Gecenin kopkoyu örtüsü yine üstüme çöktü.Bacaklarýmda derman kalmadý yine.Gözlerim görmez oldu .Hissettiðim,hissedebildiðim tek þey yalnýzlýðýn can yakan keskinliði...Seni ararken kendimi de kaybettiðim bir günün ardýndan gelen yine o karanlýk ve ben yine yalnýzým.geceler artýk bana dost deðil,ben artýk geceleri sevmiyorum...Beni gecelere düþman eden sen yataðýnda benden habersiz belki de benden umarsýzsýn...Ve sen hayatýmý karanlýklara hapseden sen, sevgini bana çok gören sen hayatýn hep ýþýklar altýnda mý geçecek sanýyorsun?Hiç mi yanmayacak yüreðin,hiç mi uykularýn kaçmayacak,hiç mi geceler boyu yorganýnla seviþmeyeceksin?Hiç mi canýn acýmayacak,hiç mi aðlamayacaksýn kana kana ve umutsuzca...Hiç mi hülyalara dalmayacaksýn..yanacaksýn,sen de yanacaksýn.hiç ummadýðýn kadar yanacaksýn,o hülyalar hayatýnýn cehennemi olacak.Gecenin ardýndan sevdiðinin elini göreceksin.yüreðinde þehveti,teninde hasreti hissedeceksin.uzanacaksýn korkusuzca o ellere..ve karanlýk gitgide büyüyecek.ellerin üzerine gölgeler düþecek.heyecanlanacaksýn...Çatlarcasýna koþacaksýn ellerin peþinden.sen yaklaþtýkça onlar kaçacak.sen yavaþladýkça onlar sana yaklaþacak ve bu iþkence hiç bitmeyecek .Ne sen tenindeki hasreti,ruhundaki ateþi dindireceksin ve ne de o eller karanlýklarda bir daha görünmemecesine kaybolacak.Hissedeceðin yalnýzca gecenin kasveti ve umutsuz tükeniþin olacak ...Ve sen o zaman beni anlayacaksýn..Ve sen o zaman beni seveceksin...