Düþünmesi gerekmez mi insanýn neden yaþadýðýný? Doðuyoruz, yaþýyoruz ve ölüyoruz.. neden? Acaba öleceðimizi bilmeseydik zevk alýrmýydýk hayattan? Ve baþlangýç noktasýndan bitiþ noktasýna kadar bir çok þey yaþýyoruz. Yaþadýðýmýz olaylarýn, tanýdýðýmýz insanlarýn, aralarýndan sevdiklerimizin ve nefret ettiklerimizin, bir kýsmý bizleri mutlu ederken bir kýsmýda mutsuz olmamýza yol açýyor. Bazen kader diyip isyan ederiz, bazen þans olarak nitelendiririz ve sevinçle dolarýz. Yaþadýðýmýz ve elde ettiðimiz bazý baþarýlar, ileride yaþayacak olduðumuz baþarýsýzlýklarýn anahtarý dahi olabilir. Kendi hakkýmýzda aldýðýmýz kararlarda her nedense bir türlü objektif olamýyoruz. Objektif olmaya çalýþmaktan da kaçýnýyoruz. Çünkü anlýk negativitelerden korkuyoruz. Bunun da sebebi anlýk pozivitelerin, bizi gereðinden fazla mutlu etmesidir. Ýnsanoðlunun her zaman kötülüðüne yol açan ve her insanda ama az ama çok bulunun bir duygu vardýr; kibir. Evet. Þahsýmýza yapýlan her iftiharda gururumuz okþanýr. Duyduðumuz her övgü bizi olduðumuz yerden alýr ve uzaklara, kendimizden çok uzaklara götürür. Görmeyeceðimiz kadar uzaklara. Elbetteki övgüleri haketmeyecek kadar aciz deðiliz. Ancak, bize yapýlan iltifatlarýn, aslýnda bizim kötülüðümüze yol açtýðýný görmeliyiz. Onca övgüyü hakeden insanýn, o övgülerden dolayý kötülük görmemesi gerektiði kadar hak etmeli. Herne olursa olsun engellenmeli bu övgüler. Engellemeliyiz yani. Bir baþkasýnýn bizim adýmýza, bizim iyiliðimizi düþünmesi gerektiðini düþünemeyeiz. Ne yapacaksa insan kendi yapmalýdýr. Ýyibilinmesi gereken bir þey vardýr. Ýnsan muhatabýnýn övgülerinden etkilenerek, kendisini, benliðinden uzaklaþtýrabiliyorsa, muhatabýnýn kýrýcý sözleri karþýsýnda da güçsüz kalýr. Ve bu farkedilebilen bir reaksiyondur. Gurur okþanmasý, kibirlenmek gibi gizlilik özelliðine sahip deðildir. Herkesten ve herþeyden gizlesek kendimizden gizleyemeyeceðimiz bir gerçektir. Her insanýn iç dünyasý farklýdýr. Ve orada nasýl bir düzen kurduðunu kendisinden baþka kimse bilemez. Nelerden etkilendiðini, nelere tepki gösterdiðini, neleri sevip neleri sevemediðini kimse bilemez. Ancak bunlarý kendi izin verdiði sürece diðer insanlar anlayabilirler. Çünkü insanlar tanýnmasý kolay olan varlýklar deðiller. Zira "beyinleri" vardýr. Ve henüz beynin nasýl bir varlýk olduðunu çözebilmiþ deðiliz tam anlamýnda. Ýçerisinde neler saklayabileceðini çözebilmiþ deðiliz. Çözmüþ olsakta sonucun pek farklý olacaðýný da sanmýyorum. -bilinen ve engellenemeyen gerçekler gibi- dolayýsý ile, bir insan kendisi müsaade etmedikçe muhatabýnýn onu anlamasý mümkün deðildir. Ancak izin verilen nisbette tanýnabilir. Tabi bu sýnýrýda insanýn kendisi koyabilir mi oda tartýþýlýr. Zaten tam olarakta kastettiðimiz budur. Beyne tam hakimiyet... Benliðimize tam hakimiyet... Tam hakimiyet saðlayamadýkça, karþýmýzdakine ne derece ip uclarý verdiðimizin farkýnda olamayýz. Buda kendimizi henüz tanýmadýðýmýz anlamýna gelmektedir. Zihnimizde neler çevirdiðimizi bilmiyoruzdur. Peki zihnimizde olanlarý bilmez isek, karakterimiz hakkýnda nasýl kanaat sahibi olabiliriz. Yanýlmýþ olmaz mýyýz? Ve bütün hayatýmýzý, yanýlgýlarýmýzýn üzerine kurmuþ olmazmýyýz. Bence öyle olur. Hayallerimiz bile bizim karakterimiz doðrultusunda geliþmez. Mesela korkak olsak bile en cesur olduðumuz hayyaller üretiriz. (belkide zalimlerin korkak olmasýnýn açýklamasý budur). Romantik deðilizdir, ama hayallerimizde romantizme mutlaka yer vardýr. Ulaþamadýðýmýz herþey hayallerimizdedir kýsacasý. Acaba bunun böyle olmasý karakterimizi tam manasýyla bilmediðimizden kaynaklanmýyor mudur? Elbette dar kapsamda düþünürsek, insanýn hayalleri, olmak istedikleri, varmak istedikleri, yada elde etmek istediklerine göre oluþur. Ancak neden hayallerimiz olduðu kadarý üzerine deðilde, olmadýklarýmýz üzerine kuruluyor. Neden asla ulaþamayacaðýmýz noktalarý kendimizde görmek istiyoruz. Benliðimiz yetersiz mi kalýyor. Kim bilir belkide boþ bulduðumuz dünyayý mý dolduruyoruz? Belkide öyledir. Ama o dünya neden