Çirkin bir elbise gibi giydim üzerime yalnýzlýðý. Huzursuz düþünceler peþinde binbir acý ve binbir piþmanlýkla dolu. Hatýrladým sonra yokluðu. Hangisi daha kötüydü bilemiyorum. Yokluk mu yoksa yokluktan korkmak mý?
Yapmadýklarýmla acý içindeydim. Kývranýyordum kendi içimde. Binbir soruyla beynimde. Binbir düþmanlýkla bedenimde. Geri dönemiyordum bir türlü. Yapamýyordum yapmam gerekeni. Bilemiyordum. Acabalarla doluydu beynim. Acabalarla doluydu tenim.
Böyle bir anda gökyüzüne çevirdim gözlerimi. Ýþte o anda fark ettim yýldýzlarýn uzaklýðýný. Gecenin üzerine giydiði bu ýþýltýlý elbise o kadar þuh, o kadar ulaþýlmazdý ki, benim elbisemin çirkinliði bir sokak serserisini andýrýyordu altýnda. ‘Bir dilenci gibi’ diye söylendim kendi içimde. Gözlerim yýldýzlarda, ellerim oksijenin harika duyarlýlýðýnda... Baðýmsýz bakýþlarla, süzdüm gökyüzünden dökülenleri. Bende onlardan biriydim iþte. Düþüyordum aþaðý amansýca. Tutunamýyordum hiçbir yere. Düþüyordum aþaðý çirkin elbisemin içinde, yalnýzlýðýmla birlikte, pervasýzca.
Ve aðlayamýyordum. Gökyüzünden dökülen yaðmur damlalarý yanaklarýmdan aþaðý süzülerek gerçek gözyaþlarýmýn yerine geçiyordu. Oysa benim gözlerim kupkuruydu. Yaðmur damlalarýna raðmen kupkuru. Belki de fazla kuru.
Küsüyordum hayata. Birisinin beni kolumdan tutup çekip görtürmesini beklerken, yavaþ yavaþ küsüyordum hayata, kendime ve insanlýða. Farkýnda olmadan. Ama tüm farkýndalýðýmla. Korku dolu ama korkusuzca. Binlerce düþünceyle ve yüzbinlerce piþmanlýkla. Çekiliyordum hayattan. Uzak diyarlara, yalnýzlýklar diyarýna doðru. Çekiliyordum hayattan. Hayattan deðil de sanýrým daha çok kendimden.
Siz hiç yalnýzlýðý giydiniz mi üzerinize? Hem de tatlý bir parti günü? Herkesin ýþýl ýþýl göründüðü bir gün çýktýnýz mý sokaða üzerinizdeki paçavrayla? Bir köþeye çekilerek aðladýnýz mý yalnýzlýða? Dýþarýdan bambaþka görünen yüzünüzün içinde sarýldýnýz mý karanlýða? Aðladýnýz mý hiç hayatýnýza? Haykýrdýnýz mý? Dýþarýdaki insanlarýn elbisenizi övüp durmasýna içerlediniz mi içten içe? O pahalý kýyafetin aslýnda yalnýzlýk olduðunu açýkladýnýz mý hiçkimseye?
Ben yaptým.
Güzel bir parti gününde attým kendimi sokaða. Binlerce insanla bir aradayken kendi içimde tamamen yalnýzdým. Üzerimde o çirkin elbise, yüzümde ise hayata dair bir maske. Dans ettim karanlýða. Müziðin çýlgýnca ritmlerinde, sallanarak bir ileriye, bir geriye... Elimde içki kadehinin sihriyle, bambaþka yüzlerle birlikte.
Dans ettim karanlýða, dans ettim yalnýzlýða. Baþýmda binlerce düþünceyle. Ama yine de hiç düþünmeksizin. Hatýrlamak istemezken yalnýzlýðý, bambaþka anýlar peþinde.
Dans ettim karanlýða. Uyuþukluðun vahþi masumiyetiyle, sarhoþluðun baþdöndürücü cazibesiyle. Kaderi ap ayrý olan onlarca insanýn içinde, ayný müziðin ritmiyle. Dans ediyordum karanlýkta, karanlýkla birlikte.
Ve korkuyordum sevgili yalnýzlýk. Korkuyordum sevgili müzik. Haykýrmak istiyordum delice. Haykýramýyordum sevgili karanlýk.
Çýðlýklarým müziðin ahengiyle, duruþlarým özgürlüðün nihai yüceliðinde...Yapay safsatalarla dost binbir suskunlukla. Düþünüyordum düþünemezken. Biliyordum tamamen bilgisizken. Haykýramýyordum yine de.
“Tek dostum, içki kadehim. Ýçine bolcana cin doldurulmuþ viþne suyum, tek gerçekliðim. Çirkin elbisemin yarattýðý bambaþka bir diyardayým. Müziðin ve dumanýn örttüðü yalnýzlýklar þehrindeyim. Korkuyorum sevgili içki kadehim. Korkuyorum caným dans partnerlerim. Korkuyorum müziðin titrek ritmleri... Korkmayýn kaderin yalnýzlýk elbiseleri. “