‘-sevdanýn ateþi düþtüðünde içine,
yüreðinde kýrk mum yanar.
ve bir gün;
ayrýlýk,
çaldýðýnda kapýný
otuz dokuz gün boyunca,
her gün
bir mum sýrayla söner.
bir sarýþýn sis perde olur
sevdanýn kumral yüzüne,
..daðlanýr acýn,
unutmaya baþlarsýn...
ama,kýrkýncý mum
ciðerlerini yangýn yerine çevirircesine
ve hiç sönmemecesine yanar.
karný burnunda hüzünlerle;
her anýda,
her þiirde,
bir kedi gölgesinde,
buz mevsimlerinde doðan ilk kardelende,
saksýda bir sonbahar yapraðýnda,
ve saçak altlarýna sýðýnan serçelerin
hüzünlü yaðmur türkülerinde,
hatýralarýný yakar;
ne yapsan söndüremezsin...
..unutamazsýn’ demiþtin.
gülüp de geçmiþtim.

çünkü ben buralara,
koþutlanýp yoksulluðumun gönül yolculuðuna,
doru atlarýn nal izlerini süren yaðmurlarýn nefesini
ve sevdamýn adýný bilip de gelmiþtim,
ve gözlerimden,
bir mavi balýkçýlý
yalnýzlýðýna uçurmuþtum vodvillerle.
gülümsemiþtim...
bir öfkeli kasýrga gibi geçmiþtim
yýldýzlarýn halesinden
ve ateþe kývýlcým serpmiþtim.
koþmuþtum,
tarih ve doðanýn þahane evliliðinin içinden;
travmalarýn,
ve bitmesiz ölümlerin ortasýnda
ýsýtmýþtým buz yanýðý gölgemi.
bilirdim;
eninde sonunda gidecektin.
ayrýlýðýna,
ve tohumladýðýn her acýya hazýrlýklýydý yüreðim.
bir baþka bin yýla ikramdý maceram,
yokluðuna,
kýnýný yýrtan býçak gibi bilenmiþtim,
ki, ne gidiþler görmüþtüm çeþit çeþit
..bilmediðin,
ne acýlarla örselenmiþtim.
öyle,mumlar falan da teslim alamazdý yüreðimi,
ve hiçbir acý kuþatamazdý yiðitliðimi.
ben istesem var ya,
ben istesem:
‘küçük nefes darbeleri’ ve
kýrk mum,
bir anda sönüp giderdi...
deðil mi ki,
yýldýzlarý bir hançer gibi saplamýþtým
yokluðunun sokaklarýna,
ve þakülünü bozmuþtum bütün terazilerin,
neyi anlatýrdý ki daðlý bir hüznün aðýtý?
cevabýný arayan sorular,
bir tanrýsýz gömüt,
..duasýz...
sevgiyi söylemiyorsa dili
önemli miydi hangi dinden olduðu türbelerin?
ve çarmýha gerilmiþ suskunluðumun fiþengi,
neyi anlatýrdý ki?..
kaldý ki;
ben ne badirelerden geçmiþtim,
o, felsefenin dikenli/gül kokulu þehirlerinden.
kaç acýyý yenmiþtim.
kaç kez yaralanmýþ,
kaç kez ölmüþtüm.
bir zümrüd-ü anka gibi
yokluðunun üstüne
kaç kez doðmuþtum küllerimden.

aslýnda;
beni sevmediðini bilirdim,
“ doðrucuydu gözlerin “
bakýþýndan anlardým,
duruþundan,
bardaðý tutuþundan,
burnunu çekiþinden,
sigarayý içiþinden,
aðzýný þapýrdatýþýndan anlardým...
ve içindeki hiçbir mumu da
ateþleyememiþtim.
yalancý tokluklarýn çemberinde,
nöbetçi kulelerinin
gölgesi düþüyordu pencereme,
ama düþmedim aðýna karamsarlýðýn,
bir kez olsun kuþkunun resmini çizmedim.
sýnýrlarý olmayan bir hoþgörülü davetin
tapýnma odalarýna hapsolan sahibiydim.
söyle;
yokluðundan daha beter çaresizlik mi var?
ha, söyle;
kýsýlýr mý karanlýðýn mumu?
bir sahte gülüþe bozulur mu susmanýn orucu?
seni tarif neyle mümkün,
seni ben hangi dilde, kime/nasýl anlatýrým?
ya da,peþinden çaðlayan gözyaþlarýný mý toplasam
yollarýný bekleyen bulutlarýn?...

