Ayak izlerine bulanmýþ kambur bir ihtiyarsýn
Gecenin yorgun bekçileri oturuyor gözbebeklerinde.

Öfkeyi kuþanmýþ çatýk kaþlý insanlarýn
Küfesinde bütün kýrgýnlýklarýný taþýyan yük iþçilerin
Çýkmaz sokaklarýnnda deðil;
kendi içlerinde kaybolan yüzlerce yitik suratýn
zorla sýðýndýðý sapasaðlam liman..

Ýstanbul;
Bir martýnýn ahengine kapýlýp
dudaðýmda oluþan tebessümüm
Yüreðimi enkaz altýnda býrakan fýrtýna

Ýstanbul,
Gecelerime güneþ rengi elbiseler giydiren
saat onikiyi vurduðunda
gündüzlerimi yýrtýlmýþ düþlerle kirleten acemi ressam...

Eskimiþ ayakkabýlarýmýn,
yitik çocukluðumun,
her trafiðe çýkýþýmdaki geç kalmýþlýðýmýn
ve çalýnmýþ gülüþümün sebebi sensin..
Ama dimdiksin iþte
Hiçbir gözyaþý yýkamýyor
umut ve umutsuzluk karýþýmý gökdelenlerini
Umudun tükendiði andaki ýþýksýn çünkü
umutsuzluðunsa perde arkasý

Basýlmamýþ tek bir yerin kalmadý
Yordun bizi
ve yorduk seni
hüznümüzü akýtarak gözbebeklerine

Gülüþü çalýnmýþ suratlar þehri;
köprüaltý çocuklarýnla,
masumiyeti sýrýtkan yüzlere satýlan kadýnlarýnla,
hep bir yerlere yetiþme endiþesi taþýyan uykusuz insanlarýnla

Düþlerinle,
ayaðýna çelme takýlan düþsüzlüðünle

Duruyorsun iþte..

Kimsesizliðini yorgan,
itilmiþliðini yastýk yapan göçebelerinle
Bir tarafýn zifiri karanlýk
Bir tarafýn yaðmurlu havadaki toprak kokusu gibi..

Yine de hep böyle kal aydýnlýðýnla
Birgün kýzýp içine kaçarsa nefesin
Kime sýðýnýr; ülkemin kanadý kýrýk umut avcýsý kuþlarý...