Gönül Ne Kahve Ýster Ne de ..........

Bazen gülüp geçeriz,
Önem vermeyiz hayatta hiç bir þeye.
Bazen de gülüp dururuz,
Aslýnda aðlamamýz gereken halimize,
Demiþler ya atalarýmýz,
Bir kahkaha,
Bir kalem pirzolanýn yerini tutar diye.
Gül bakalým benim vatandaþým,
Gül gülebildiðince.
Çoðumuz þikayet eder dururuz,
Bazen hali pür-melalimizden !
Gülmedi þu bahtým gülmedi gitti diye !
Hayýflanýrýz !
Bir yandan feleðe de laf çakýþtýrarak,
Hatýrýný sorar dururuz,
Anlarsýnýz ya !
Ferahlarýz sanki aklýmýz sýra .
Gönül bu ya,
Hep davetkar,
Ve gülen gözler arar dururuz güzellerde.
Neþe katsýnlar isteriz hep neþemize,
Ferahlatsýnlar,
Þen eylesinler yorgun gönüllerimizi,
Edebildiklerince diye.
Gülme komþuna gelir baþýna derler.
Uyarmýþlar büyüklerimiz bizleri.
Nasýl davranmamýz gerektiðini,
Hatýrlatmýþlar bizlere,
Nezaketle, incelikle.
Ýnsanoðlu bu,
Zaman olur anlatýlan þeye öyle güler ki,
Katýla katýla hem de.
Hatta ne yalan söyleyeyim,
Böðrümüzü tutarýz gülerken,
Yaþlar dökülür didelerimizden !
Kaçýrdýðýmýz bile olur bazen,
Ayýptýr söylemesi sizlere !
Ama genelde,
Yine de asýk suratlý bir toplumuz,
Yabancýlarýn bile,
Ýlk farkettikleri ifadedir,
Gördükleri çehrelerimizde.
Kimimizin iþi týkýrýndadýr,
Fýrsat yaratmak için habire çalýþýr durur,
Çevresindeki kullarý güldürmeye,
Býyýk altýndan güler sonra hýnzýr hýnzýr.
Kimisi de almýþtýr eline kalemi,
Daldan dala dolaþýr,
Bir kaç güzel fýkra yazayým da,
Güldüreyim insanlarý,
Belki de üç beþ kuruþ da ekmek parasý çýkar diye !
Velhasýl nasýl desem ki dostlarým sizlere,
Kolay da biteceðe benzemez,
Uzun sürer gider bu hikaye.
Bu günlük bu kadar yeter,
Umarým bir baþka zaman olur,
Yine bir araya geliriz,
Ne yapalým bizler de ararýz bir çare,
Gülemeyen yüzümüzü güldürmeye.
B u arada sýcaklýk hissederiz,
Yüreklerimizde,
Hissedebildiðimizce.
Laf aramýzda ha,
Gülmeyi tarif etmek inanýn siz de,
Sadece bir bahane,
Dostlarým sadece bir bahane.
Gönül ne kahve ister,
Ne de kahvehane,
Gönül yarenlik edecek bir dost arar durur,
Kahve ise bahane !

Fikret Dündar