neyi anlatýrdý ki,
gönüller kalesinin yaþlý istasyonlarý,
perdeleri çekilmiþ sokaklarýn ýssýzlýðý,
dönüþü olmayan göçler,
bir dað ateþinin yalnýzlýðý,
neyi anlatýrdý?
..susardýn...
oysa ben,
cevabýný arardým
beynimi kuþatan bütün sorularýn;
..sen hala,bendeki mumlarý sorardýn.
aslýnda;
bütün þamdanlarý boþtu yürek odamýn,
bilmezdin.
derdim baþkaydý benim,
öyle umurumda falan da deðildin.
ne çýkardý;
rüzgarlar yaðsa bütün aþk söylencelerine,
fýrtýnalar,tufanlar,
ve nisan yaðmurlarý doðsa kýzgýn çöllere,
türkümüzü unutsa þehirli çiçekler,
ve Yunus yeniden
þeyhin asasýný aramaya mahkum edilse,
ne çýkardý?
ben,
Pandora’nýn kutusunda sakladýðý
umudun peþindeydim.
geçip Epimethieus’un zifaf odasýndan,
ve Zeus’un ölümcül kartalýnýn
gölgesiz kanatlarýndan,
umudu bulmak için gözlerinin sýnýrýna gelmiþtim.
þifresi : kahverengi
diþlerimde ham çaðla izi,
aþkýn evrensel kimyasý,
bir parolanýn suskun iþareti,
..bilemezdim;
saçlarýnýn yüzümü saran kemendi,
kahverengi.
ve ardýmdan çalardý
bütün alarm zilleri...
sen ise hep inat ederdin,
bir türlü beni sevmezdin.
oysa;
nereye baksam,
gözlerinle karþýlaþýrdý gözlerim.
..gerçeðimdin...
zincire vurulmuþ Promethieus’un
avuçlarýndaki ateþi çalarak,
yüreðindeki mumlarý yakmaya soyunmuþtu
kar yanýðý ellerim.
yüzümü dayamýþtým ayak parmaklarýna,
çeliðin ýþýltýsýna sürtünürken þakaðým,
topuðuna takýlýyordu soluðum kan ter içinde
ve býçaklýyordu ýþýðýný mumlarýn
çifte su verilmiþ çýplaklýðým.
Promete’nin kendini yenileyen durmadan,
ölümsüz kara ciðerini
kurtaramamýþtým
kartalýn çelik gagasýndan.
kýrým,
bozgun,
ve ölüm,
yenilmiþtim.
bütün bayraklarýmý toplamýþtým
utkulu savaþlara çýktýðým geri çekilme yollarýndan.
koþuladýðým her yol beni sana götürürdü,
ben þiirin yolunu seçmiþtim.
ve Zeus’a ateþin bedeli;
yakamozlarýnda her akþam güneþin boðulduðu,
ve an be an mum olup yanan
parafin denizlerimi vermiþtim.
..ve Pandora’dan çaldýðým umudu...
çoðalýþýmýn bedelini ödeyip yitmiþtim!
..güvercinlere;
yuva olmuþ doðal oluþumlar,
bir yusufçuk kanmýþ çaldýðým ateþin rengine,
bir de bütün tanrýlarýn saklandýðý anýtlar.
ordularýn yolumu kestiði,
mabetlerin,
dulda – pusat eþgüdümü
egemenleri,
ve bileðime saldýran zincirleri kýrýp gelmiþtim.
bitmesiz yollarý aþýp,
kulaklarýmý çýnlatan ‘vur’ emirlerinden geçmiþtim.
oysa;
sen benim umurumda bile deðildin,
zaten, beni de sevmezdin.
ben yalnýzca,
Pandora’nýn sakladýðý umudun peþindeydim.
..bir de Promethieus’un avuçlarýndaki ateþin.
..içindeki mumlarý yakmak için...


biliyor musun?
yalan söyledim.
doðru deðildi ‘umurumda deðilsin’ sözlerim.
erteledim ömrümün rengince kara sevdalarýný,
kendi damarlarýný ýsýran kanýmý
bir gümüþ tasa içirdim,
bandým ayýþýðýný,
sesimin sesine dokunarak
çoðaldýðý zamanlardan geldim,
ve sana koþan adýmlarýmýn
bütün bedelini ödedim,
aydýnlýða baktým,
ýþýða kanatlarýmý verdim,
seni Spartaküs’ün özgürlüðe olan
sevdasýnca sevdim,
ekmek gibi,tuz gibi,
bir anne,
ninni,
ishak kuþu,
vezüv gibi,
seni Spartaküs gibi sevdim.
..çok sevdim, çok...
býrak; senden ne alýrlarsa alsýnlar,
benim verdiklerimi götürmelerine imkan yok.
þimdi sen yoksun;
artýk memede süt ýsýrgan aðýsý,
ve yokluðunun kuþatmacý yangýsý
içimi bir kurþun zehiri gibi acýtýyor.
bütün kutsal kitaplar;
‘insan iki kez doðarmýþ,
birincisi annesinden,
ikincisi,
yüreðindeki mumlarý ateþe verenden’ diyor.
ve o mumlar,
ateþ ülkesinin þiirini dans eden ýþýðýyla yakan:
..söndüremedim hiçbirini,
kýrký birden yanýyor...