Karþýlýklý komplimanlarla baþlayan aþklar, ne yazýk ki bir gün karþýlýklý suçlamalarla son bulur. Hissedilmiþ olan hiç bir duygunun önemi yoktur artýk.

Yaþanmýþlýklarýnýzýn içinde sakladýðýnýz güzel lezzetler bile acý bir tat þeklinde dilinizin üzerine yapýþmýþtýr ve her sözünüzle balçýk balçýk sývanýr kelimelerinize. Ayrýlýk böyle bir olaydýr ne yazýk ki.

Sevgi giderken saygýyý da yanýna katmýþtýr.Ya da nerede baþlamýþtýr, hangisi önce yola çýkmýþtýr bilinmez. Farkedildiðinde, zaten çoktan yolculuðu
baþlamýþtýr bir baþka diyara gönül kuþunun. Ardýndan bakarken kanatlarýný çýrpýþýnda anlam aranýr sonra. Hangimiz daha çok sevdik; acaba yendim mi
yenildim mi rekabeti de cabasý.Hani müthiþ bir duygu olarak hissettiðimiz aþkýn bu þekilde bizi terketmesi ne korkunç. Ayaklarýmýzý yerden kesen o duygu birden bire yokolunca nasýl da güm diye ineriz yere. Sonra o boþluðu doldurmak için saçmalanýr olabildiðince. Kýzlar partileri,çift olan arkadaþlardan uzak durmalar. Aþk filmlerinde kanal deðiþtirmeler,
sevgilinin ruhu daraltan yokluðunun bedeni geniþletmekten öte bir sonuca geçiremediði bol tatlý krizleri. Yiten sevginin ardýndaki o deliði yamama derdi ile koþturup yorulmalar.. Dolmaz.. Asla dolmaz.. Her giden ardýnda bizden parçalar götürür. Güzel kokular býrakýr burnumuzun ucuna, yumuþak hisler kalýr ellerimizde, bakýþlardaki parlaklýklar gözbebeklerimizde saklýdýr hala. Hasretin ölçüsü giderilmez hiç biriyle.

Hayattaki herþey o zaman ego savaþýndan ibarettir diyebilir miyiz..
Bayýlýp ayýldýðýmýz, aþýk olduðumuz insaný o mertebeden sýfýra indirgeyen nedir ego dýþýnda.
Hayallerimizin aþký güller açtýrýrken yüzümüzde, baþ aðrýlý geceler býrakýr gidiþinde. Bir süre sonra baþlar; acaba nerde, kiminle, beni özlüyor mu telaþý. Optimist
olanlarýmýz "tabii caným unutamaz" derken pesimistler "aklýna bilegelmiyorum"u itiraf ederken kendilerine yüreklerinde bir yer bir kez daha cýzlar, sevilmek istediðim kadar sevilemedim dercesine..
Sevmek istediðimiz kadar ya da daha güzeli sevmek istemediðimiz kadar sevmiþsek ya.. En azýndan yaþadýk be deriz.

Daha kimbilir kaç kez elimiz gidecek telefona, bir þeye sevindiðimizde ya da içimizi buran bir olay yaþadýðýmýzda desteðine ihtiyacým var, sesini
duymak iyi gelir diye kaç kez aramak isteyip; kaç kez özlemle yanacaðýz kimbilir; ama buna raðmen bitiriveriyoruz bir anda herþeyi, egomuzu yenemediðimiz için..

Ýstiyor muyuz ayrýlýðý gerçekten.. Ýstiyorsak neden sonradan özleyip üzülürüz ki.. Ya da neden önceden bu ihtimale karþýn önlem almayýz ki.
Suyun üzerindeki nilüferler gibi baðý kopardýðýnýzda; artýk suyun üzerinde nereye gideceði belli deðildir çiçeðinizin.. Ya kurbaða prens gelip konacak
üzerinize ya çürüyüp solacaksýnýz kimsesiz o suyun üzerinde..
Hayat risk almak, aþksýz kalmak da nefessiz çürümeden durmak gibi. Giden gitmiþtir..Düþünerek harcanacak zamanlar yerine dikkatli özenli aþklar yaþayýp maksimum faydayý almalýyýz belki. Belki en azýndan anýlarýmýzda duygusuzca kötülememeliyiz duygularý.. Ne onu ne kendimizi suçlamalý, bunun yerine yaþadýðýmýz güzelliklerin tebessümünü saklamalýyýz gamzelerimizde..