“Kahrolsun faþizm, kahrolsun kapitalizm!” nidalarý atýyordum. Çok mu yalnýz hissediyordum kendimi? Bir ideolojinin parçasý olmak mýydý istediðim? Bir bütünü oluþturan parçalardan biri olmak... ama asla kendi baþýma bir bütün olamamak. Belki de o kadar cesur olamamak... Bir grubun üyesi olmak mý istiyordum yoksa? Kendimi bir þeylere aitmiþ gibi hissediyor sanmak, bunu kendimi bile kandýrýrcasýna, ölümüne baþarmak. Dünyayý böyle kurtarabileceðimi, insanlýk için iyi bir þey baþarabileceðimi mi sanýyordum? Yoksa iz býrakabilme ihtimali miydi aslýnda tek hayalim? Bu yolda savaþ vermesem, üçüncü ligde oynayan mahalle takýmý için de verir miydim ki ayný savaþý? Ya peygamberlerin gönderildiði dönemlerde yaþýyor olsam, cihattan cihada koþar, öz kardeþime kýlýç çeker miydim ki?

Bu sorularý kendime soracak hiç fýrsatým olmamýþtý ki benim, herhangi bir sistemin parçasýydým çünkü ben. Sisteme doðmuþ minik bir bebektim, onunla büyüyen, geliþen. Ýnsaným ben... kendimden baþka varlýklarýn olduðunu fark etmem iþte bu yüzden uzun sürdü.

Düþünüyordum yine “O” geldiðinde; farklý frekanslarda geziyor, ama kendim için özenle yaratýlmýþ dünyamda, sözüm ona- kendi doðrularýmla baþkalarýnýnkine taviz vermeden yaþýyordum.

Ýyi de “O” kim diye soracaksýnýz elbette. Hoþunuza gideni seçmekte serbestsiniz tabi ama pek çok adý var: peri diyorlar bazýlarý, bazýlarý ilham, bazýlarý aydýnlanma, bazýlarý öz diyor, optimizm hatta pesimizm demekte diretenler de hala var.

Sistem... hep farklý isimlerle var olan ama her zaman birilerine göre yanlýþ olan sistem... komünizm, kapitalizm, sosyalizm, alkolizm, fetiþizm, seksizm, marksizm, fanatizm, þerefsizm bitmek tükenmek bilmeyen -izm’li çýldýrtýcý kelime yýðýnlarý. Beynime giydirilen deli gömlekleri... Ruhumu esir alan kelepçeler...

Ben içimdeki denizmde boðulurken, O’nu gördüm bir çakýl taþýnýn parlak yüzünde. Bana þunlarý fýsýldadý:


“Sistem her ne olursa olsun sevgilin seni yine terk edecek, bir gün gelecek baban ölecek; dünya baþýna yýkýlacak ama dönmeye devam edecek. Ýnsan insan oldukça bunu anlamayacak. Hayat hep bir mücadele, hep bir savaþ deðil mi zaten: kimine göre ne yesem, kimine göre ne giysem savaþý, iþte tek fark bu... Ýnsan sahip olabildikleriyle yetinmek yerine, sahip olamadýklarýnýn peþinden koþmaya devam edecek. Sistem güzel günlere dair bir umut insanýn beyninde. Onunla uðraþmayý býrakýp aynaya baktýðýnda ve kendini gerçekten görebildiðinde, belki bir þeyler iþte o gün deðiþecek! Çünkü sen o gün hatayý ilk kez kendinde aramýþ olacaksýn ve iþte belki ilk kez o gün insanlýðýn iyiliði için çabalayan bir “aydýnlanmýþ” olacaksýn. Ýster zengin ol ister fakir, ister güzel ol ister çirkin seninle dalga geçip gülen birileri hep var olacak ve sen sana sevgiyle gülümseyen birilerinin varlýðýyla yetinip yoluna devam edeceksin. Bunu baþarabilirsen yolun sonuna geldiðinde gerçek seni bulmuþ bir sen huzur içinde gerçek sistemin bir parçasý olacak ve iþte o zaman... bedenin sessizlik içinde uyurken toprak yataðýnda, yaný baþýnda kýrmýzý bir gelincik bitecek, týrtýllar dans edecek .”