acýya meme veren gündüzler,
yaþamýn aðýr bastýðý gecelere
koþar kanat uçtular.
ve kanayan bir sabah çaktýlar yüreknuruma,
bakýþlarýma okyanuslarý dalga dalga astýlar.

o; mutluluðun yamacýnda,
genç sevdalarýn yanýbaþýnda,
sen ise; gövdene hedeflenmiþ
namlular ucundasýn dediler.
yýldýzlara savrulan bir zorlu aþktý;
bilirdim,
ve, bütün denizyýldýzlarý da inkar etmiþti beni;
..bilirdim.
“savaþtýn” dediler
ve yenildin;
bak, artýk üstünde uçmuyor kuþlar,
gece baskýnlarýna tanýk kýrlangýçlar,
ve göstermiyor yüzünü
gecenin aynalaþtýrdýðý camlar.
yani, sevmelerin tam aðzýnda,
“duman ol..!”
“kül ol..!”
“sön..!” dediler.
oysa, uykular yoktu benim için,
ölüm yoktu
ve, neredeyse bitiriyordum
çizdiðim mutluluðun resmini;
“öl..!” dediler.

aha, þuranda taþýdýðýnýn
kolu kanadý kýrýlmýþtýr artýk,
ve kavuþmaz yorgun adýmlarýn
baldan özlü diline,
yolda kalýrsýn,
yaralanýrsýn,
ve içerindeki sevdan doðumlamaz öpüþleri.
özlemin kördüðüm olmuþ,
yitikti o kavuþma saatleri.
en temiz sayfasýný açýp yoksulluðumdan
ve, uçarayak ona çýktýðým bu yoldan
“dön..!” dediler.
þimdi;
gün biter , gece biter,
o çocuk sesi,
o çocuk gülüþü kalýr bende.
ama;
sana kalan yýkýk bir düþ,
bir o kadar hayal,
sýrýndan soyunmuþ kýrýk bir yürek aynasýdýr;
aðla haline,
yalnýzlýðýna çoðalarak
gülmek zamaný deðil;
ölmekse “geç..!” dediler.

oysa;
bütün yollarým ona çýkardý benim,
ve
her dilde kapýsýný çalardým.
dilenmeden,
ve küçük düþürmeden,
onurlu,
incitmeden adýmdaki erkek harfleri
sevdamý eþiðine koyardým.

çýplak vücudun fýrtýnaya oðul vermesin,
sesin daðlara.
yaþamýn aðusu sular içtiler bildiðin
bu sevda limansýz bir kadýrga,
ve onun aþký gözü dönmüþ kasýrga,
gidersen;
renklerini yitirir,
küser sana vurulmak zamaný,
tarihin tekerrüründe ölümlerin,
bedenin sehpada,
nazlý çiçekler gibi
salýnýrken dar’da
sevmek türküsüz,
ve çoðalmak,
“alazsýzdýr..!” dediler.
yabancý dalda çiçek,
bilmediðin tarlada baþak olma dediler;
burada kal,
gitme yollarýna dediler.

dedim ki;
be hey sabahýmý aþksýz koyanlar,
ben bu aþka soyundum
dudaklarýmýn en sevgili öpüþüyle,
sevdama çifte su verdim,
ve sesimi yüzdürdüm
yakamozlarýn yaktýðý sularda,
tecrit ettim onsuz gelen
þýmarýk sabah ýþýklarýný.
bir tek ölüme açýktýr yürekkürem çýrýlçýplak.
son dileðim yoktur;
yazýlsýn künyeme,
bir son sözüm var yalnýzca; o’dur.
o benim;
anamdýr, namusumdur,
yoldaþým, arkadaþým,
o benim gülüþüme sinmiþ
ilk çocuðumdur.
daðlarýmýn omuz tarlasýdýr,
kavgalara bilendiðim koyaklarýn yaylasý.
vurulmak varsa;
varsa ölmek defter-i kebir’de
ve Dersim’liyse o an bütün saatler,
alnýmýn tam ortasýnda açacaksa kan çiçekleri,
akasya, fesleðen, yediverenler,
ve damarlarýmda rüzgarý esecekse ýlgýt ýlgýt,
vurulmak;
çocukça gülmeye yeniden yatmaktýr,
ve, ona sarýlýr gibi
sabaha mavilerle uzanmaktýr.
vurulmak;
geceleri, yoksul yürek soframa fazladan
bir tabak daha koymaktýr.