Gökyüzü her an deðiþiyor. Güneþ kafasýný çýkarmadan buluttan, bir öteki örteliyor ýþýklarýný. Kasabalýlarýn bir kýsmý yavaþ yavaþ sokaklardan caddeye doðru hareketleniyorlar. Son yazýn yüzü iyice belirgin. Ürünleri bu yýl çokta kötü deðil.
Genç nüfus yaþýyor. Bir çoðu imece ile ekip, biçti tarlalarýný. Pay etmenin erincindeler. Hepsi de ülke ve dünya sorunlarý ile yakýndan ilgililer.
Kýþ zordur, buralarda; karþýlamasýnýn da bir yaz çalýþmayladýr bedeli. Okul zamaný baþladý mý genç nüfus çekilip gider, büyük kentlere. Yaz boyu topladýklarýný kýþýn yedi ay azar azar tüketirler. Yoksulluk onlarýn kusuru deðil, bilincindedir kasaba da yaþayanlar. Toprak da kýt kanaat el tutar, uzatanlara.
Gençlik ortak üretip, tüketmenin gereðine inanýr. Ýnsanlarýn gözlerinde geleceðe açýlan ayrý ayrý pencereler görürsünüz.Sevmekte, kavga da anlamlýdýr. Harman edip savurur insanlar diyeceklerini.
Sonunda edindiklerine bakarlar tek katlý yapýlar arasýndan, her çift gözden göðe açýlan binlerce umutla. Sevmek, sevilmek erdemdendir, her daim.
Kavga; topraða düþen þelale kadar kaçýnýlmaz bir duruþ þekliyse, bin kat, bin umut, bin renkle sarýlýr insanlar.Kimi al al kirazdan almýþtýr adýný, kimi tepelerinde hoyratlaþýp daðlarý sýyýrýp gelen bulutlardan..Sabah güneþ doðarken birlikte yayýlýr dað, taþ, dere, tepe demeden adým adým iþler her kaya dibini... Her adýmda gelecek iþlenir topraktaki derinliklere.Sonra kürek kürek edip sökerler topraðý. Ardýndan kýnalý ellere sevilenip, çemen kokularý, kýr menekþeleri ile ad koyup gözlerinden doluþurlar insanýn.
Doludur o zaman sevdanýn içi. Kýrýk tahta sýralar arasýnda ceylan gözlü, bir menekþe gibi, çiçek açar gülümsedi mi yüzünüze. Asýksa, gücenmiþse azdan boynu bükülür. Ýçten içten ezildiðini duyumsarsýnýz Menekþe`nin...
Memur kýzý kýr çiçeði Menekþe göç edip tahta sýralar arasýndan býrakýp umutla bakýþlarýný ayak altýna. Gittiðinde; yürekleri hoplatan sevinin tutkunu Yunus on beþindeydi!
Yunus; serpilmiþ o tek katlý evler arasýnda, erden yapraklarý dökülen kavaklar kadar eðreti. Gözlerinde, açtýðý her bakýþta yaþam istemi ile olanak buldukça dost edinmenin peþinde. Menekþe gideli on yýl oldu. Al al açan dudaklarda, bir çift kiraz göreli.
Son yaz yüzünü asmýþ, dönmüþ gidiyor. Ardýna sýyrýk, soðuk, soluk bir yüz býrakarak. Soðuk, yeller toz dumanla basmýþ ortasýný kasabanýn. Yakasýna çökmüþ daðýn kara bulut, adýný almýþlarýn duruluðuna bakmadan.
1979; yurdun her yaný yeni yeni çiçek açýyor. Her yan, bir ak bulutla güneþten süzüyor ýþýklarýný. Gençlik o yýllara has doludur, kendi kadar baþkalarý içinde.Yunus, arkadaþlarý ile tartýþmalarýn içine düþmüþ, Tutup atmak ister güneþi kuyruðundan dipsiz kuyulara. Sevdalanma, birinin deðil insanýn binlercesine, bin bir rengini duyumsamak ister. Cadde de yavaþ yavaþ yürürken, Bulut; koþarak Yunus`a gelir. Sokak ortasýdýr, göze alamaz yürekler istemedikçe böyle davranýþlarý...
Bulut:
-Yunus, seni görmek isteyen biri var! Koþ ge1!
Yunus:Arkadaþlarýmdan biridir, yapýlan çekiþmeler son bulsa düþününe kapýlýp Bulut`un peþinden gider. Saman, ot yýðýnlarý arasýnda, çömelmiþ oturan biri. Yabana düþmüþ ürkek, korkak bakýþlý koca kentte bir ömür yapmýþ gibi yüzü ak. Hala bir çift kiraz al al dudaklarda.
Menekþe, oturduðu yerden kalkýp
-Tanýdýn mý beni, Yunus?
Yunus`un için de bir yanardað debelenir, bulup çýksa, bir yerden ateþler püskürecek Menekþe`nin yüzüne sinen, soluk kent yalnýzlýðýna. Benzindeki aklýðý alýp vurmalý daðlarýn son yaz ki boz rengine. Bir renk olarak sonun da ürün almanýn.
Kaçýrýr gözlerini derinliklerden, kara, dolgun, derin, parlak gözlerinden Menekþe`nin. Tanýmýþ olsam þimdi, ne çýkar. O koca bir kentte yapayalnýz. Tutsam o kentin ben de bir kýyýsýndan. Onun benzindeki, gözlerini bürüyen solukluðun, içi dolar mý ki, tahta sýralar arasýnda gülümsediði kadar, gözlerinin içi?
-Tanýmadým.
-Ýyi bak beni nasýl tanýmazsýn?
