Ýþte böyle baþlarmýþ bestelenmemiþ tüm þarkýlar,
Notasý yok, ezgisi yok, sahibi yok.
Karalarda da uçarmýþ martýlar,
Sesi yok, neþesi yok, kanasý yok.

Zamansýz bir fýrtýna çýkanda denizlerde,
Vuranda yabani dalgalar yalnýz kýyýlara,
Yürekli bir gemi kalkarmýþ böyle enginlere,
Dümeni yok, rotasý yok, kaptaný yok.

Hazan sarýsý düþünce son yapraða,
Deðiþir tüm döngüsü yanlýþ dünyanýn,
Atar bedenini bu yalnýz, o soðuk topraða,
Ezaný yok, selasý yok, kefeni yok.

Yalanlarým bittiði yerde baþlar bütün doðrular,
Senin gibi gerçek, gerçek ölüm gibi,
En güzel öyküsünü yazarmýþ kitaplar,
Yazarý yok, dizgisi yok, baskýsý yok.

Her ilkin bir öncesi mi bu sonlar,
Yeni bir acýya açýlan, kapananar gibi?
En uzun türküsünü söyler yollar,
Haný yok, hancýsý yok, yolcusu yok.

Çýðlýklarla bölünür gecenin derin uykusu,
Kimsenin duymadýðý bana ait çýðlýklar.
Bir ambulans ve bir ilk yardým odasý,
Hastasý yok, bakýcýsý yok, doktoru yok.

Karþýmdasýn öylece, bir mermer heykel gibi,
Elimi uzatsam tutacak kadar yakýn.
Kimin nesiyim diye sorma beni,
Ben böyle deliyim, böyle melankoli,
Tedavisi yok, dostu yok, çilesi çok!
Fatih SERÇE
25.05.04