný...
Acil servisten çýkan yaralý, onu arkadan vuran katil adayýný uzaklardaki karanlýk yüzde araken; en yakýnýnda 'melek yüzlü' diya anýlan birinin içindeki caniyi hep göz ardý etmiþtir. Sokaklarda gezer dolaþýr; eli boþ dönünce o meleðe koþup, derdini anlatýr. Dosttut o, kardeþtir ona; arkasýný dönmeden düþman yüz takýlmaz. Hem niye öldürmek istesin ki?..Kimse düþünmez ki; nefret, arsýz ýsýrgan otlarý gibi tohumu ekilmeden yeþerir; büyür ve birinin ölümü oluverir. Tek kurtuluþ yolu, seken bir kurþundur; ölüm aletidir tek kurtarýcý...Katilin istediði birkaç nefeslik havadýr..Alýnan soluklarýn kime ait olduðu görülmedikçe de masum caniler dolaþýr aramýzda...Çalýnan yaþamlardýr hiç sahip olunmak istenmeyen...
Geceleyin yataðýnda diz çöküp aðlayan bir çocuk için suçlu, uyumadan önce dinlediði masalýn kabusa dönüþen kötü adamýdýr. Annesinin sesi, masal anlatýrken öyle tatlý gelir ki ona, þüpheli olup sorguya bile çekilmez. Oysa annenin bilinç altýnda, kabustan uyanýp aðladýðý geceler vardýr. Nesiller boyu aðýzlarda dolaþan ayný masallarla korkutulur çocuklar; bazen masallar gerçeðe dönüþür. Uykusunda sýçrayýp baðýran küçüðün yanýna anýnda koþan annenin yüzü, yavrusunun hep gülmesini isterken; içinde onun göz yaþlarýna saplantýlý tutkular büyütmüþtür. Kötü anýlarýný anlatýr o gözler; ve geçmiþini yaþatmasý yukarýlarda görünemeyen derin bir haz verir ona...
Yazar olmayý çok isteyen; ama bir türlü beceremeyen birnin bütün edebiyat öðretmenleri siliktir. Ýsimleri hatýrlanmadýðý gibi, onlarý kalýpçýlýkla suçlayýp; bütün cümleler devrik yazýlýr. Peki yüklem midir sorumlu olan; yoksa yüklemi yaratamayan eylem mi? Bir edebiyat öðretmeni, nasýl birinin yüreðine girip onun hayatýnda eksik kalan yaþanmýþlýklarý tamamlasýn?Aydýn bir yazar olamaya olan tutku, nasýl olur da büyücülüðe öykünür? Aslýnda o da, herkes gibi yalanýn yanýltan yansýmasýyla oluþan bir gerçeði yaþar. Biriktirilemeyen anýlar sokakta eli boþ gezerken; yazarlýðýn yarý yolunda kalan, hep bir perinin günahýný alýr.
Ingrýd Noll, devam eder,
'Ýfademizde çocuksu bir yan vardý, sanki hemen öncesinde onun böceklerinin kanatlarýný koparmýþýz gibi...'
Ben de, hepimiz gibi bir çocuksulukla yaþýyorum; kopardýðým kanatlarýn ardýnda yüzümde ancak masum bir gülümseme oluyor.