Yâ Rab kulum, geldim sana;
Can, yazýldý bu fermâna!..
Bir çile ki, kim dayana?
‘Sabýr’ dedi, oldu gönül!..

Nasýl diner bu dert, bu gam?
Hüznüm, artar her bir akþam…
Sekiz cennet, kaç bin makam,
‘Umut’ dedi, doldu gönül!..

Nefsim, yine atmýþ aðý;
Sökülmez mi hýrsýn baðý?..
Bu gurbetin hasret çaðý;
‘Biter’ dedi, daldý gönül!..

Ten, can ile mâ’rifette;
Aþk neylesin hakikatte!..
Bir ilahî adalette,
‘Hesap’ dedi, soldu gönül!..
     
Hak’tan aldý, halka verdi;
Nefsi, yerden yere serdi!..
Þükür, gizli sýrra erdi;
‘Hikmet’ dedi, bildi gönül!..

Ömrün budur ayý yýlý;
Yüküm nerde, neyle dolu?..
Tefekkürde bulup yolu,
‘Vuslât’ dedi, güldü gönül!..