Ne zaman üstlendim bilmiyorum. Adýna hayat denen bu misyonu. Rüzgar olmaktan alýkoyan neydi beni. Ya da kimdi sadece meltem olup mevsiminde esmemi belleten bana…

Kim olduðumdan çok, kim olmak istediðimi unuttuðum dönemlerin birindeydim yine.

Etiketlenmesi unutulup ,bu yüzden alýcýsý olmayacak bir konserveydim raftaki. Nereden gelmiþtim, neyle tüketilirdim bilinmiyordu hiç.Bense üzerimdeki etikete göre verecektim adýmý.
Amaçlara sahip olmak.

Sanki yolunu hatýrlatan kýrmýzý þeritli yol direkleriydi benim için. Nereye gideceðimin adý yoktu ama doðru yoldaymýþým gibi, gittiðim yolun bir sonu olduðunu, bir yerlere gittiðimi düþündürürdü hep.
Boþlukta sallanmaktan kurtarýrdý yaprak gövdemi.

Amacýn olduðu kadar adresin de vardý gidecek.Bunu bulmuþtum kendime harita diye. Boþlukta sallanmaktansa bir patikadan sývýþmalýydým zaman kaybetmeden. Nereye çýkacaðý önemsizdi. Gitmeliydim,bulmalýydým, susturmalýydým her sesi. Çýktýðým her yol, sancýmý dindirecek adresler baþaramamýþtý unutturmayý, kim-liðimi.
Kendime çýkacak dediðim her yolda, yolsuzluk döþeli kaldýrýmlar beklermiþ beni.
Ne ürpertici düþününce.
Oysa amaçlardan çok amaçlarýna ait olman daha kýymetliymiþ..
Ýþte geldiðim adreste bunu aradýðýmý fark ettim.


Sarý baþaklarýn güneþe doðru eðildiði , isimlerin konservelere sýkýþtýrýlmadýðý bir kasabaydý burasý. Haritada adý olmayan bir þehrin, tabelasý olmayan kavþaðýndan sapýlarak, düz daða týrmanýp, çýplak ormanlarý geçerek sürdüm kendimi...
Renklerin cezbine kapýlýp ilerlemek istedim. Sarý, yeþil, beyaz, tahta döþeli evler, tek baþýna dolaþan kazlar..
Çiçek yoktu hiçbir bahçede. Ne aðaçlarýn üstünde ne çimlerin içinde. Duvar ve topraktan oluþuyordu her yer. Tahta, toprak,yeþil çimler, sarý samanlar,birkaç direk, birkaç taþ duvar. Pembeyi, kýrmýzý unutmuþ bir noktadaydým. Oysa tutkumun rengini kovaladýkça kýrmýzý çýkmýþtý yanýma.

Þarap rengi,kýzýlcýk rengi, batan güneþ gibi kýrmýzý…

Ýçindeki rengi görmekle baþlýyordu güneþi görmeyi becermek. Güneþi gördükçe renklerini tanýyor, rengini gördükçe güneþe bakabiliyordun daha… Benim rengim kýrmýzý mýydý , bilmiyorum. Tutkularým olmalýydý, isteklerim, bundandý kýrmýzýlýðým.

Temel kaynaðýndan ýþýk alarak yaþýyor her varlýk. Biliyorum bunu en baþtan. Aldýðýn enerjiyi yaþamýna dönderiyorsun yavaþtan ve sürüp gidiyor hikayen. Bazen kaynak sudur bir çiçek için, bazen güneþtir her bir renk için. Senin kaynaðýnsa adreslerin. Gitmen gereken, görmen gereken. Ýçindeki isimsiz fihristlerin. Beslendikçe besliyorsun hepsini.

Sürdü tekerlerini ileriye. Ýçindeki ulaþma arzusu koþtu birden. Kendinden önce gitmek istedi ait olabileceði adrese. Renkli ama bildiði renklerin görülmediði araziye ilerledi. Sürmeyi unuttuðu tekerlekler þimdi götürüyordu kendini, kendinden önce..
Nasýl hýzlandýðýný fark etmedi. Ýçinin çekildiðini hissetti bir an.Sanki su kaynaðý bulmaya yarayan o çubuklardan vardý elinde. Ve “iþte burasý” diyordu içinin sesi!!!

