koþarken yada varmak istedigimiz yere hemen çabuk ulaþmak isterken,
peþin oldugumuz,varmak istedigimiz yer neresi? yorgun hissetdigimiz anda ise sucladýgýmýz kim? Kimler...
dünya nereye gidiyor? diye her sordugumda, giden bizler nereye oldugu konusunda ise kesin düþüncelerim yok.
duygularýmýzýn sömürülüyor,hatda kendi kendimizi sömürmüyormuyuz?
oysa ki ölüm aklýmýza geldiginde, anlamýný yitirmiyormu?
ben bu günlerde ölümü düþünüyorum. onun varlýgý beni büyülüyor.belkide ,ölümü yok oluþ olarak kabul etmedigimdendir.

korkum ise hissetmedigim duygularý yaþamadan yada yaþamadýgým birþeyleri, eksikligini hissetmemdendir.
birbirimize ihtiyacýmýz varken, sitemlerimizi dile getirirken, aslýnda yok saydýgýmýz biz.... bizler... degilmiyiz.
neden þikayet ederiz ,hep birilerini örnek alýrken kendimizinde
birgün örnek alýnmasýný düþünsek.


haksýzlýklarý bilirizde, birtürlü karþý koyma cesaretini
gösteremeyiz.
bizi vazgeciren nedir?
kendimize olan güvensizligimizmi?zorunluluklarmý?
mutlaka düþünmüþdürsünüz.hangimiz, yaþamýmýz boyunca haksýzlýga ugramýyoruz.cevremizden,ailemizdenpatronlarýmýzdan,
doslarýmýzdan dahasý sevdiklerimizden. yaþadýgýmýz sistem tarafýndan sürekli þikayat ederiz, peki kimi þikayet ediyoruz? haksýzlýga ugrarken bir tarafdanda kendimiz yapmýyormuyuz.asýl haksýzlýgý birazda kendimize özümüzde aramalýyýz.

