Son aþkýmla tanýþmam bir efsane gibi geldi hep bana...

Çalýþtýðým gazetede bir SMS mesajý ile baþladý onunla tanýþmam. Sonra konuþtuk. Onu duraða býraktým. Durakta konuþtuk. Ertesinde bir buluþma oldu. 3 katlý bir kafenin teras katýnda buluþacaktýk. O, buluþma yerine önceden gitmiþti. Ben, iþ yerinden oraya gidecektim. Ama zaman o kadar sýnýrlýydý ki, ne yapabileceðim konusunda acil çözümler üretmem gerekiyordu.

Buluþma yerine nasýl gideceðimi iþ yerinde düþünmeye baþladým. Önce patron çocuðunun az önce elinde dolaþtýrdýðý çikolatayý gözüme kestirdim. Çikolatayý aþýrýp iþ yerinden çýktým. Yolda giderken, bir eksiklik olduðunu düþündüm. Eksikliðin olduðu fikri kalýma dank ettiðinde bir gül bahçesi gözüme iliþti. Küçük bahçeye dalýp, bir gülü kopardým. Sonradan öðrendim ki, o ev de patronun babasýnýn eviymiþ.
Kafeye yaklaþtým. Ancak hala bir þeyler eksikti. Özel bir hediye olmalýydý. Kafenin yanýnda bir "Çin mallarý dükkkaný"... Ýçine gidip ne alabileceðime baktým. Oradan hediyeyi aldým. Güzelce paketlettirip, hediyelik yaptýrdým. Artýk hazýrdým.
Kafenin merdivenlerinden çýktým ve masasýna oturdum. Konuþtuk, gülüþtük...
Derken garson geldi;

-Ne alýrsýnýz?

O "çay" dedi.
Ben de çay alabileceðimi söyledim.
Çaylar geldi ve ben cebimden çýkardýðým "aþýrma çikolatayý" çayýna atýverdim. Þaþýrdý. Biraz da öküzlük yaptýðýmý düþünmüþ olmalýydý. Daha sonra da "ne yaptýn" der gibi baktý yüzüme...
Diðer taraftan kýrmýzý gülü uzattým. Þaþýrdý...
Biraz sonra da hediyesini takdim ettim.
Heyecanla açtý ve paketin içine baktý.
Bir tahta kaþýk çýkmýþtý paketten. Daha dikkatlice baktý. Acaba farklý bir kaþýk mý diye süzmeye devam etti. Gülen yüz mimikleri, yerini þakýn çizgilere býraktý. Baþýný kaldýrýp;
"Tahta kaþýk?" dedi.
Tahta kaþýk dedim ve ekledim;
"Aþkýmýz kazan olsun ve kepçe kepçe, kaþýk kaþýk sunalým diye birbirimize..."
"Seni seviyorum" dedi.
"Seni seviyorum" dedim.

Kalktý gitti. Masada yalnýz kalmýþtým. En azýndan bir defacýk öpmek isterdim, gitmeden yanýmdan. Bekledim bir süre... Onu düþünmek ve az önce yaþadýðým heyecanýn tadýný çýkarmak için bir kaç dakika huzuru soludum. Ýçimde yarým kalmýþ buseyi hayal ederek...
Kendi kendime hayýflanýrkan, terasa çýkan merdivenlerden ayak sesleri duyuyordum.
Arkamdan yakalanmýþtým. O geldi ve "sarýlmadan gideceðimi mi düþündün?" diyerek açtý kollarýný... Yanaklarýndan ve dudaðýndan öptüm.

O gün baþladý bu büyü...
Yani 2002 yýlýnda...
Yani 2006'nýn Haziranýna denk düþerken ayrýlýðým...
Kaþýk kaþýk birbirimize sunacaðýmýz aþkýmýzýn kazanda bittiðini söyler gibi her þey!
Seni seviyorum aþkým.
Seni çok seviyorum; kepçende sunmak için sevgi kalmamýþ olsa da...