Yükselen patikadan aþaðý indi, sonra tekrar yükseðe yöneldi yolu, havada bir ‘S’ çiziyor gibi geldi kendine. Devam etti, yine aþaðý indi, yine yükseldi, ufukta görünen evler, yaný baþýndaki çimenler de kendiyle birlikte inip çýkýyordu yokuþtan. Yükseldiði her tepede aþaðýda bulacaðýný hissediyordu . Ufuktan ayýrmýyordu gözlerini. Ufkundan. Sarý, mavi ,pembe çizgili. Yükseldikçe kýzaran , aþaðý indikçe beyaza çalan ufuktan.
Ýþte bir tepe daha ,bir tepe daha vardý aþýlmasý gereken. Yorgun deðildi, sadece boþtu kafasýnýn içi ve bu yoruyordu kendini. Yolun sonunu düþünmek istemiyordu. Gitmek güzeldi. Sonu bilerek gitmeye alýþmýþtý bu güne kadar.

Belirsizlikleri istediði için buradaydý.

Peki öyle miydi gerçekten. Merak etmiyor muydu hiç? Ufacýk da olsa. Ýçini kemiren sorular yükseliyordu kafasýnýn içinde. Aþaðý inen her tepecikte yükseliyordu sorular balonlar gibi zihninde. Yoksa boþlukta mý asýlý kalmýþtý yine? Nereye gidecekti bu yol?
Ýçindeki ses çaðýrmýþtý onu? Hani adresi içinde saklý olan kurtaracaktý onu. Amaçsýzlýðý amaç edindikçe bulacaktý adýný, kendi adýný.
Bir türlü koyamadýðý.
Yoksa yine mi yanýlmýþtý? Yo hayýr bu sefer doðru adresteydi . Hesapsýz içinden gelen adreste. Adý adresi olmayan bir yerdeydi. Rengini bildiði gökten farklýydý bu sefer gökyüzü. Her renk çýkabilirdi içinden.
Sürmeye devam etti. Bir tepe daha indi aþaðýya doðru. Son tepeydi bu.
Düzdü þimdi yol.
Kasaba uzak ufuktaydý hala. Ama hala oradaydý.Gidecekti, biliyordu. Geçecekti sakin ince yollarýndan.Selam verecekti kazlarla göz göze geldiðinde. Eðilecekti rüzgar estiðinde baþakla birlikte.Sinecekti sakin yollarýna evlerin.Bir duvarýn üstünde yokmuþ gibi duracaktý. Taþmýþ gibi, rüzgarmýþ gibi ama hep varmýþ gibi duracaktý.
Bahçede çiçeklerin olduðunu hayal etmeyecekti hiçbir zaman.
Olduðu gibi görecek olduðu gibi sevecekti bahçeyi.
Kendi rengini bulacaðý enerjiyi bulacaktý o bahçede. Belki ondan sonra bulurdu kýrmýzýyý maviyi ama en çok beyazý. Bu nedenle giymiþti bu rengi.

Geldiðinde, aradýðýný bulduðunda, anlamak için doðru rengin o olduðunu. En çok beyaz anlatýyordu onu. Beyazýn yanýnda duran her renk daha gösterirdi kendini. Daha mavi, daha sarý daha pembe olacaktý hepsi.
Baþkasýna renk veren ýþýk olmuþtu bugüne dek. Ama kendi þeffaf, beyaz, renksiz ama renkli. Ýçindeki kýrmýzý, bir yerlerde beklerdi.

Þimdi bembeyaz bir bulut gibi uçarak iniyordu tepeden. Hýzýný utmuþ,saçlarý uçarken. Haritalar tekerlerin altýnda ezilmiþti çoktan. Ýsmi olmayan kasabada, ismine ihtiyaç duymadan var edecekti kendini.
Bitecekti bu yol. Aslýnda içindeki yollar sürerken.


Duracaktý o bahçede belki bir gün geç, belki bir gün erken…