Aslan Bey Amasya’yý Terk Ediyor

Akþamüstünün hüzünlü demindeydik. Sabaha dek çokça anlatacaklarým vardý, uzun uzun soluklandým, gücüme güç kattým. Ýki can sabýrla bekliyorlardý, diyeceklerimi, acelesizliðin, umutsuzluðun uyuþukluðundaydýlar. Bense olanlarý hatýrlamaya, çölde rastladýðým hayalci hikâyeci gibi dili güzel, içi boþ þeyler anlatamamak için dikkatimi toplamaya çalýþýyordum. Boðazýmý temizledim, son kez derince rutubetli zindan havasýný ciðerlerime doldurdum.

‘Hiç yaþadýðýn sokaklardaki yarýklara uyanýk gözle baktýn mý? Senden önce yaþayanlarýn hayaletlerinin çýkýþ kapýsýdýr, onlar. Gece geç vakit yeniden ürerler, yaþayanlarý ürkütmemek, kendilerine de rahat gezinecekleri yollar bulmak yüzünden… Eski hanelerini ararlar, su içtikleri, aþ yedikleri kap kacak kýrýntýlarýný toplarlar. Bazen hayatta olanlar da onlara benzer davranýr. Akýllarýnda bayat bir gülüþ, ezeli bir dost, durmuþ bir sevdayla yalnýzlýðýn müptelâsýdýrlar.

Aslan Beyin gamý ise, baþta bu deðilmiþ. Amasya’nýn þimdi kanla yýkanan sert taþlarýndan, gönül koymadan evlendiði doðurmaz karýsýnýn nazýndan, þehre kök salýp çöreklenmenin endiþesinden, vali babasýnýn bitmez öðütlerinden ve azarlarýndan sýkýldýðýndan yollara düþmüþ. Kudüs hedef olmuþ, ona. Sadece ona mý? Hocasý Mikail ve otuz seçkin asker de Aslan Beyin kararýndan memnunmuþ. Rum diyarýndan gelip geçen yeni kâfir tayfasýnýn Þam önünde kuþatmada olduðu haberi düþünce kente bir an önce cenge katýlmayý dilemiþler.

Aslan ulemanýn önünde fikrini babasýna açtýðýnda kimse gýkýný çýkaramamýþ, ama þehri bu yeteneksizin temsil etmesini hem isteyenler hem istemeyenler varmýþ. Babasýnýn yakýnýnda olanlar savaþ bilmez gencin adlarýný lekeleyeceðinden endiþeli, aðabeylerinin civarýndakiler bir varisin belli ölümünden memnun sessiz kalakalmýþlar. Babasý sonunda dayanamamýþ, bu kutlu göreve hazýr oðlunun omuzlarýna iki elini dayamýþ ve ‘Nurettin Mahmut’a katýl!’, deyivermiþ. Baba-oðul birbirlerinin gözünün içine bakýp güçlükle gülümsemiþler. Aðabeylerinden en büyüðü hýzla yanlarýna seðirtip kuþandýðý kýlýcý kardeþine uzatmýþ. ‘Bununla lazým olandan bile çok kâfir baþý alasýn iþhallah!’, diye avluya dileklerini dökmüþ. Ulemanýn baþý aðýr eteklerini toplamýþ, Aslan’ýn öpmesi için elini aðýrca uzatmýþ, sonunda bütün Müslümanlarýn dileði olacak arzudan bahsetmiþ. ‘Kim bilir belki seni Kudüs’e ilk girecek mücahitlerin arasýnda görürüz, Allah aþkýyla gidesin.’

Bir tek karýsý uyarmýþ, Aslan’ý. Savaþmanýn güçlüðünden, Frenklerin gücünden ve acýmasýzlýðýndan haberdarmýþ da ondan. Ninesi genç kýzlýðýnda Ýznik’te yaþarken zor kurtulmuþ esaretten, tecavüzden. Kocakarý masallarýna kanmamýþ, Aslan kendine bir erkek evlat bile veremeyen helaline sýrtýný dönmüþ, giderayak döþek muhabbetinden uzak durmuþ. Gün doðarken sabah namazýný eda edip bu kez küçük aðabeyinin hediyesi kara bir atýn sýrtýnda, bekleþen cengâverlerin arasýna katýlmýþ, yaþý geçkin Mikail’in rehberliðinde ardýna bile bakmadan, sonralarý nedensiz özleyeceði Amasya’yý terk etmiþ.’