Efendim iyi ettiniz,
ne iyi ettiniz de geldiniz!
Ben de yeni kesmeye baþlamýþtým Hulki’yi.
Hulki’yi tanýrsýnýz belki;
bizim þirketin muhasebecisidir kendisi.
Bakýn masanýn üstünde,
tam da üstünde ama –taþmamýþ,
nasýl da huzur içinde yatýyor.
Gözlerinde ayrý sükunet,
teninde ayný husumet.
Sadece duruma þaþmýþ kalmýþ.

Ýnanýr mýsýnýz efendim,
boðazýný kesmeden önce
bu kadar mülayim deðildi.
Tepinip durdu kurbanlýk danalar gibi.
“Dur Hulki”, durmuyor.
“Yat Hulki”, yatmýyor.
“Sakin ol Hulkiciðim” diyorum,
“sadece masaya yatýrýp keseceðim!”
Muhasebecidir bizim Hulki,
inatçý çocuðun teki iþte.
Damarlarýnda deli kaný akýyor.

Mecburen efendim, mecburen!
Zorda kaldým da vurdum kafasýna.
Yoksa ister miyim hiç o güzelim
porselen vazo tuzla buz olsun.
Fakat dinlemedi ki Hulki beni!
Biraz erken gelseydiniz belki,
hani birkaç an önce diyeceðim.
Siz tutardýnýz kollarýndan
rahatlýkla keserdik kellesini.
Ah deli çocuk! Ah Hulki!
Yazýk ettin ciðerim vazoya
ama dönüþ yok artýk geri.

Efendim iyi ettiniz,
ne iyi ettiniz de geldiniz!
Artýk gerisini siz halledersiniz…