Hastalýðýmýn ve aldýðým iznin son günleriydi. Penceremden akýp giden zamaný, bir süredir kenarýnda kaldýðým hayatý izlemekteydim. Bensiz de her þey olaðan ve yolunda görünüyordu. Sýký sýký perdelerini kapayýp oturan ben, uzunca bir zamandýr olabildiðine perdelerini aralamýþ, gözlerini açmýþ dýþarýdaki hayatý izliyordum. Günün erken saatlerinde okula giden öðrenciler, sürekli geç kalmýþ havasýndaki bezgin memurlar, kahvaltý masasýna sýcak ekmek yetiþtirmek için güne herkesten evvel baþlayan fýrýncý... Ardý sýra bu kadar insaný sürüklediðine göre zaman da üzerinden akýp geçtiði bu insanlar kadar telaþlý olmalýydý.

Bütün bunlarýn arasýnda sokaðýmýzda þaþýrtýcý dakikliði ve elindeki küçük çantasýyla bu adam dikkatimi çekmekteydi. Hep ayný aðýr adýmlar. Taþýdýðý küçük çantanýn da ötesinde bir yükü vardý sanki…

Sokakta yan yana yürüsek dikkatimi çekmeyecek kadar sýradan ve niteliksiz görünen bu adam þimdi penceremden izlediðim dünyada öylesine farklý görünüyordu ki; farklýlýðý dakikliðinde, aðýrlýðýnda, telaþsýz tavrýndaydý. Her þey akýyordu. Trafik, zaman, insanlar hatta çoðu günler yaðmur bile. Ama adamýn tavýrlarýnda akmayan üzerine sinmiþ bir aðýrlýk vardý.

O an karar verdim. Ýlk kez böyle bir þey yapacaktým ve belki de ilk kez izinsiz bir baþkasýnýn sýnýrlarýna girecektim. Bir sonraki akþam onun sokakta olduðu saatten birkaç dakika evvel hazýrlanýp indim aþaðýya. Ýçimde hem korku hem de tarifsiz bir heyecan vardý. Sanki sevdiðimle ilk kez buluþacakmýþ gibi. Çok geçmeden köþeden aðýr adýmlarýyla hani neredeyse ayaklarýný sürür gibi geliþini gördüm.

Kararlýydým ne olduðunu, kim olduðunu en azýndan her gün ayný saatte ayný ifadeyle nereye gittiðini öðrenmeliydim. Usulca düþtüm peþine. Ýçimde bir kaygý, bu kez ikimizi birden izleyenler var mýdýr? Acaba benim adamýn peþine düþtüðümü görmüþler midir? Ama herkes ben deðildi ya… Kim yoldan geçen birini bu kadar merak ederdi ya da son izin gününü bu þekilde harcardý.

Yerli yersiz kurgular geçiyordu aklýmdan. Kim bilir adam belki de bir pansumancýydý; her gün ayný saatte birilerinin yaralarýný sarmaya gidiyordu. Elinde taþýdýðý çantasýnda da merhemleri olmalýydý. Ve ben bu esrarengiz adamý hep yalnýz baþýna görmüþtüm. Bir günden bir güne ne yoluna eþlik eden vardý ne de selamlaþtýðý biri. Sanki bu dünyadan deðildi. Gidiþlerinde elindeki küçük çantasý, iki saate kadar geri dönüþlerinde ise çantaya ilaveten bazen minik bir poþet olurdu.

Onun temposuna ayak uydurmuþ. Ben de dingin bir havada kat ediyordum kaldýrýmlarý. Aðýr aðýr ilerlemekteydik þehrin kaldýrýmlarýnda, ki onlar bizi þehrin kýyýsýna, dýþýna götürmekteydiler.

Derken fuar alanýna yöneldik. Tabi ya... Nasýl da tahmin edememiþtim. Fuarda standlarýn birinde sunum görevlisi olmalýydý bu bey. Bir an geri dönmeyi düþünmüþtüm. Yazýk olmuþtu geçirdiðim zamana. Oysa maksadým duraðan geçen günlerime biraz heyecan katmaktý. Neyse ki günlerin rehavetini atmýþtým en azýndan, bu yürüyüþ iyi gelmiþti bedenime.

Bu düþünceler içersindeyken bir zaman sonra ayaklarýmýn bizi gösteri alanýna doðru götürdüðünü fark ettim.

Kararlýydým sonu gelmeliydi bunun.

Kalabalýðý yarýp, insanlarýn arasýndan geçtikten sonra, ha þimdi durdu ha þimdi duracak derken, sahne arkasýndaki soyunma odalarýna yöneldik. Þimdi ben kapýnýn dýþýnda kalmýþtým. Bu kez merakýmdan mý demeliyim, giriþtiðim bu iþten mi dahi bacaklarým deðil tüm vücudum titremekteydi. Yardýmý olur umuduyla ceketimin iç cebindeki sigara paketine uzandý elim ve derinden bir nefes aldým… Çok geçmedi odadan dýþarýya inanýlmaz güleçlikte, þirinlikte, rengarenk kýyafetiyle bir palyaço çýktý. Demek oda boþ deðildi. Bozuntuya vermemek için volta atar edasýnda devam ettim sigaramdan nefesler almaya…

Volta atýyor, sahne alan palyaçonun gösterisini izleyen kalabalýðýn kahkaha seslerini dinliyordum. Efsunlanmýþ gibi içeriden gelen bu sesler beni de etkisi altýna alýyor, yüzüme bir tebessüm yayýlýyordu. Orada öylece ne kadar beklediðimi hatýrlamýyorum. Alkýþ seslerinin ardýndan palyaço tekrar odasýna döndü. Artýk sýkýlmaya baþlamýþtým. Kaçýncý sigara parmaklarýmla dudaklarým arasýnda gidip gelmekteydi bilemiyorum.

