Hasretini gecenin avuçlarýnda eleyip yine sana yazýyorum. Yüreðimi mürekkep bilip sana akýyorum hiçbir yerde durmadan. Yoksul kelimelerimi sevdanda tüketip gözlerinin derinliðindeki huzura uzanýyorum. Uzandýkça seni anýyorum her nefes alýþýmda..

Saatler, geceyle akþam arasýný göstermekte. Yýldýzlar bile serilmedi gökyüzüne daha.. Oysa bir yýldýz misali yüreðimi senin gözlerine serdim. Bu satýrlarý okurken sen kelebeðin sýrtýna uzanýp dinlendir gözbebeklerini. Kirpiklerini yýldýzlara yaslayýp mavi düþlerde büyüt yüreðini. Bedeninin acýyý solduðunu, yüreðinin geçmiþe sürgülü olduðunu biliyorum. Gözyaþlarýn geçmiþten miras kalsa da ne olur geceye kapat gözlerini. Emanet diye üzerine giydirilen acýlarýný kendime evlat edinmiþken sen umutlara tutun. Ve bir günahýna þu fakir yüreðimi kefil göstermiþken ne olur sen hayata gülümse.

Bu gece her þeyi unutup gözlerini kapat hayali bir Cennete.. Rahatça uyu diye gökyüzünden yýldýzlarý çalýp yataðýna serpiþtiriyorum birer birer. Ve üþüme diye “ bedeli peþin ödenmiþ “ umutlarýmý seriyorum üzerine. Gözlerini kapattýðýnda umuda, ben baharýn naif kokusunu iþliyor olacaðým nefesine. Saçlarýný çözüp fesleðen kokulu yastýða baþýný koyduðunda ben mavi düþlerini motifleyeceðim gözlerine.

Hatýrlar mýsýn ne zaman yüreðimle nefesine dokunmayý düþlesem; gece yýldýzlara gebe kalýyordu her defasýnda. Dudaklarýna kirlenmemiþ mavi köpükleri sürdüðümde nice boynu bükük çiçekler filizleniyordu kurak topraðýmda. Ve sen uyurken yaralý yüreðimle kaç kez yama vurdum kanayan yaralarýna. Kaç keza yüreðimi közledim bir günahýna. Düþlerimi ateþlere rehin verip kaç kez gözyaþlarýmla yýkadým ayak izlerini. Ve sabah olmadan gözlerinde, kaç kez yüreðimle kuruladým Cennet kokulu terini..Haydi, bu kadar delice seviliyorken geceye kapat düþlerini..Yüreðimde yaþýyorken baharlarýn dudaklarýna ser ýslak nefesini. Ve yüreðim yüreðinde nefes alýyorken dizlerimde uyut uykusuz gözlerini..

Ýki dudaðýndan havaya karýþan her kelimede duruyordu sanki zaman. Akmýyordu mevsimler. Seni seviyorken mevsimler hep baharlarý gösteriyordu. Seni düþünürken hep yaðmurlar gözlerinden yüreðime düþüyordu. Güneþ, yakmýyordu tenimi. Ayazlar, iþgal etmiyordu gönül evimi..Sevginle deðiþti hayatým. Her aydýnlýklarda anýldý gözlerim. Hep baharlara sarýldý nefesim. Seni seviyorken zaman hep mutluluklara akýyordu. Vuslat hep dilimin ucunda bize dua ediyordu.

Yaðmur, kirpiklerinde yýkandýðý için bu kadar ýslak. Güneþ, yeni sabahlara gözlerinde uyanýp ýlýk nefesinde soluklandýðý için bu kadar sýcak. Susuz Anka kuþlarý senin gözbebeklerinden hayatý içtikleri için umuda delicesine kanatlanýyorlar. Ve küskün çicekler senin avuçlarýnda yeþerdikleri için mutluluklara tomurcuk açýyorlar.

“Geceye kapat gözlerini.
Umuda nefes alýp
Sevdama ser yüreðini.
Hasreti yakýp
Vuslata býrak sevda kelimelerini. “

17.06.2006 22:00