Sancýlý saatlerin içinden cýmbýzla çekip almaktýr þefkati... Sevmektir canýnýzdan kopan caný... Sevmek sadece sevmek... Ýçinizden çaðlayan sevgi pýnarýnda yýkamaktýr güzel varlýðý... Kollarýnýn arasýna almaktýr sýcacýk küçük bedeni... Þarkýyý andýran ilk çýðlýklarý duymaktýr boþlukta... Cennetin kokusunu içine çekmektir... Öpmektir titrek sallanan minicik elleri... Doyurmaktýr aralanan pembe dudaklarý... Ve baðrýna basamaktýr ana sütü kadar saf masumiyeti...

Her anne hisseder bunlarý... Ama bebeðiniz, acýlarýn kucaðýnda açtýysa dünyaya gözlerini biraz farklýdýr...

Farklý…

Sevgisi ayný, þefkati farklý…Mutluluðu ayný,yapamayacaðýný düþündüðünüz þeylerin ýzdýrabý farklý…Onun gülücüðündeki umut ayný, sizin göz yaþlarýnýzda ki çaresizlik farklý… O aðlarken,susturma çabasý ayný, sizin onu emzirme telaþýnýz bile farklý…

O benim minicik güzel bebeðim… Küçücük oðlum…

Düþündüm … Hak etmemiþti ki… Çekeceði bir bedel yoktu... Anlamsýz içe doðuþlarýmýn ortaðý deðildi yavrum... Gözbebeðimin içine düþtüðüm kabusumun gerçeði deðildi... Neden ben, neden o sorularýmýn da cevabý deðildi. Bir süreliðine isyanýmdý, kabulleniþim deðil…

Gözümden akan alev yaþlardý... Sessiz kývranýþlarýmýn haykýrýþý, göðsümü dövdüðüm yumruktu... Koþulsuz sevgimin çaðlayanýnda razý oluþumdu, kýyamadýðým sevgili oðlum…

Sonra, düþündüm … Gözlerini açtýðý dünya, herkesin dünyasýydý... Sevince dönüþen hüzünleriyle, kötülüðü hapsetmiþ iyiliði ile,çirkinliði boðan güzelliðiyle tadýna varýlmamýþ dostluklarýyla, daðlarý, denizleri, gölleri , çölleri, ormanlarý ile, artýk onun da dünyasýydý... Emekleyemediði, yuvarlanamadýðý , adýmlayamadýðý, oynayamadýðý bir dünya, ama onun dünyasý, bizim dünyamýz…

Düþündüm... Ve anladým… O bana öðretmek için gelmiþti… Çocuk yaþta tattýðým ama, tam anlayamadýðým ilk anneliðimi doyasýya yaþatmak için gelmiþti benim kollarýma…

Sabrý öðretmek,fedakarlýðýn sýnýrlarýný zorlayabilmemi saðlamak , ufacýk ümitlerde, mutluluklarý yakalayabilmeyi öðretmek için bana merhaba demiþti. Zaman kavramýný öðretmek için gelmiþti... Hem de, saniyelerin bile önemli olduðu anlarda öðretti, hayatýn uzun olduðunu… Ameliyathane önünde ki soðuk adýmlarda hatýrlattý aile olmayý, destek olmayý...

Düþündüm… Ve þükrettim, saðlýklý olan her hücresi için.Çoðu annenin, yaptýðý gibi çýkýþý buldum.Dünyaya kazandýrýlmasý gereken, saðlýklý ve esen bir birey olmasý gerektiðini ve ne kadar yardýma ihtiyacý olduðunu, ”yanýnda olmak” deyiminin anlam kazanmasýný, geliþmesini ,izledim.Ve “tuttum elinden”...

Ya imkansýzlýklarýn çaresizliðinde yeterince uzatýlamayan eller varsa, yardýmlarýnýzý bekleyen ... Siz de düþünün... Ve anlayýn... Çýkýþ arayan maddi manevi yardýma ihtiyacý olan, destek bekleyen o kadar aile var ki... Kapýlarý aralamaya çalýþan, çocuklarýyla birlikte kazanýlmasý gereken dünyalar var...

Onlarýn elini bire bir olmasa da dernekler yardýmý ile ,aracýlýðý ile tutabileceðinizi unutmayýn... Tutun ellerinden...