Yalnýz ve yorgun bir gecenin kuytusunda
unutup kendimi en ortasýnda yüreðimin
her an,
ben’siz, sevilmedeyim.


Odamýn loþ duvarýnda
oynaþan gölgeler arasýnda
ruhumdan akseden
meltemlere ait gizemli yüzü
nü okþayan duvar, oda, ev,
ve þehir, bunca deniz,
ah hep o gülen yüzü
içimin en iþlek sokaklarýdýr
ömrümün ýssýz saatlerinde

Çünkü bu vakitlerde
kalemimde umut
acý çekmedeyim
sýrtýmda sevgi yükü,
dua etmedeyim
göz yaþlarýma umudu emzirmedeyim
onsuz yanlarýmý aþýp bir bir
ona gitmedeyim

Ben
yani o
yani ben
uçsuz bucaksýz
ebedi,
koþulsuz,
sevmedeyim.

Mustafa Aydemir