Sýkýntýlarýný ýlýk esen rüzgârlara anlat demiþti bir dostum…
“Ilýk esen rüzgâr, sýkýntýlarýný alýp giderken huzurla doldurur içini…”
Bu gece rüzgârla randevum vardý; hanýmeli kokan terasýmýzda… Dost sohbetini esirgemedi benden rüzgâr.
Sýkýntýlarýmý alýp giderken hanýmelinin eþsiz kokusunu býraktý yanýma…
Yýldýzlar ortak oldu huzuruma… Dalýp gittik uzaklara…
Güzel yaz gecelerin evlere girilmez sýcaðýnda, bir baþka olur saçak altý dost sohbetler
Çocukluðumun büyülü yýllarýnda, bizzat yaþadýðým eþsiz güzellikteki huzur gecelerine gittim bu gece.
Büyümemle birlikte büyünün bozulduðu, çocukluðumun huzur dolu yýllarý arasýnda saklý kalan bir güzellik tebessüm etti bu gece yüzüme…
Sýcak yaz gecelerinin en güzel anlarýydý, komþularýmýzla bir arada geçen bitmesini istemediðim sýcak yaz geceleri…
Dumaný üstünde tüten çaylarýn yanýnda ikram edilen kurabiyelerin o eþsiz tadý…
Çocuklara yapýlan paþa çaylarýnýn mayhoþ kokusu…
Büyüklerin þen kahkahalarý arasýnda, bilinçsizce oynadýðýmýz oyunlarýn en tatlý yerinde muhakkak bastýran o tatlý uykular…
“Çocuklar uyudu” diyerek dönülmezdi evlere.
Teraslara dizilen sedirlerin üzerine yatýrýlýrdýk…
Yýldýzlarýn eþsiz güzelliði, annelerin þen kahkahalarý arasýnda dalardýk huzur uykusuna…
Annelerin þen kahkahalarýnýn ninni gibi geliþimidir, hanýmeli kokusunun rüzgâr eþliðiyle burnumuza getirdiði o eþsiz güzelliðimidir bilinmez, evimizde, rahat beþiðimizdeki uykumuzdan daha tatlý gelirdi sedir üstü uykular…
Gecenin geç saatlerinde eve dönüþ seferleri…
Baba kucaðýnda çabucak bitiveren yollar…
Uykuda kucaða alýndýðýmý anlardým çok zaman ve daha bir yerleþirdim o alýndýðým kucaða…
Bilirdim ki babamýn kucaðýndayým… Bilirdim ki güvendeyim…
Uykuda olsam da kokusundan tanýrdým baba kucaðýný…
Babam tütün kokardý…
O tütün kokusu huzur verirdi bana…
Sadece babam tütün kokardý…
Þimdi benim ellerim tütün kokuyor…
Tanýdýk bir koku
Ama huzur vermiyor…
Baba kucaðýnýn o eþsiz huzuru kalmadý içimde…
Üzerime titreyen ellerin olmadýðý…
Ateþimi ölçen dudaklarýn alnýma deðmediði bir dönemdeyim artýk.
Kendi çayýmý kendim yapmak zorunda olduðum, misafirlerimi haným eli kokan terasta aðýrlamanýn, çocukluðumdaki gibi neþe vermediðinin farkýndayým artýk…
Ýzliyorum… Düþünüyorum…
Benim yaþadýðým o çocuk huzurunu yaþayan kaç çocuk kaldý geriye?
Özlüyorum…
Baba kucaðýnýn o eþsiz huzurunu özlüyorum…
Üzerime titreyen elleri…
Endiþe içinde alnýma dokunan o dudaklarý özlüyorum…
Babamýn kokusunu özlüyorum…

Babama …
Gönül Sevinç_2006