“ anlamak yok küçüðüm, anlar gibi olmak var,

akýl için son tavýr, saçlarýný yolmak var...” NFK



“ Ne kadar çok söylersen; söylediklerin, o kadar çabuk unutulur...” sözünü kuvvetle muhtemeldir ki, duymayanýnýz yoktur. Ama ben bu söze en azýndan þimdilik katýlamayacaðým. Her ne pahasýna olursa olsun, dile getirilmesi ve izah edilmesi gereken daha çok mesele var.



Anlaþýlmak, ifade edebilmek; duygularýmý ve dünyamý paylaþabýlmek adýna söylemem gereken daha çok sözüm var.

Ak ile karayý; kurt ile koyunu ortaya koyup, baþlamak istiyorum... Engelli bir bireyi, ailesinden ve yine engelli bir bireyden baþkasý anlayamayacaðýný, hatta diðer bireylerden maddi ve manevi zarar görebileceðini düþünen bir zihniyetle karþýlaþtýnýz mý hiç? Ben çok karþýlaþtým.

Eðer aileler bu bireyi gerçekten anlayabilselerdi, yapýlan hertürlü haksýzlýða karþý mücadele etmezler miydi yahut da o bireyin öncelikle kafasýndaký engellerý ortadan kaldýrmaya çalýþmaz mýydý?

Hangisi doðru bilemiyorum. Bildiðim birtek þey var. O da þudur ki, kafamýzdaký engellerý yine kendýmýzden baþkasý sýlýp atamaz. Bu kýlýf yýllar önce gýydýrýlmýþ ama zorla, ama farketmeden... Ancak görüyorum ký, pek müteessir deðiliz bu durumdan. Bu kýlýfla yaþamaya alýþtýk galýba. Çevre faktörüne raðmen biraz daha gayret göstermemiz gerektiðini düþünüyorum. Zira güvende olmak insaný her daima mutlu kýlmaz. Arada sýrada yara almak da güzeldir. Yara almayan birey yaralarýn nasýl sarýlacaðýný da bilemez. Ýþte engeller bu noktada ortaya çýkýyor.



O nedenle diyorum ki, ak’ý karalara boðmadan; kuzuyu kurda yem etmeden çýkalým yola. Yola çýkmamak için iyi bir nedeniniz yoksa, çýkmak için çok iyi bir nedeniniz var demektir. Hadi gün baþladý, yürümek gerek, çünkü gerekçen çok büyük...