o kadar hýzlý koþdugumuzu düþünüyorum ki, bazen ruhlarýmýz geride kalýyor. ne cabuk tüketiyoruz sonrada þikayet edercesine sitem ediyoruz. Ediyoruzda bu sitemler kime soruyormuyuz.
Bazen hayal dünyasý kuruyorum kendime, aslýnda gercek olmasýný isterdim ben insanlýgý davet ediyorum.
bazen insanlýk nedir diye soruyorum, ilk olarak kendimi yargýlamak istiyorum sorgulamak bugüne dair ne yapdým, dogrularým yanlýþlarým neydi ,kendimi düþünüyorumda aslýnda ben o iyi dedikleri kavramý taþýyorum
ama yeterlimiyim. kendime yeterli oldugumu düþünmüyorum ki nasýl hayata dünyayaya yeterli olabilirim.beni bu duyguya iten neydi bilmiyorum.
herkez birþeyler peþinde aykýrý yaþayan larýda hesaba katýyorum .aykýrýlýkdan ne anlýyorsak. peki neden bunlar bana sacma geliyor ýsrarla.
kendimi soyutlamamamýn sebebi bu yaþam þeklinin dýþýnda kalmakmýydý?
belki bende sabah erken kalkmak ,akþam uykunun verdigi gafletle yatagýma girecekdim .yaþamýn temposuna kendimi teslim edicekdim. Ama ben bu dünyanýn temposunu dýþarýdan seyretmekle yetinerek,
ruhumu geride býrakmadan yaþýyorum........
taki yagmur damlalarýnýn yere düþüþünü seyredip digerine gecene kadar...
cok iyi hatýrlýyorum bir günün sabahýnda yanlýzca yagmur yagýyor diye bir coþkuyla kalkdým ki beni yatagýmda o saatlerde kaldýrmak gücdür
ve camýn önüne gecip, saatlerce hala bir sýr olan ve aklýmý kestiremedigim ,kücücük yagmur tanelerinin birbirine degmeden
büyük özenle yere kadar inip sonra gökyüzündeki büyüsünü kaybedip,üzerine basýlan su halýne gelmesi.
üzücüydü benim için...ruhumu teslim etmiþdim her yagmur tanesine.
saatlerce bunu düþünür ve cok sevdigim hayalini kurdugum kurarkende, yüzümde tatlý bir tebessüm olan yagmur ayaklarýmýn üzerinde dolaþýp, kendimi onun büyüsüne kapdýrmak belki kimileri icin cok fazla anlamý olmayan, yapabilecek olmasýna ragmen onun bu denli büyüsünden habersiz insanlar var.
zaten degilmidir ulaþýlmazlýklar, bizleri hýrs isyan ve icimizde sakladýgýmýz bir düþ olmasýný kýlar.nelerden habersiz oldugunuzu birbilseniz. her dýþarý cýkdýgýmda ki bunlarýn sayýsý oldukca sayýlýdýr , eve dönüþlerim daha yorucu daha düþündürücü......
ve sorularým daha anlamsýzlaþýyor.neden bizlerin yok sayýldýgý bu yerde dýþarý cýkmanýn anlamý ne diyorum hakkýmýn oldugunu
bilerek. her adýmým bir engel .çýldýrma nokdasýna geldigimde oluyor.
hiç yerine konmuþ olmak yada umursanmamak ne acý,hiç yerine konuldugumuzu düþünüyorum.kendi adýma ve
yok sayýldýgýný düþündügüm diger insanlar adýna.
ben sadece özlem duydugum yagmur damlalarýný anlatdým .
Korunmayýp kaybolmalý bence, yaðmurlarda, rüzgarlarda, kýrlarda, toz.
toprak içinde,tüm zayýflýðýmýzla, acizliðimizle, saflýðýmýz ve
berraklýðýmýzla..Yürek mutlaka kuzey yýldýzýný bulacaktýr..Güneþi görmek istiyorsak, baþýmýzý göðe dogru kaldýrmamýz yetecektir..Ve doðruyu bulmak
için yada güzeli, sadece denemek gerekir; sakýnmadan, saklanmadan..Yoksa,
bir gün o saklanýp , korunduðumuz yerlerde , unutulur gideriz, hiç
bulunamayýz, kendimiz bile kendimizi unuturuz o sýðlarda.. Sýkýþýp kalmýþoluruz hatta, yani , , o en korktuðumuza uðrarýz ..Saðýrlýðýmýz ve
körlüðümüzle , dokunsuzluðumuzla, yalnýz kalmak; güvende olmak bu mudur dersiniz?


peþinden koþdugum yada nereye koþdugumu bilmeden önce farketmezdim yagmur damlalarýný. gerçekden insanlýk nereye gidiyor?
neden birbirimizi yok etmek için bu kadar çaba harcýyoruz, ne oldu sevgilere bitip tükenmek bilmeyen aþklara þimdilerde dünyayý bir savaþ büyüsü aldý ki.
yaþam mücadelesi verirken baþkalarýnýn mücadelesini neden yok sayýyoruz.?
oysa ki bilsenin anlamsýzlýgýný ,bilsenizki hayat gercekden degerli kendinin oldugu kadar baþka hayatlarýnda .
bilseniz ki ölümün varlýgýný kabul edip ,erken gidiþlerin anlamsýz oldugunu.
ilim, bilim ,sanat,felsefe ,din,sevgi........
bunlar insanlýgýn daha mutlu huzurlu yaþamasý için degilse ne anlamý var. ben ruhumu geride býrakmadan yaþýyorum benim savaþým bu.
sizlerde insanlýkda ,baþkalarýnýn ruhunu ,benligini teslim almakdansa,geride kalan ruhlarý için savaþsa,
bu evrende tek savaþýmýz bu olsa,
bize verilen sýrlarla dolu sihirli evreni keþvetmeye cýksak da baþka hayatlarý teslim almakdan,
ve düþünün ki ne kadar þanslýyýz
özgür ruhlarý, katletmekden vazgecsek.
düþünün ki birdaha baþka hayatlar olmayacak, baþka bir ruhumuz olmayacak.
mazeretlere izin vermeden hayatýn sana sunduklarýný gözardý etmeden bir kez daha...
düþünün ki sizlerde bu hayatta birer davetlisiniz.
Geride býrakdýgýnýz bircok deger için kendiniz için kaybolmaya yüz tumuþ ruhlarýnýz için, birazdaha düþünelim..