. Siz hiç kan kýrmýzýsý gelincikler gördünüz mü? Ben gördüm. Anadolu’nun baþtan baþa gelinciðe kestiði bir mevsimde gördüm üstelik. Ancak bir farkla; Anadolu’nun hiçbir yerindeki gelincikler bu kadar kan kýrmýzý deðillerdi. Böyle can alýcý bir kýrmýzýya ancak Çanakkale’de rastlarsýnýz. Dað, taþ , ova, her yer gelinciðe kesmiþken Çanakkale’de, iþte o zaman …O zaman fark edersiniz gelinciklerin neden o kadar kan kýrmýzý olduðunu. Aylar, yýllar demeden þehit kanlarýyla sulanan bu topraklar, besledikleri gelinciklerle þimdi o þehitlerin ruhuna dua eder gibi salýnýr dururlar, bir o yana bir bu yana…
Ýçiniz titrer, ürperirsiniz. Çünkü her biri selam durmuþ gibidir onca kahraman yiðidin, askerin anýsý önünde. Durup dokunamaz, kýyýp koklayamazsýnýz o gelincikleri, koparamazsýnýz. Her biri bir Mehmetçiðin kanýndandýr çünkü , olmaz…

      Þehitlikleri gördükçe bir mengene sýkýþtýrýr yüreðinizi, bir acý baðrýnýzý deler. Nefes alamazsýnýz, rahat basamazsýnýz yere , incitmekten korkarsýnýz… Göðüs kafesinizin içinde bir yara usul usul , inceden inceye kanamaya baþlar. Tek tek getirirsiniz aklýnýza , hiç birini atlamadan . Hepsinin hakkýný vererek. Seyit onbaþý olmak istersiniz, yüreðiniz kabarýr. Kabarýr da nice büyük mermileri taþýyacak kadar hem de…Ýsmail Hakký olmak ya da…Görevini layýkýyla yapýp dönerken kavuþmak Allah’ýn rahmetine. Hiç deðilse Saka olsaydým yanlarýnda dersiniz , susadýklarýnda su yetiþtirseydim. Hiç biri olamazsýnýz nitekim. Ezik hissedersiniz, acýlý... Layýk olamadýðýnýzý hissedersiniz, týpký benim gibi. Hüseyin Avni Bey’in mezarýný gördüðümde utandým kendimden ben de. Her yer çöp içinde ve otlardan görünmez haldeyken mezar. Þehadet mertebesine ererken peygamberimizin refakat ettiði , hoþnutlukla karþýladýðý bu müstesna insanýn hatýrasýna göstermediðimiz vefa içimi eritti ýlgýt ýlgýt...
Sonra Oðuz Amca’yý düþündüm , oðlu Mustafa’nýn yerine koydum da kendimi , bir gurbet türküsü de ben söyledim.
Mehmetçiðe Saygý Anýtý'nýn önünde gururlandým , baþým daha bir dik geçtim oradan.
Þehitliklerde her bir mezar taþýna dokunmak istedim . Biz buradayýz demek istedim, yalnýz deðilsiniz. Siz boþuna ölmediniz demek istedim, içimden bir hýçkýrýk geldi düðümlendi boðazýma. Bakýn, bakýn koca bir gençlik geliyor arkanýzdan ; pýrýl pýrýl bir gençlik. Sarý Paþa’nýn , Gazi Mustafa Kemal’in gençliði bu ; cumhuriyetin çocuklarý. Her biri, bir Mustafa Kemal gibi…

Ben biliyorum, sizler de biliyorsunuz, tüm Türkiye Cumhuriyeti vatandaþlarý da… Bu millet içinden Mustafa Kemal çýkarmýþtýr ve nice Mustafa Kemalleri de çýkaracak güçtedir. Bu vatan bizim , bu topraklar bizim… Her bir zerresi kanla sulanan bu topraklar ilelebet de bizim olarak kalacaktýr. Allah’ýn yardýmý ve þehitlerimizin kanlarýyla canlarýyla müdafaa ettikleri bu topraklardan düþman içeri girmedi .
Çanakkale'de yapmadýklarýmdan yapamadýklarýmdan dolayý suçladým kendimi.
Anlayamadým, tarlasýndan tapanýndan evinden evladýndan kopup gelip vataný için canýný vermesini.Bu kadar çok sevmesini vatanýný...
Peki ya biz? Biz niye bu kadar sevmiyoruz, sevemiyoruz? Deðiþen nedir yýllar içinde? Niçin bu kadar uzaklaþtýk deðerlerimizden? Yozlaþtýk. Suç kimde? Devlette mi, öðretmende mi, ailede mi, eðitim sisteminde mi?
Suç bende, suç sende. suç hepimizde oysa... Taþýn ortada durduðunu görüyoruz da kalkmasý için hep baþka birilerinin çaba göstermesini bekliyoruz sanki.
Na var ki, taþýn altýna her birimiz elimizi koyarsak çok çabuk hallolacak, kýpýrdayacak taþ yerinden. Üstümüzdeki yük kalkacak, sis daðýlacak, karanlýk perde yýrtýlacak. Bir anda billurlaþacak görüntü. El yordamýyla yürümeyeceðiz artýk; önümüzü de göreceðiz, karþýmýzý da...
Haydi çocuklarýmýzýn elinden tutalým ve onlarý Çanakkale'ye götürüp þehitliklerimizi gezdirelim, siperlerde dolaþtýralým ve yüreklerine oralarda yaþananlarý iþleyelim. Ýþleyelim ki, hiç unutmasýn bu topraklarýn nasýl kazanýldýðýný.Öðrencilerimizle geziler düzenleyelim. Hiç biri deðilse bile, bir gün alýp baþýmýzý gidelim terminale ve Çanakkale'ye giden ilk otobüse bilet alalým. Karýþ karýþ gezelim Conkbayýr'ý, Anafartalar'ý, Kanlýsýrt'ý...Yaðmur yaðdýktan sonra havayý koklayalým.Þehitliklerde birer Fatiha okuyalým.Baþuçlarýnda duran çiçekleri , gülleri okþayalým.
Neden biliyor musunuz? Çünkü Oðuz Amca bizi bekliyor orda.Hakký Bey, Mustafa, Galatasaraylý Hasan Þakir, Molla kazým, Doktor Selim ve daha nice isimsiz kahraman...
Giderseniz eðer bir selam da benden söyleyin onlara.Bir de kan kýrmýzýsý gelinciklere...
Unutmayýn sakýn!...