Zamanlardýr ilk defa, gözleri gülen bir mutluluðun içinde kayboldum.

Ne kadar yabancýydý mutluluk hayatýmda var olduðunda, cümleler kurmak ve kendimi anlatmak. Yazmanýn büyüsü, mutsuzlukta sanýrdým. Bir dokunuþun, bir gülüþün ve kýsaca mutluluðun bir gün beni yeniden kalemlerle buluþturabileceðini ben hiçbir zaman düþünmemiþtim. Özledim gülüþlerini…

Kurak topraklardan yeþil çam ormanlarýna yürüyüþteyim. Doruða uzanan bir daðýn eteðindeyim. Ve her sabah güneþ doðarken ben yeni bir keþifteyim. Herkes rüyalara dalmakteyken ben düþünce üzerine düþünce üretmekteyim. Ben aþkýn belki ilk kez kaderini ellerimle deðiþtirmekteyim. Özledim seni….

Bazen buðu, bazen þarký, bazen düþ. Aslýnda her þey birbiri ardýna saklý bir gülüþ. Ve mutluluk da cümle kurmak aslýnda. Nedense bir türlü bilinmeyen gerçekliðinde. Kýþýn pusu, yazýn nemi. Özledim gözlerini…

Bir uykudan uyanmanýn huysuzluðu üzerimde. Kollarý açýp sevgiliye dolamanýn hevesi geceden sabaha eren yolda ve zamanda. Marmara ikliminden çaldýðým bir sýcaklýk kalbimin tam ortasýnda. Yýllardýr süren kaçýþlarýn intikamý. Mutsuzluklarla ettiðim bir alaya dönüþüyor mutluluðun içimde gün be gün büyüyen zaferi. Her þeye inat, zamana isyanla býrakmalardayým kendimi. Özledim sesini…

Mutluluðun þarkýsý olsun bu yazdýðým. Belki yazdýðým yüzlerce yazýnýn içinde bir ilk. Mutluluðun þarkýsý. Sözleri bana bestesi sana ait bir þarký bu. Geçmiþle geleceðin aranjmaný. Veda edilen mutsuzluklarýn son notasý. Seni çok seviyorum, var mý dahasý ?