Þiirler yazdýðýný söylerdi; ama kimselere okumazdý, göstermezdi; göstermedi de.
Dünyanýn en güzel þarkýlarýný bestelemek isterdi, ama ýslýk çalmayý bile beceremezdi.
Tanýdýðým en iyi kâðýt karalayan insandý, yemin ediyorum, hepsi birbirinde hârikaydý çizdiði desenlerin. Ama bir kez bile adam gibi resim yaptýðýný görmedik.
Dansettiðini de hiç görmedim. Yalnýz aklýna estikçe, günün o en sevdiði saatlerinde, ikindi güneþine karþý kollarýný açýp olduðu yerde dönüp dururdu. Ve de tatlý tatlý gülümserdi. Esrimenin ne demek olduðunu ondan öðrendim.
Karnýný, tamir ettiði kunduralar sayesinde doyurabilirdi, kýt kanaat geçinirdi. O kunduralar ki gerçek birer sanat eseri olurdu, inanýn bana.
Akþamlarý kibrit çöpünden köþkler, saraylar yapar, bitirince de yakýp sessiz sessiz aðlayarak hayâllerinin kül oluþunu seyrederdi garip.
Delilikle dehânýn arasýnda ince bir çizgi vardýr, derler. Mahallemizden onun dehâsýna kafa yoranlar çýktýysa da, kimse ona deli demedi.
Aðýrlýkla susar, gereðince konuþurdu. Yaþlý olmamasýna raðmen selâmý bile öðüt yerine geçerdi.
Hayatý gibi ölümü de öðüt oldu bize. Ardýndan birkaç damla gözyaþý dökenler olduysa da, çoðunluk güleryüzle uðurladý onu.
Ömrü boyuca mutluydu da, zayýf kalbi onu yarý yolda býraktýðýnda da mutlu muydu, bilmiyorum. Bir þey biliyorum: YAÞADI. Çoklarý bunun anlamýný bilmezler.
Bir kapalý kutu gibiydi: yaptýðý köþkler kadar ucuz fakat aslýnda paha biçilmez deðerdeydi.
O bize sahip olduklarýmýzla mutlu olmayý, ne olursa olsun umudumuzu yitirmemeyi; HAYATI öðretti. Ýþte bu yüzden biz sadýk öðrencileri, lâyýkýyla geçirilmiþ bu ömrün karþýsýnda saygýyla eðildik ve onu güleryüzle yolcu ettik.