Rengi siyah deðildi hüznün;
iddiâ edildi.

Adama ilham verdi bir akþamüstü hüzün
ve Kadýn:
pembe boyalý evinden
hüzünlü þarkýlar eþliðinde çýktý
yürüdü en iþlek caddesinde aþk cennetinin;
hep hüzün motifiyle oyalý.

Adam hüznün öz kardeþiydi o gün,
Ülfetin vefâkar dostuydu.
Þahidi avuçlarýndaydý,
Kalbi adýmlarýnda,
gâm-ý mecnûn ile gri bir seherde güne meftûn olurken þems…
ve kadýn
Leylanýn koynunda gizlenen
ben gibiydi,
sarý rengini güneþten alan dudaðý çatlamýþ
çiðdemin ahengiydi.
Kadýn bir çiçekti hüzünle açan..
Adam hüzne doðmuþtu aslýnda
O gün.

Ve hayat
bir kovalamaca oyunuydu
hüzünle oynanan.
Hüznün rengi siyah deðildi. Kavrulmuþtu,
siyahla sonradan.


Hüznün iki eli vardý
ta avuç içlerini kavuþtururdu birbirine.
Baþýný hafifçe eðerdi
ellerini buluþturduðunda adam.
Karþý pencereden müteradif bir duygu seliyle
hayat girdabýndan hüzün devþirirdi
muhayyileye dalarak.
Ve kadýn
Hüzün rengindeydi…

Ýddiâ edildi:
rengi siyah deðildi hüznün