Parmak Uçlarýndaki Öyküler

Her yazýnýn içine gizlenmiþ bir öykü var mýdýr ?
Satýr aralarýna, virgüllerin, noktalý virgüllerin köþeciklerine, sözcüklerin içlerine gizlenmiþ, sinmiþ öyküler yok mudur?
SÖZCÜKLER ÇOK BÜYÜK...
Sözcükler sessiz bir bakýþ gibi bazan.. Bir þeyler anlatmaya çalýþýyor, yüklendiði anlamlarý zorlarcasýna.. Bir sözcük, alýp götürüyor insaný zaman zaman.. Sözcüklerle düþünüyoruz, sözcüklerle aðlýyoruz ve gülüyoruz...
Sözcükleri seviþtirip þiirlerin ardýna düþüyoruz; ses tellerimizden gelen sese biçimler verip konuþuyoruz; mektuplara, yazýlara ulaþýp sözcüklerle kendimizi ele veriyoruz...
SÖZCÜKLER ÇOK BÜYÜK...
Öykülerimiz var düþlerimizin içinde. Tümümüz bir öykünün bir köþesinde sinmiþ duruyoruz. Baþka insanlarla öykülerimiz kesisiveriyor bazan. Öykülerimizi yaratan düþler ve sözcükler birbirine deðiveriyor zamanýn bir kesitinde... Büyüleniyoruz... Hep bir yanýmýz çocuk kalýyor; öte yanýmýz suçluyken...
Öykülerimizi satýr aralarýna itekliyoruz belki de.. Düþler büyütüyoruz yazýlarýn içinde. Bir sözcüðün içine koca bir aný sýðdýrmaya çabalýyoruz. Kendimizi soyuverip kaðýdýn üzerine seriyoruz. Dört duvarýn içinden baðýrýyoruz, baðýrýyoruz, baðýrýyoruz! Çýplaklýðýmýzýn üzerine önce bir soðuk vuruyor; ardýndan demir çubuklarla, sopalarla saldýrýyor çýplaklýðýmýza...
Egemenler, güçlüler “kendisi” olanlarý sevmiyor. Ezbere bir yaþamý yaþayalým istiyorlar.. Tek tip giysilerle, fabrikasyon yaratýklar olarak, sýralý biçimde yaþamýn içinde dizilmemizi dayatýyorlar bize...
Bu kalýplarýn karþýsýna sözcüklerimizle, öykülerimizle ve düþlerimizle çýrýlçýplak çýktýðýmýzda korkuyorlar... Bu korku yeter mi onlara? Bimem! Ama yetse de yetmese de.......
Köþeciklere gizlenmiþ öyküleri, ellerinden tutmaya çalýþmalý.. Sözcüklerin þiirlerine dokunmalý parmak uçlarýyla...
Öykülerle kirlenmeli ve arýnmalý parmaklarýmýz...