Aslan Tekkeye Ulaþýyor

Iþkýng kýldý þeyda meni cümle âlem bildi meni
Kayðum sensen tuni kuni menge sen ok kereksen
Taalallah zih-i ma’ni sen yarattýng cism ü caný
Kullik kýlam tuni kuni menge sen ok kereksen
Közüm açdým seni kördüm küll kongulni senge berdim
Uruðlarým terkin kýldým menge sen ok kereksen
Hoca Ahmed Yesevi

Mikail yaptýðýndan piþman kývranýrken, Aslan’ý uyku tutmamýþ, yataðýnda epey gezinmiþ. Bütün han sukutla haþýr neþirken, günün doðmasýný beklemeden ormana çekilmiþ. Ne gideceði yönü kestirebiliyormuþ, ne de oðlaný tekrar bulursa diyeceðini… Kuþaðý savurmuþ havaya, ucunun gösterdiði tarafa yönelmiþ. Çok geçmeden kulübeyi, önünde aðaç dallarýný bir eden yarenini bulmuþ.

Adýmlarý hýzlanýr hýzlanmaz dünkü oyunun tekrarýný yaþamýþ, zavallý. Her güçlü, umutlu adýmýnda ne oðlana ne barakaya yaklaþabiliyormuþ. Yorgunluk bedenini sarýnca, bayýlmaya imkân vermeden baðdaþ kurup oturmuþ, vazgeçmiþ koþmacadan. Sade, gözlerini yummadan iþini bitirip içeriye giren oðlaný, kulaklarý saðýr eden gürültüyle sýmsýký kapanan büyük kapýyý, muhtemelen üzerinde aþ piþen ocaktaki ateþten yükselip bacayý boðan, sonra çizgi çizgi göðe salýnan kirli gümüþi dumaný seyre koyulmuþ. Sabrýnýn sonunu merak edermiþ, þimdi senin usundan geçtiði gibi.

Almýþ mý beklemenin ödülünü? Almýþ almýþ çok þükür. Her dakika bakýþlarýyla çekmiþ kulübeyi kendine sanki karýþ karýþ. Burnunu dibine dek ilerlemiþ baraka, en nihayet o çivilemiþ sandýðý adam boyundan uzun kapý gýcýrdayarak ardýna dek açýlmýþ. Misafirini bekler olmuþ. Ýþkillenen Aslan doðrulmuþ yerinden, dört bir yana gezmiþ, bakmýþ dört tarafta birer kapý, hepsi önünden geçerken usul usul aralanmýþ. Nerden gireceðine, uygun eþiðin hangisi olduðuna karar verememiþ beyimiz. Ýlk gördüðünde hüküm kýlmýþ.

Ýç avluda aþina olduðu oðlan karþýlamýþ, Aslan’ý. Elleri göbeðinin hemen üstünde birleþmiþken hafifçe eðilmiþ önünde, sonra sað elini ileri uzatýp dâhil olsun diye buyur etmiþ. Gümüþ þamdandan çaðlayan pýrýltýyla bellenen odanýn ortasýnda bir seccade, onun sýrtýnda bir sofra, beraberinde türlü bardacýk… Destur demiþ erlerin yanýnda avratlarý fark edince. Çekincesini görünce hürmet gören pir duhul etmesine izin vermiþ, avucuna aldýðý ufacýk sandukayý uzatmýþ, bu kez tekkede baðdaþ kuran Aslan’a. Yanan ateþi ve yanmayan pamuðu görünce bir arada cahil, hikmete mana verememiþ. Pir dönmüþ canlara hocasýnýn kelamýný dillendirmiþ:


“Hanumanýn terk etmezdin körmes didar
Didar körey degen aþýk bolur bidar
Andag aþýk ahir körgey anda didar
Didar körmey sýrdýn haber tuymang dostlar

Sýrdýn mana tuymaðanlar biganedür
Ol aþýkný mekanlarý veyranedür
Iþk yolýda can bergenler cananedür
Candýn keçmey candýn haber bilmeng dostlar.”

Yakýn bulduðu ancak anlam veremediði kelimeler aklýný sarývermiþ, beyceðizin. Sýkýntýdan, bilmemenin ayýbýndan yummuþ gözünü, ter basmýþ alnýný, içilen gamýn kokusundan mý nedir, kendinden geçmiþ. Pir elini koymuþ omzuna sarsmýþ adamakýllý.

“Yolun nire yiðidim?”

“Halep…” diyebilmiþ.

“Ardýndan Þam gelür… Peþü sýra Kudüs deðil mü?”

Aslan yanýtýný saklý tutmuþ. Pir duvardaki tahta kýlýcý iþaret etmiþ, eþikteki oðlana, parmaklarýyla tutunca sapýndan misafirinin ensesine indirivermiþ. Uyuþmasý geçmiþ Aslan’ýn kollarýnýn ucunda iki yumruk belirmiþ.

“Dilersen çekünme indür öfkeni… mene sorarsan biriktür derüm ya… Daha çok münasipleri bulacaksýn nasülsa… hepsünden beri kendüne, kendüne… Kudüs nefsündür, tez kör eyleyesun… Kanaat eyle, uzlette teveccühle zikr et, rýza göster. Ýnsan-i kamil nur-i ilahiyi bulunca yanunda Kudüs nedür ki!”