Ve elinde küçük çantasý esrarengiz bey çýktý kapý dýþarý. Evet ya! Þimdi anlamýþtým. Her gün izlediðim, merak ettiðim bu bey palyaçoydu. Bu kez kendime gülmekteydim. Baþlangýçta pansumancý sanmýþtým. Yaralarýný sarýyordu ha baþkalarýnýn, merhem oluyordu ha…Aslýnda düþündükçe bunun da bir yara sarma þekli olduðu kansýna vardým. Derken sunum görevlisi sandýðým gelmiþti aklýma. Ne komik ; palyaço da sunum yapýyor ve yaralar sarýyordu.

Geri dönüþ yolundaydýk artýk. Hani neredeyse bizim sokaktaydýk. Biliyordum ki karþý çapraz binada oturuyordu. Sonucu ne olursa olsun karar vermiþtim. Gidecek, þu son birkaç günden itibaren özellikle son 2 saattir yaptýklarýmý anlatacaktým ki bu yük insin omuzlarýmdan.

Önde O, aðýr aðýr çýktýk merdivenleri. Ýkinci kata geldiðimizde anahtar seslerini dinledim ilkin. Biraz bekledim ki evine girsin ardýndan da ben gireyim. Bir zaman sonra çýktým, çaldým kapýsýný. Kapý açýlýr açýlmaz içeriden bir ses;

-     Babaaa kimmiþ gelen?
     
Demek yalnýz yaþamýyormuþ, demek bu küçüðü gözden kaçýrmýþým.

-     Merhaba ben, þey… Nasýl baþlayacaðýmý bilemiyorum ancak size söylemek istediklerim var, dedim.

Öylesine heyecanlýydým ki dýþa yansýmamýþ olmasý imkansýzdý.

-     Geçin içeride anlatýn, dedi bir bekleyiþ anýndan sonra.

Baþýmla hafif selam vererek içeri geçtim ki...

Kanýmca az önce adamýn üzerinde olan palyaço kostümü bir sandalye üzerine geçirilmiþ, tam karþýsýnda yataðýn içinde, örtülerin arasýnda kaybolmuþ, yok denecek kadar narin bir gövde uzanmaktaydý. Dikkatlice baktýðýmda bu solgun tenin dünya tatlýsý bir erkek çocuðuna, yataða mahkum bir çocuða ait olduðunu anladým.

Gördüðüm manzara karþýsýnda ne söylesem hafif, ne açýklamaya çalýþsam komik kalacaktý. Benim sýkýntýlý geçen birkaç günüme heyecan olsun diye izlediðim bu oyunu belli ki onlar bir ömür oynuyorlardý. Ortada hasta, öksüz bir çocuk, taþýdýðý yükün altýnda ezilmiþ, omuzlarý düþmüþ bu adam...Onlarýn böyle bir komediye ihtiyaçlarý yoktu. Þimdi ben ne söylesem soytarý gibi hissedecektim kendimi. Sahne alma sýrasý bu kez bendeydi;

-     Adým Yelda, karþý komþunuz sayýlýrým. Bir süredir kedim Sobe’yi arýyorum, belki görmüþsünüzdür veya size sýðýnmýþtýr diye sormak istedim.

Güldü çocuk.

-     Sobe mi dedi?

-     Evet adý Sobe dedim. Þimdiki gibi çok sever saklanmayý ve özellikle böyle sýcacýk, içlerinde senin gibi þeker çocuklarýn olduðu evleri seçer. Birkaç kez daha kayboldu ve ben onu sobeledim. Ama eminim buraya gelmiþ olsaydý bana bir kez daha geri dönmezdi.

-     Babacým sen gördün mü Sobe’yi?

-      Hayýr oðlum sanýrým görmedim, dedi babasý.

-      Evet haklýsýn Yelda abla, bize gelmiþ olsaydý onu bir daha sobelemeni istemezdim . Babam sadece iþi için yalnýz býraksa da beni, onsuz geçen bir iki saatim bile çok uzun gelmekte bana. Yataða baðlý olmak, diðer çocuklarýn sokaktan gelen oyun seslerini dinlemek bazen tahmin edebileceðinizden daha fazla üzüyor, yaralýyor insaný. Ama sobe gibi bir kedim olsa o yalnýz zamanlarýmý da onunla geçirirdim diye düþündüm bir an. Ne dersin baba bu kez biz sobeleyelim mi? dedi çocuk.

Gülme sýrasý bendeydi.

-     Ben artýk kalkmalýyým, gösterdiðiniz ilgiye teþekkür ederim. Eðer Sobe’yi bulursam seninle tanýþmasý için mutlaka getireceðim. Þimdilik iyi akþamlar.

Dedim ve zor attým kendimi dýþarý. Hýzlýca eve çýkýp Sobe’yi aldým kucaðýma ona benden daha çok ihtiyacý olan miniði anlatýp, sýcaklýðýný hissetmek için son kez sýkýca sarýlýp usulca minik arkadaþýmýn dairesinin önüne býrakýp çýktým.

Biliyordum ki onu sobeleyecekler ve onun yine sýcak bir evi, candan bir arkadaþý olacaktý...


]