yeþile boyar kar gözlerinizi bulutlarla oynaþýr
sevdalarýmýz
ham güneþ içimizi ýsýtýr
ýrmaklarla seviþir kanat uçlarýmýz
harman sonu hasatlarýnda
sevdalara kara sevdalara tutuluruz
yar deðince harabedir gönül yataðý
     ýrmaklarýmýzýn.
toynaklar altýnda topraklardan
dövüþerek ekmek döþürür bulutlarla yarýþtýrdýklarýmýz.
sýr gibi saklýdýr sevdalarýmýz
en kuytu yerinde yüreklerimizin
güneþten sakýndýðýmýz
bir çift bakýþ
yýkýk harabe köylerden, gecekondulardan
getirdiklerimiz.
çocukken baþlar
gecelere sýðdýrýp üzerine karanlýk yýktýklarýnýz
þimdi
bir kum tanesiyim bu sahilde
bu dalga beni sana getir mi ki
beni bul caným okyanuslarla el ele
bir barikatta deniz vurgunu.
Kol kanat olduk elini uzatana
yüreðimizi koyduk avuçlarýna
sevda da kavgada yol tutanlarýn
kalkan olduk karanlýk mýzraklara…
grafon kaðýtlarýndan 23 Nisan elbiselerinin içinde birlikte estik
on altý yaþýnda
giden yýlki yapraklarýmýzý aradýk harabe köylerde
Susuz aðaç diplerinde
yeþilden, maviden,
ak bulutlardan, rüyalardan indirip sevgilileri
göz bebeklerine koyan
Þairler, ozanlar olduk…
Þimdi;
beni bul
bir kum tanesiyim
Okyanuslar önünde minnacýk bir þair
Turgay Delibalta