Komünist ne demek anne, devrim nasýl olur, bu resimlerin arkasýnda neden ‘Cezaevi - Görülmüþtür’ yazýyor” diye sormadýðým uzun yýllar geçiyor. Babam var benim, o hem yakýþýklý hem güçlü, bir sürü tekerleme uyduruyor benimle konuþurken ve uzun uzun masallar anlatýyor. Perde halkasýný parmaðýma sokup, parmaðým þiþip morardýðýnda, demir atölyesine götürüyor, halkayý kestirip parmaðýmý kestirtmediði için babamý çok seviyorum. Anaokulundan beni almaya geldiðini hatýrlýyorum, iþsiz geçirdiði altý ayda bana baktýðý günleri hatýrlayamýyorum. Bir kucaklaþma, bir gülüþ, baþlangýç ve sonrasý gözlerimi kapatýp bir þeyler görmeye çalýþtýðým karanlýk günler. Fotoðraflara bakýyorum. Sararmýþ eski fotoðraflara. Nerdeydik? Neler yapýyorduk?Gözlerimi kapayýp hatýrlamaya çalýþtýðýmda, ilk hatýralarýmda annemi göremiyorum ama Hikmet Teyzeyi anýmsýyorum. Kapýcýmýzýn karýsýymýþ. Apartmanlarýn arasýndaki avluda, kömürlüklerin orada bir küçük odada kalýyorlardý. Ana okuluna gitmediðim günlerde bana bakýyor, ve çamaþýr yýkýyordu. Ulus semtinde, Genç aða apartmanýnda oturuyormuþuz. Annem “O zamanlar buralarý Ankara’nýn en güzel yerleriydi” demiþti. “Ankara’nýn en güzel yerleri buralarý ise diðer yerlerde maðaralar mý vardý?” diyerek güya þaka yapmýþtým.

Hikmet Teyzeyi hatýrlýyorum. Leðende çamaþýr yýkýyor, bir gaz ocaðýnýn üzerinde kaynayan kazandan çýkan buharlarýn arasýnda. Pencereden sarkýp ona seslendiðimde, baþýný kaldýrýp bana gülümsüyor. Sonra bir dehþet gecesinde hatýrlýyorum onu. Yine camdan aþaðý bakýyorum bir gece vakti, Hikmet Teyze çýðlýklar atýp, yerde dizlerini karnýna çekmiþ aðlýyor, siyah paltolu, kocaman bir adam, Hikmet Teyzenin saçlarýný çekip, karnýna tekmeler atýp, yüzüne vuruyor.

Bana anlattýðý, köyde býraktýðý çocuklarý Mutullah ile Sýmayýl (Ýsmail) benim hayali kardeþlerim. Tüm oyunlarýmda benim yanýmdalar. Herkese üçümüzün maceralarýný anlatýyorum. Kimse onlarý göremiyor ama ben biliyorum. Yaramazlýklarý yapan Mutullah. Simayýl ise daha uslu.

Eski evler var, yanlarýnda yeni apartmanlar. Aðaçlar küçük, benim boyumda, kaldýrýmda sýralanýyor. Otobüslere biniyoruz, önleri kamyona benziyor ve her yerleri gýcýrdýyor. Siyah yuvarlak sýrtlý, uzun burunlu, sarý-beyaz damalý þeritleri olan taksiler, tek tük geçiyor caddeden. Annem ve babam gibi giyinen, teyzeler, amcalar yürüyor caddelerde ve polisler geziyorlar aralarýnda. Onlarý tanýyorum ve her gördüðümde “Bak anne, polis” diyorum.

Çok uzun yýllar geçiyor gözlerimden, Burgaz Ada da kollarýmdan tutup bir çukurun üstünden hýzla sallýyor babam, Kalpazan Kayadaymýþ bu çukur, ben hiç korkmuyorum, çünkü babam tutuyor, o beni düþürmez. Bana kediler getiriyor, birinin adý “Cingöz”, diðerinin de “Duman”. Cingöz balkondan düþüp, aþaðýda yatarken, ölümü anlatýyor babam, aðlýyorum. O kadar çok hayvanat bahçesine götürüyor ki beni, orasýnýn bizim olduðuna inanýyorum. Ruhi Su saz çalýyor, babam raký içiyor, sofradan alýp aðzýma bir salam týkýyor, þiirler konuþuluyor raký sofralarýnda. Sinema dönüþlerinde yaz geceleri, babamýn kucaðýnda, baþýmý omzuna koyup öylece uyuyorum.
Uzun uzun yýllar geçiyor, en çok güldüðüm yýllar. Babam gelirdi her akþam ve ben gülerdim. O kocaman adam, ilk neþemdi benim babam.

x.x.x.