Ýçin de alevlenen bir yanardað gibi sardý, aðzýndan çýkarýp attýðý bir tek söz... O bir tek sözle içinde debelenen ateþ yumaðýna bir kabuk sarýp, sýcaklýðýný sarmalayýp tepesinde an an dolanan güneþ ýþýklarýný son yaz yakýnlýðýna býraktý. Bir kentin topraðý örttüðü gibi kabuklarla örteledi yüzünü. Çýkmasýn istemedikçe fidanlar topraktan diye karanlýða boðup üstüne yýðýnla, kat kat betonlar bastýrdý. Sonra sýcaklýðýndan içinin yeniden:
-Tanýmadým.
Menekþe, yüzünü rüzgarla örten saçlarýný bir kaç kez geri atýp, iki eli arasýna alýp yüzünü.
-Ýyi bak olamaz beni tanýmalýsýn.
Olmak isterdi Yunus o iki elin yerinde, sarýlýp savrulan saçlarý toplayýp, yeline durmak sonra al kiraza dokunabilmek...Yirmi beþ yaþýnda delikanlý. Ýlk yazý bekleyen toprak gibi ana, baba. Doðurmak içindeki sevdayý bir kasaba da tutup elinden. Kent kent, köy köy duyurmak beraberliðini.
Düþündü bu istemini yapamadý. Bireye has deðil sayardý sevisini.
Yaný baþýnda duran Bulut`a, Menekþe`ye, kardeþine, onun kardeþine bir halaya durmuþ gibi duru, hep birlikte adým adým sevdalanmaktý yeð olan onun için.
Alamadan gözlerini savruk, daðýnýk saçlarýn ara sýra örttüðü bir çift al kirazdan aþaðý doðru bakýndý. Serpilmiþ geliþmiþ sevisi bir baþýna has, bu daðdan kente düþmüþ bir ceylan, kadar ürkek, ay kadar sadýk, gök kadar temiz ve duru. Onu yeniden kýrýk tahta sýralar arasýna götürdü bu günden.
Yunus`un kendi kendine yazdýðý yazgýsýnda, ne Menekþelere, ne ay kadar güne sadýk, ne de gök kadar duru sevdalara yer olurdu ki?
Bu gün tutup karanlýða, bin yýllýk karalýða ak olmak istiyorsa. Karanlýk bu, sökmeye baþladý mý köþesinden ya yutarsa sonunu düþünmeden. Ya Menekþe ne olur böyle bir yazgýda? Ýþte ondandýr ki; kavramak odu maþasýz ellerinle. Ya Menekþe ne olur bu oda açýlan savaþta?
Ne de güzel, haným kýz olmuþ. Býraksa kendi yazgýsý sarýlýp bir kere iç dökse. Niye göçüp gittin yalnýzlýða, yok mu milyonlarýn doldurduðu kentte senin içi dolu sevdaný duyumsayan? Yeniden Menekþe:
-Tanýmalýsýn iyi bak, yoksa gücenirim. Nasýl unutursun beni? Hani ihtiyar olsam da tanýrdýn beni! Söyle hadi bak, iyi bak?
Daha fazla tutamadý kendini ve içinde yýllardýr çocuk yaþta oturan dillendiremediklerini savurdu:
-Ben Menekþe`yim hani memur kýzý Menekþe, þimdi tanýdýn mý?
Yunus dayanamadý ve:
-Ha sen misin? Þimdi tanýdým.
Menekþe elini yüzüne tutmuþ gözlerini göstererek:
-Hani karlarýn üstünde yaptýðýn tuzaklara düþmüþ bir güvercin bakýþý. Tutsak olan bir çift göz iþte onlar, hala tutsak sana.
Tutsak olmak...Ya da birini tutsak etmek sevdasýndan. Býraksalar tutsaklýðý yakar, yýkar kökünden, atar kendi karanlýðýna.
Menekþe`ye sarýlýp:
-Ne yapýyorsun, genç kýz olmuþsun. Hani sen büyük kentlerde yaþayacaktýn, ne oldu niye buradasýn?
-Þimdi sana konuðum. Üniversite de okuyorum. Buraya sizleri görmeye geldim. Ben seni özledim. Sen de yakýþýklý bir delikanlý olmuþsun. De bakalým sen ne yapýyorsun? Seni özledim keþke memur kýzý Menekþe olmasaydým. Babam da ben de gezinmezdik böyle kent kent...
Yunus, gökte kaynaþan bulutlara, yerde coþusundan renk alýp renk veren Menekþe`ye ve Bulut`a bakýndý. Duyumsuyordu yüreðindeki çýrpýnmayý, fakat arkadaþlarý bekliyorlardý.
Bulut:
-Gelin bize gidelim, bu akþam Menekþe bana konuk, orada konuþursunuz. Yunus bakýnýp, ortalýðý toz bulutuna çeviren rüzgara:
-Zamaným yok bunu çok isterdim ama, þimdi beni bekliyorlar.
Onu, kavgada ve sevdadaki erdemdir alýkoyan, yaptýðý her þey, duru içten olmalýydý ve öyle yaptý.
Menekþe ayrýlýrken geride býrakýp, kentten getirdiði umarsýzlýðýnýn, bir çift tutsak bakýþýyla dönüp dönüp serdi ayak altýna yalnýzlýðýný. Harman yerinde ot, saman çöplerini savuran toz bulutu arasýnda.
Yunus hala arkadaþlarý ile, bir sorunun çözümünde birincildi. Ýçine kapattýðý sevinin üstüne kat kat betonlar yýðýp,bastýrdý umarsýz bir kent gibi...
Turgay Delibalta