boþ. Biz, kendimiz yokmuyuz o dünyada. Neden orda deðiliz yada. Evet... Galiba haklýyým. Kendimizi göremiyoruz. Farkedemiyoruz kendimizi. Buda gösteriyor zaten kendimizi tanýmadýðýmýzý. O yüzdendir ki, yaþadýðýmýz ve yaþattýklarýmýzýn farkýna bile varmýyoruz çoðu zaman. Halbuki, karakterimiz hayallerimizdeki istediðimiz benliðimiz deðildir, bizim karakterimiz yaþadýklarýmýz ve yaþattýklarýmýzdýr. Bütün bunlara bakarak ancak karakter yorumlamasý yapabiliriz. Ancak bunu objektif sýnýrlar içerisinde yapabiliyorsak amacýmýza ulaþmýþ oluruz. Yani iyi bir insan olma yolunda atým atmýþ oluruz. Çünkü kimse kötülüðü sevmez. Kötülükten herkes korkar. Kötülükten aþýrý ve gereðinden fazla korkan insan kötülük yapar. Týpký diðer canlýlar gibi. Avý olmayan, canlýlara karþý, ancak onlardan bir saldýrý gördüðü zaman onlara karþý saldýrma ihtiyacý hisseder kendine. Kendi halinde yaþadýðý her an iyidir. Ýnsanda aynen böyledir. Kimsenin zararýndan korkmadýðý sürece kimseye zarar vermeyecektir. Bu iyiliðin tesisi içinde kendimizi tanýmamýz gerekir. Zihnimizde oluþan fikirlerin karakterimizle ne derece uyum saðlayabileceðini iyi tartmamýz gerekir. Bunu baþaramazsak seven deðil, sevmeyen oluruz, sadýk deðil, hain oluruz, iyi deðil kötü oluruz, uysal deðil saldýrgan oluruz, ve gereksiz korkak oluruz. Gereksiz korkak oldukça zulmederiz. Zulmettikçe iç dünyamýz yýkýlýr. Ve kendi kendimize zulmetmiþ oluruz. Dedik ya insanlarýn iç dünyalarý çok gizlidir. Ben bir insanýn diðer bir insana zarar verirken zevk aldýðýna inanmayanlardaným. Zevk aldýðýný göstermek istercesine sergilediði davranýþlarý ise, ayný þeyi bir daha yaþamak istememenin vahþice ve alýþmýþlýkla dýþa vurumudur. Yani sonunun var olduðunu bildiðimiz her þey bizlere zevk verir. Yaþam gibi. Ölümün varlýðýndan bihaber olsaydýk yaþamaktan zevk alýrmýydýk acaba. Varlýðýmýzýn kýsa süreli oluþu, patlamasýna saniyeler kala imha etmemiz gereken bombadaki kýsa süreyi deðerlendiriþimiz gibi, deðerlendirmemiz gereken bir süre olduðu içindir. Bir gün kadar kýsa bir ömrümüz olduðunu bilseydik acaba neler yapmazdýk. Þahsen ben bütün sevdiklerimle bir araya gelirdim. Ve hayatta yapmamdan dolayý çok mutluluk duyacaðým þeyleri yapardým. Ve kimsenin beni üzmesine izin vermezdim. Çünkü üzülmeyle oyalanacak kadar uzun bir zamaným olmadýðýný biliyor olurdum. Ve bu vakit kaybýndan baþka bir þey olmazdý. Eminim sizlerde ayný þeyi düþünüyorsunuzdur. Peki, soruyu biraz deðiþtirelim, bir günden daha kýsa bir ömrümüz olduðunu bilmeseydik neler yapardýk? Pek bu iki soru arasýnda bir farký var mý? Peki neden üzüyoruz o zaman kendimizi? Neden sevindirmiyoruz çevremizdekileri? Kim bilir bunlarý sadece düþünebilecek kadar vaktimiz vardýr. Bunlarý düþünürken ölmek bile onur verici deðil mi? o halde hemen kendimizi daha iyi tanýmamýz gerekir. Ve tanýdýkça göreceðiz ki, hemen her insan bizim gibidir. Ve hep iyilik ister. Ýyilikleri ve güzellikleri istediðimiz müddetçe bizim olurlar. Çünkü istediðimiz þeyleri mutluluk vesilesine çevirmek bizlerin elindedir. Çünkü etkileyen insan deðil etkilenen insan vardýr. Etkilemeye çalýþtýðýmýz zamanlarýmýz birer yanýlgýdan ibarettir. Etkilendiklerimizi seçmemiz daha kolay ve daha güzel sonuçlar getirecek bir yoldur. Bir düþünün, siz istemediðiniz sürece kim sizi üzebilir, yada güldürebilir, yada bunaltabilir, ya da kahredebilir. Bunlarý yaptýrýyorsanýz kendinize, kendinizi taýmaya ihtiyacýnýz var demektir. En sevdiðimizin ölümü bile hüzün vermeyebilir aslýnda. Eðer üzülüyorsak sevdiðimiz bir insaný kaybetmekten dolayý, ona karþý duyduðumuz sadece basit bir sevgi deðil, ayný zamanda tutsaklýktýr. Elbetteki eleþtirmiyoruz, sevdiklerini kaybedip üzülen insanlarý. Çünkü hemen hepimiz böyleyiz. Anlatmaya çalýþtýðým þey, sadece bunu bilinçli yapýyor olmamýz. Sevdiðimizi kaybediþimizdeki teslimiyeti, diðer olaylarla ve kiþilerle iyi kýyaslayabilmeliyiz ve herþeye bu derece teslim olmamalýyýz. Çünkü kendimize bile o kadar teslim olmuyoruz. Siz Öldüðüzde kendiniz için aðlýyor musunuz yoksa?